อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 832

เซียวหลันยวนยืนขึ้นเพียงครู่เดียวเท่านั้น แค่ชั่วกระพริบตาก็นั่งลงมาแล้ว

คนทั้งหมดคิดถึงตอนที่เข้าถูกยกเข้าวังมา ตอนนี้ยังเห็นว่าแค่ยืนก็ยังยืนแทบไม่ไหว ขานั่นพิการไปแล้วจริงหรือ?

ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผาก

เซียวหลันยวนยังกุมมือของนางอยู่ ยังพูดกับนางอย่างรู้สึกต้องรับผิดชอบว่า "หนิงหนิง ทำให้เจ้าต้องน้อยใจแล้วแท้ๆ"

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน กดเสียงต่ำ "เซียวหลันยวนพอได้แล้วนะ พูดอีกเดี๋ยวจะโกรธแล้ว"

ทักษะแสดงนี่ก็ไม่รู้จักเก็บเอาไว้หน่อย!

องค์หญิงหนานฉือได้สติกลับมา

นางมองอย่างไม่อยากเชื่อไปทางอันเหนียน ถึงอย่างไรนอกจากสามีภรรยาอ๋องเจวี้ยน ตอนนี้ก็มีแค่อันเหนียนที่พูดภาษาหนานฉือกับนางได้

"ผู้ตรวจการชิง ที่อ๋องเจวี้ยนพูดมานี่เรื่องจริงหรือ?"

ในสมองอันเหนียนเหมือนมีม้าวิ่งตะบึง แต่บนหน้าเขาก็ยังไม่แสดงสีหน้าใด

"องค์หญิง อ๋องเจวี้ยนของพวกเรามีสุขภาพอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก ท่านเองก็รู้ เขาเองก็คอยรักษาตัวอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงมาโดยตลอด ปีที่แล้วเพิ่งจะกลับมาเมืองหลวง"

ส่วนที่ว่าร่างกายไหวหรือไม่ไหว ขอโทษด้วย เขาไม่รู้!

องค์หญิงหนานฉือปิดปากร้องอุทานออกมา

หลังจากนั้นนางก็มองอ๋องเจวี้ยนอย่างเห็นใจ

"น่าเสียดายจริงๆ! แต่จะให้องค์หญิงอย่างข้าแต่งงานกับสามีที่ไร้สมรรถภาพทางเพศก็ไม่ไหว! หลังจากนี้ข้ายังต้องมีลูกอีกหลายคน ข้าชอบเด็ก!"

ทุกคนหัวเราะกันท้องแข็ง

ให้ตายเถอะ องค์หญิงคนนี้ก็กล้าพูดเสียจริง

คืนนี้พวกเขารู้สึกว่าอารมณ์ถูกกระชากขึ้นลง ตื่นเต้นเสียเหลือเกิน

ไทเฮาตอนนี้เองก็ถอนใจโล่ง

"องค์จักรพรรดิ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็คงไม่ต้องฝืนกันแล้ว"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน