อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 846

ชิ้นนี้เป็นของเขา!

เมื่อคืนนี้เขาถูกยั่วโมโห จึงอยากจะกินสิ่งนี้เพื่อดับไฟเสียหน่อย ดังนั้นจึงไปกำชับพ่อครัวหลวงไว้

ตอนนี้ของวางมาอยู่ในมือเซียวหลันยวนเสียแล้ว

"ไอ้เจ้าแจ๊บๆ สีเขียวในนี้คืออะไรกัน?" เซียวหลันยวนยังลองดมดู "มีกลิ่นของชาหอมเสียด้วย?"

"เหอะๆ" องค์จักรพรรดิสีหน้าใกล้จะตึงจนไม่ไหวแล้ว "อ๋องเจวี้ยน นี่เป็นขนมที่ทำจากชาหลงจิ่งคุณภาพสูงที่เก็บมาตอนเช้าแล้วชงด้วยน้ำค้าง บวกกับเนื้อลำไยและเครื่องปรุงดอกกุ้ยกับรากบัวบด มีชื่อว่ามรกตเสวย"

"องค์จักรพรรดิช่างรอบรู้เสียจริง เช่นนั้นข้าขอชิมหน่อย"

เซียวหลันยวนกัดขนมชิ้นค่อนข้างใหญ่นั้นไปคำหนึ่ง ด้านในมีความใสสะอดอยู่จริงๆ หอมสดชื่นเตะจมูก

"อร่อย" เขาเอ่ยขึ้นคำหนึ่ง "ข้าชอบมาก ขนมชิ้นนี้ปริมาณเยอะดี หวา มีสองชิ้นด้วย ข้าจะเหลืออีกชิ้นไว้ให้พระชายาลองชิมดู"

สองชิ้นนี้มันเป็นของเขานะ! นี่ถูกเอาไปหมดเลยหรือ! หน้าองค์จักรพรรดิดำมะเมี่ยมไปแล้ว

"องค์จักรพรรดิ" เซียวหลันยวนกินไปด้วยถามเขาไปด้วย "ข้าจะหิวไม่ได้ ดังนั้นจึงสั่งคนให้ไปที่ห้องเครื่องหยิบมาส่งๆ ไม่รู้ว่าหยิบอาหารเช้าของใครมา คงไม่ถูกด่ากระมัง? กลับไปรบกวนท่านไปบอกกับเจ้าของให้หน่อย ให้พวกเขาอย่าได้ถ่ายความโกรธยังคนของครัวหลวงได้ไหม?"

เสียงขององค์จักรพรรดิดังลอดออกมาจากร่องฟัน

"ได้ เจ้ากินไปเถอะ"

พอเห็นว่าบนถาดนั้นยังมีของว่างอีกหลายชิ้น องค์จักรพรรดิก็ไม่อยากรู้แล้วว่าของพวกนั้นเป็นของนางสนมคนไหนในวังหลังกิน

"อ๋องเจวี้ยนอยู่ในยอดเขาโยวชิงคงไม่เคยกินสินะ? ทำไมจึงไม่รู้จักเลย" พระสัสสุระอดประชดประชันเซียวหลันยวนขึ้นมาไม่ได้

ของว่างเหล่านี้ แม้คนปกติจะไม่มีทางได้กิน แต่เหล่าชนชั้นสูงในเมืองหลวงก็ยังรู้กระมัง ว่ากินบ่อยไม่ได้ บางครั้งในวังยังมอบให้เป็นรางวัล

อ๋องเจวี้ยนทำอย่างกับไม่เคยได้กินของดีดีอย่างไรอย่างนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน