อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 943

ครั้งนี้ อ๋องเจวี้ยนไม่ได้ปฏิเสธ รับโองการไปเงียบๆ วันถัดไปก็ออกจากเมืองหลวงพร้อมกับไทเฮา

คนทั้งหมดล้วนพูดว่า อ๋องเจวี้ยนไม่กล้าอยู่ในเมืองหลวงแล้วจริงๆ ได้ยินว่าคนทั้งเมืองล้วนหวาดกลัวต่อใบหน้าของเขาไปแล้ว

ผ่านเรื่องนี้ไป ก็ไม่มีใครรู้สึกว่าอ๋องเจวี้ยนจะมีโอกาสได้ช่วงชิงบัลลังก์จักรพรรดิอีก

องค์จักรพรรดิกลับดูดีใจ ผ่านไปสักระยะ เขาค่อยมาวางแผนว่าจะชิงตราประทับแคว้นเจากับองครักษ์เงามังกรกลับมาจากมืออ๋องเจวี้ยนได้อย่างไร

ถึงอย่างไรเขาก็น่าเกลียดขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็อยู่แต่ในยอดเขาโยวชิงหรือว่าจวนอ๋องต่อไปเถอะ ไม่ต้องโผล่หน้าออกมาแล้ว

ออกจากเมืองหลวง และพอเดินทางไปอีกร้อยลี้ ไทเฮาก็บอกให้ขบวนหยุด ให้คนเชิญอ๋องเจวี้ยนมาที่รถม้า

อ๋องเจวี้ยนเข้ามาแล้ว แต่กลับสวมหมวกสีดำอยู่ ปิดบังใบหน้าาของตนเองเอาไว้จนหมด

ไทเฮาพอเห็นเขาในสภาพนี้ก็อดเสียใจขึ้นมาไม่ได้

"อายวน เจ้าให้ข้าเห็นหน่อยเถิด ข้าไม่กลัวหรอก"

นางอยากจะเห็นใบหน้าของเซียวหลันยวน แล้วหาจุดที่จะปลอบประโลมเขาได้ เร่งเดินทางมาหลายวันแล้ว เซียวหลันยวนเอาแต่อยู่บนรถม้าของตนเอง ไม่ได้มาพูดคุยอะไรกับนางเลย

บรรยากาศขององครักษ์อย่างพวกชิงอีก็มึนตึงมาตลอด เห็นได้ถึงแรงกดดัน

แต่เซียวหลันยวนก็เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ไม่จำเป็นหรอก ไทเฮาอยากพูดอะไรก็พูดเถอะ"

"อายวน เจ้าเองก็รู้ที่ข้าให้เจ้าออกมา เพราะอยากให้เจ้าออกจากแคว้นเจา เจ้าไม่ใช่ว่าจะไปต้าชื่อหรือ? ในเมื่อเจ้าไม่ให้ข้าเห็น เช่นนั้นข้าก็ไม่ดูแล้ว แต่เจ้าต้องคิดให้ตกนะ แล้วก็หลังจากถึงต้าชื่อก็ค่อยๆ ให้จาวหนิงรักษา เจ้าเองก็พูดกับนางดีดี อย่าเย็นชากับนางนัก จาวหนิงเป็นหญิงสาวที่ดี เจ้าอย่าทำเรื่องอะไรให้นางผิดหวังเชียว"

ไทเฮาเอ่ยกับเซียวหลันยวนอย่างหวังดีจริงใจ

"ข้าจะทิ้งองครักษ์เงามังกรไว้ให้ท่านกลุ่มหนึ่ง วัดพันพุทธทางนั้นก็ส่งคนไปเตรียมตัวไว้แล้ว ท่านก็พักให้สบาย รอข้ากลับมาจะไปรับท่านกลับเมืองหลวง"