อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 934

องค์จักรพรรดิโพล่งออกมา แต่ก็สังเกตได้ทันทีว่าตนเองไม่ควรพูดประโยคนี้ คำพูดนี้ตรงเกินไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขากำลังเดาว่าอ๋องเจวี้ยนจะมาแย่งชิงบัลลังก์อยู่ตลอดเวลาอย่างนั้น

ถ้าลือกันออกไป เขาคงได้ถูกประณามแน่

ยังดีว่าตอนนี้ทั้งหมดเป็นคนสนิทของเขา พวกเขาเองก็รู้ว่าคำพูดเหล่านี้ห้ามลือออกไปเด็ดขาด กระทั่งแต่ละคนยังทำเป็นเหมือนองค์จักรพรรดิไม่ได้พูดเสียด้วยซ้ำ

"อันที่จริงพวกเราเองก็ทำเพื่อช่วยอ๋องเจวี้ยน ถ้าเขาเอาแต่ซ่อน แล้วจะดึงหมอเทวดาที่เร้นตัวจากโลกได้อย่างไรกัน? ถ้ามีคนเห็นหน้าเขา แล้วลือกันออกไป ก็จะมีโอกาสให้หมอเทวดาที่จะมารักษาเขาได้ยิน ไม่แน่หมอเทวดาอาจจะเข้ามาก็ได้"

นี่ต้องหน้าด้านไร้ยางอายแค่ไหน ถึงจะพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้

แต่องค์จักรพรรดิพอได้ยินก็พยักหน้า "อ้ายชิงพูดถูก เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ส่งให้พวกเจ้าแล้ว ไปคิดหาวิธีมา ลองดูว่าจะทำอย่างไรให้อ๋องเจวี้ยนเปิดเผยใบหน้าแท้จริงของตนเองต่อสาธารณชน!"

องค์หญิงหนานฉือเองก็อยากเห็นใบหน้าแท้จริงของอ๋องเจวี้ยนเหมือนกัน

"ส่งคนไปหาข่าวเรื่องของหมอผีแล้วหรือยัง?" องค์หญิงหนานฉืออยู่ในวัง มองอันเหนียนที่กำลังเสวนากับเหล่าคุณชายในสวนดอกไม้ กดเสียงต่ำถามองครักษ์ลับข้างกาย

อันเหนียนก็เหมือนจะรู้สึก มองมาทางนี้ด้วย

องค์หญิงหนานฉือเดินมาก้าวหนึ่ง บังองครักษ์ลับที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"นายท่านอันคนนี้ทำไมเหมือนกันสุนัขนักนะ จมูกไวเสียจริง" นางกดเสียงด่ามาคำหนึ่ง โบกมือไปทางอันเหนียน

อันเหนียนจึงหันหน้ากลับไป

"ไม่ใช่แค่จมูกไว แต่ยังน่ารำคาญอีกด้วย"

เอาแต่ทำเป็นมองไม่เห็นการกระทำและความอบอุ่นของนาง ไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ นางเป็นองค์หญิงนะ เขาไม่ใช่แค่ไม่สนใจ แต่ยังเย็นชาใส่นางด้วย ไม่สนุกเอาเสียเลย

"องค์หญิง ถึงอย่างไรท่านตอนนี้ก็เรียนภาษาแคว้นเจาได้ระดับหนึ่งแล้ว ไม่ต้องมีนายท่านอันแล้วก็ได้นี่นา"