อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 781

อันชิงตกตะลึงไป

ฟู่จาวหนิงกลับปฏิกิริยารวดเร็ว

ติงหรานน่าจะคอยใส่ใจเรื่องราวของอันชิงมาโดยตลอด เรื่องนั้นที่โหวอาวุโสน้อยอี้ก่อเรื่องไว้ครั้งที่แล้วก็ทำเอาทั้งเมืองหลวงครึกโครมขึ้นมา เขาเองจึงได้ยินมาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ติงหรานก็น่าจะรู้เรื่องราว ผลลัพธ์ รู้ถึงบทบาทของนางในเรื่องนี้ รู้ถึงเรื่องที่นางทำ

"คุณชายติงเกรงใจไปแล้ว ข้ากับอันชิงพอพบกันก็รู้สึกเหมือนเพื่อนเก่า นางตอนนี้เองก็เรียกข้าว่าพี่หญิงด้วย ไม่ต้องมากพิธี"

ฟู่จาวหนิงพูดจบก็เหล่มองหยอกล้อไปทางติงหราน ติงหรานเองก็หน้าแดงระเรื่อ รู้สึกขวยเขินขึ้นมา

เขาอยากจะขอบคุณฟู่จาวหนิงมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้พอถูกฟู่จาวหนิงพูดมาเช่นนี้ ติงหรานก็รู้สึกว่าตนเองถูกมองจนปรุโปร่ง จึงรู้สึกเขินขึ้นมาพอสมควร

ฟู่จาวหนิงไม่อยากให้ติงหรานเห็นว่าอันชิงเป็นสิ่งที่เขาครอบครอง ก่อนหน้าที่พวกเขาจะสานความสัมพันธ์จนสมบูรณ์ ก็ถือว่าเตือนขึ้นมาเสียหน่อย

แน่นอน เขาเองก็ไม่ได้คิดมาก นี่ก็ถือเป็นเรื่องดี

"นั่งลงพูดคุยกันเถอะ"

พอเห็นติงหรานเอาแต่ยืน มือของนางก็ค่อยๆ กดต่ำ

ติงหรานจึงนั่งลง

ฟู่จาวหนิงแอบถอนหายใจ นางเองก็ทำตัวสนิทสนมมากแล้ว พยายามกดความมีตัวตนลงให้ต่ำที่สุดแล้ว

อันชิงแอบดึงชายเสื้อนางเบาๆ

"ทำไมหรือ?"

"พี่หญิงจาวหนิง ข้า ข้าไม่รู้ควรจะพูดอะไร"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน