อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 844

อันที่จริง ตั้งแต่ที่อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวง ทุกคนก็อยากจะรู้ว่าสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้เขาคืออะไร

เพียงแต่ว่า องค์จักรพรรดิไม่ยอมถาม ใครก็จะกล้าเข้าไปถามกัน?

แต่ว่าตอนนี้พระสัสสุระเสนอออกมาแล้ว องค์จักรพรรดิก็ถือว่ามีข้ออ้างที่จะถามอ๋องเจวี้ยนพอดีใช่ไหม?

มิน่าองค์จักรพรรดิถึงดูสีหนาแช่มชื่นนัก พระสัสสุระถามขึ้นมาตรงจุดพอดี

"ดูท่าพระสัสสุระกับเหล่าขุนนางจะสนอกสนใจกันมาก อยากรู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรไว้หใ้กับอ๋องเจวี้ยนสินะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็รอให้อ๋องเจวี้ยนมาก่อน ข้ากับเหล่าขุนนางก็ร่วมกันถามเขาดีไหม?"

องค์จักรพรรดิพูดออกมาอย่างผ่อนคลาย

ในใจเหล่าขุนนางกลับกำลังคิด เช่นนั้นก็ดูหน้าไม่อายสิ คำพูดนี้พูดออกมาเหมือนพวกเราอยากรู้ เป็นสิ่งที่พวกเขาอยากถามเสียอย่างนั้น

ยิ่งไปกว่นั้นยังบอกว่าจะถามร่วมกับพวกเขาอีก ทำอย่างกับตัวเองไม่อยากรู้

แต่เขาเป็นองค์จักรพรรดิ พวกเขาจะพูดอะไรได้? แน่นอนว่าทำได้แค่ทยอยกันรับคำไป

อันเหนียนเหลือบมององค์จักรพรรดิผาดหนึ่ง รู้สึกว่าองค์จักรพรรดิดูจะลูบไม้ลูบมืออยากริอยากลองจริงๆ อยากจะถามถึงความลับบางส่วนของอ๋องเจวี้ยนออกมา

"อ๋องเจวี้ยนมาถึงแล้ว!"

องค์จักรพรรดิสีหน้าแช่มชื่น นั่งตัวตรงขึ้นมา "เชิญ!"

ทั้งโถงราชสำนักลุกขึ้นยืน รอจนอ๋องเจวี้ยนเข้ามาในตำหนัก

หลายปีมานี้ จำนวนครั้งที่อ๋องเจวี้ยนมาประชุมเช้า แทบจะนับนิ้วได้เลย น้อยครั้งมากจริงๆ

อ๋องเจวี้ยนยังคงถูกแบกเข้ามาในตำหนัก

"เร็ว ประคองตัวอ๋องเจวี้ยนมาทางนี้ เอาที่นั่งให้ด้วย" องค์จักรพรรดิจะมากน้อยก็ดูเป็นมิตรขึ้นมาทันที

ทุกคนเห็นอ๋องเจวี้ยนถูกยกไปอยู่ด้านหน้าสุด ประคองตัวลงมานั่งบนเก้าอี้นั่น

พระสัสสุระยืนอยู่ไม่ไกลนัก ตอนที่อ๋องเจวี้ยนถูกประคองลงจากเกี้ยวเบาเขาก็จ้องไปที่ขาของอ๋องเจวี้ยน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน