อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 810

ไทเฮาส่ายหัว "หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น รู้สึกแต่ในใจมันกลัดกลุ้มไปหมด"

สงบใจลงไม่ได้เลย

คืนนี้ ฟู่จาวหนิงกลับหลับอย่างสบาย

เรื่องที่นางต้องเตรียมตัวก็เตรียมไว้หมดแล้ว เรื่องที่ต้องจัดการก็จัดการหมดแล้ว แค่รอให้เรื่องวางเรียบร้อย สุขภาพของเซียวหลันยวนมั่นคงขึ้นมาหน่อย นางก็จะเดินทางไปต้าชื่อแล้ว ตอนนี้ที่หวังไว้ก็คือขอให้ราบรื่น อย่าให้เกิดอะไรผิดพลาดก็พอ

แน่นอน ร่างกายของนางตอนนี้ก็ยังต้องปรับตัวให้ดี ถึงอย่างไรถัดจากนี้ก็ยังต้องเร่งเดินทางคงจะเหนื่อยเอามากๆ

ระหว่างทางถ้าป่วยไป ต่อให้นางเป็นหมอเองแต่ก็คงจะรู้สึกแย่มาก

ดังนั้นสิ่งที่นางควรกินก็กินควรดื่มก็ดื่ม ควรนอนก็นอนให้ดี พักผ่อนให้ดี สะสมกำลังวังชา

ท่านผู้เฒ่าฟู่พอเห็นนางเป็นเช่นนี้กลับไม่กังวลเลย แต่กลับเป็นกังวลฟู่จาวเฟยแทน

ฟู่จาวเฟยหลังจากปิดประตูนั่งเสียใจอยู่วันหนึ่ง ฟู่จาวหนิงก็ไปเคาะประตูห้องเขา

"ท่านพี่"

ฟู่จาวเฟยเปิดประตูให้นาง น้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาเองก็แดงเถือก

เขาเห็นฟู่จาวหนิงยืนอยู่ที่ประตู ก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่าตนเองเสียใจไปแล้ววันหนึ่ง เช่นนี้พี่สาวกับท่านปู่คงจะกังวลเขากระมัง?

ฟู่จาวเฟยรู้สึกไม่ค่อยสงบ เงยหน้ามองฟู่จาวหนิง อ้าปากพะงาบคิดจะขอโทษนาง แต่ว่าเขาก็ไม่ทันเอ่ยปากออกมา ฟู่จาวหนิงเองก็อ้าสองแขนเข้ากอดเขา

"เสี่ยวเฟย เจ้ายังมีท่านปู่กับพี่อยู่นะ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าก็ยังอายุน้อย ยังมีเวลาอีกยาวนาน"

ฟู่จาวเฟยไม่เคยถูกใครกอดเช่นนี้มาก่อน จมูกฮึดฮัดสะอื้นขึ้นมาทันที

เขายกมือขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ถูกหน่อยๆ กอดฟู่จาวหนิงไว้อย่างรู้สึกเขินๆ แต่แขนของฟุ่จาวหนิงก็ออกแรง กอดเขาเอาไว้แน่น เขาจึงใช้มือกอดที่แผ่นหลังของนาง

"ท่านพี่..."

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน