อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 793

ฟู่จาวหนิงตอนไปกินข้าวที่เรือนหลัก ก็รู้สึกว่าเซียวหลันยวนตอนนี้ดูจะพิถีพิถันเกินไป

ตอนมาถึงห้องอาหารก็เห็นเขานั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารแล้ว ฝีเท้าก็หนักขึ้นมาเสียอย่างนั้น เดินตึงตึงตึงเข้ามา

เซียวหลันยวนได้ยินเสียงฝีเท้าของนางนานแล้ว ตอนที่นางนั่งลงก็ตักน้ำแกงให้นาง วางไว้ตรงหน้านางเรียบร้อย

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะพูดปะทะอะไรกับเขาหน่อย ผลคือพอเห็นอาหารน่ากินเต็มโต๊ะก็ลืมไปแล้วเรียบร้อย

"ปลากระรอก? นี่มันเห็ดอะไรกัน? ดมแล้วถึงได้หอมประหลาดขนาดนี้"

ตอนที่นางพูดสองคำนี้ เซียวหลันยวนก็คีบเนื้อปลา คีบเห็ดมาให้นางแล้ว

"ปลาส่งมาจากหมู่บ้าน ปลาตกจากลำธารในเขาลึก เนื้อจึงหอมหวาน เจ้าลองชิมดู"

"เห็ดนี้ก็เก็บมาจากในภูเขา เจาจำผู้เฒ่ากู้ที่เก็บหินเดิมพันหินได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงงงงันขึ้นมา "จำได้สิ"

ผู้เฒ่ากู้ในหมู่บ้านที่ตระกูลฟางอยู่ทางนั้นสินะ นางตอนนั้นยังไปเดิมพันหินกันอยู่เลย ในบ้านยังเก็บหินหยาบมรกตเอาไว้อีกด้วย

"ปลากับเห็ดเป็นเขาที่ส่งมาให้ ถือเป็นการเอาใจอย่างหนึ่งนั่นล่ะ เขาเตรียมจะมาเปิดร้านในเมือง บอกว่าของพวกนี้ส่งมาให้เจ้า" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

"นี่คือการหาที่พึ่งล่วงหน้าหรือ?"

"ใช่"

"เช่นนั้นก็ควรจะส่งให้ท่านสิ มาส่งให้ข้าทำไมกัน"

ฟุ่จาวหนิงพุดส่งๆ ออกมาคำหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินข้าว

เนื้อปลานี้พอเข้าปก นางก็ตาเป็นประกาย

อร่อยกว่าปลาทุกอย่างที่นางเคยกินมาก่อนหน้าจริงด้วย แล้วเห็ดนั่นก็หอมสุดๆ รสสัมผัสก็ดีเลิศ

เซียวหลันยวนอยากจะบอกว่า พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ถือเป็นที่พึ่งได้นะ แต่พอคิดถึงความหมายของคำพูดนาง ก็เหมือนว่านางจะไม่ได้คิดว่าเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนจริงๆ เลย

แล้วความรักที่พูดกันไว้ล่ะ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน