อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 791

ชิงอีพูดประโยคนี้จบ ก็ลูบเจอว่าใบหน้าตนเองเกลี้ยงเกลา

โอ้ เหมือนจะแค่ช่วงนี้พักผ่อนไม่ค่อยดี ดังนั้นที่จึงมีตุ่มเล็กๆ ขึ้นมาก็เท่านั้น

เขาเข้าใจขึ้นทันที ท่านอ๋องกำลังหยอกเขานี่

"ทำไม มีผดแค่นิดเดียวก็ยังตกใจขนาดนี้ ข้าน่ะพังไปครึ่งหน้าแล้ว เจ้ายังมาบอกว่าไม่ต้องเครียดหรือ? เป็นชายชาตรีขนาดนี้แล้ว"

เซียวหลันยวนมองประชดใส่เขา

ชิงอีทำหน้าเหยเกขึ้นทันที "ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้น"

"เอาล่ะ ออกไปเถอะ อย่ามาอยู่ขวางหูขวางตาข้าอีก" เซียวหลันยวนโบกไม้โบกมือ เหมือนไล่แมลงวันอย่างไรอย่างนั้น

น่าโมโหเสียจริง

อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ แค่ตุ่มไม่กี่เม็ดใต้คางชิงอี เขาก็ยังแอบส่องกระจกเสียหลายครั้ง แล้วยังไปบอกกับผู้ดูแลจงอีก ว่าต้องเชิญพระชายามาจัดยาให้เขาไหม ดูว่าจะลบเจ้าตุ่มผดเล็กๆ นี้ออกไปได้หรือไม่

ตนเองก็รักสวยรักงามขนาดนั้น แล้วยังมาพูดต่อหน้าเขาว่าเหมือนไม่ได้สนใจความงามภายนอกเลยแม้แต่นิดเดียว

มันน่านัก

ผู้เฒ่าฟู่ได้ยินว่าเซี่ยซื่อกับอันห่าวก็อยู่ในบ้านอย่างปกติสุขดี ไม่มีใครมารบกวน น่าจะเพราะรู้ว่าเขาอยู่ที่จวนอ๋อง และคิดว่าในบ้านตระกูลฟู่คงทิ้งพวกคนใช้ส่วนหนึ่งไว้ ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ดังนั้นคนอื่นจึงไม่คิดจะไปหาเรื่องกับพวกคนใช้ไม่กี่คนนั้น เขาจึงวางใจลงมา ไม่เช่นนั้นก่อนหน้านี้คงคิดแต่จะส่งคนเข้าไปดูแน่ๆ

แต่ว่าผู้ดูแลจงบอกกับเขาไว้ ว่าตนเองไม่ต้องออกไป เขาจะส่งคนไปดูให้เอง

ผู้เฒ่าฟู่เองก็ไม่รู้ว่าเขาพูดเพราะเอาใจหรือเปล่า

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็กลับไปดูแล้ว เขาถึงวางใจได้จริงๆ

"น้าเซี่ยสร้างแปลงผักขึ้นมาแปลงหนึ่งในลานบ้าน ปลูกแตงไว้ด้วย ข้าเห็นอันห่าวก็ทำงานอย่างดีอกดีใจอยู่"

"เช่นนั้นก็ดี พวกนางสองคนมีงานทำบ้างจะได้ไม่เบื่อกัน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน