อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 845

"อ๋องเจวี้ยน พระสัสสุระช่วงนี้ที่บ้านเกิดเรื่องอยู่ จึงพูดจาโผงผางไปหน่อย ไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอก และเขาเป็นห่วงเจ้าจริงๆ จะว่าไป หน้ากับขาของเจ้า ถ้าข้าไม่ได้ถามพระชายาเมื่อคืน ก็คงเป็นห่วงอย่างมากเช่นกัน"

พอจักรพรรดิพูดออกไป ทุกคนก็อดมองไปที่ใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนไม่ได้

ที่พันไว้ยังคงเป็นผ้าพันแผลเมื่อวานนี้ ดูท่าเมื่อคืนนี้ในวังหลวงคงไม่ได้เปลี่ยนยา

"โฮ้ เช่นนั้นข้าก็จะพูดที่นี่เสียหน่อย จะได้ไม่ต้องมาสนอกสนใจกัน" เซียวหลันยวนกอดของว่างบนขา ตอนระหว่างทางเขาไม่ได้กิน ตอนนี้เตรียมจะกิน "พระชายาของข้าบอกว่า เ็นเพราะร่างกายของข้าอ่อนแอมาหลายปี ใช้ยาที่รุนแรง ผลลัพธ์ก็ยังธรรมดา แต่นางหลังจากนี้จะออกไปหายา แล้วค่อยๆ รักษาข้า และเป็นไปได้ด้วยที่จะรักษาจนหาย"

พอพูดออกมา ในใจเหล่าขุนนางก็เต้นตึกตักขึ้น

ความหมายก็คือสุขภาพของอ๋องเจวี้ยนป่วยหนักมาตลอดอย่างนั้นหรือ

ตอนนี้รักษาแล้วยังมีผลที่ไม่ค่อยดีเช่นนี้ แต่ไม่รักษาก็จะไม่รอดเอา

ส่วนที่พระชายาอ๋องเจวี้ยนพูดว่าหลังจากนี้อาจจะรักษาจนหาย นี่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ แต่อย่างน้อยก็อธิบายได้จุดหนึ่ง นั่นคือในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ยังรักษาไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นเป็นไปได้ว่าจะรักษาไม่ได้อีกด้วย ใครจะไปรู้?

สรุปคือ ใบหน้าอันหล่อเหลาของอ๋องเจวี้ยนตอนนี้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้ว ใบหน้าก็พิการขาก็พิการ น่าเวทนาเสียจริง

มีขุนนางบางส่วนรู้สึกเห็นใจอ๋องเจวี้ยนขึ้นมาแล้ว

องค์จักรพรรดิเองก็ถอนหายใจ เผยความกังวลและความเสียใจออกมา แล้วยังแสร้งทำเป็นปลอบเขา "ข้ากับทุกคนล้วนรู ว่าวิชาแพทย์ของพระชายายอดเยี่ยมเหนือใคร กระทั่งหมอหลวงกับหมอเทวดาหลี่ก็ยังเทียบไม่ได้ ดังนั้นเจ้าก็วางใจเถอะ นางจะต้องรักษาเจ้าได้แน่"

"นางเองก็เรียนแพทย์มาอย่างตั้งใจ และบากบั่น แน่นอนตัวคนเองก็แลาดกว่าคนอื่นไม่น้อย แต่จะหยิ่งผยองเกินไปไม่ได้" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

ตอนนี้เขาบิดของว่างชิ้นหนึ่ง เอนหลังพองเก้าอี้ เคี้ยวไปคำหนึ่ง

"องค์จักรพรรดิ และทุกๆ ท่าน พวกท่านคุยกันต่อเลย ไม่ต้องสนใจข้า ข้าขอกินเจ้านี่เสียหน่อย"

พูดจบ เขาก็กินของว่างถาดนั้นอย่างไม่เร่งไม่ร้อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน