อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 948

เสิ่นเสวียนไม่ใช่คนที่มีปัญหาเรื่องนิสัย บอกว่ามองเป็นลูกสาว เช่นนั้นก็คือไม่คิดอะไรเกิดเลยกับฟู่จาวหนิงแน่นอน

ถ้าหากบอกว่าเป็นลูกสาว เช่นนั้นก็ยังพอเข้าใจได้

ถึงอย่างไรเสิ่นเสวียนก็อายุมากขนาดนี้แล้ว แล้วยังไม่ได้แต่งงาน การอยากจะยอมรับลูกสาวสักคนก็ไม่ได้ผิดอะไร

ไท่ไท่อาวุโสตอนนี้ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาเสียแล้ว

"อาเสวียน เจ้าบอกมาหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น นี่มันก็เรื่องดีนี่นา ทำไมไม่รีบพุดออกมากัน?"

"แล้วยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิง" เสิ่นเสวียนรู้สึกว่าในเมื่อพูดแล้ว เช่นนั้นก็พูดให้เข้าใจขึ้นมาดีกว่า

"ฟู่จาวหนิงแต่งงานแล้วจริงๆ สามีของนางคือเซียวหลันยวนอ๋องเจวี้ยนแห่งแคว้นเจา"

"อะไรนะ?"

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นร้องเสียงหลงออกมา

"อ๋องเจวี้ยน ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ฟังผิด นางเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนที่แคว้นเจา" เสิ่นเสวียนเอ่ยต่อ

"เซียวหลันยวนข้ารู้จัก!" ท่านผู้เฒ่าเสิ่นหน้าเปลี่ยนสี "แต่เขาไม่ได้ว่าสุขภาพย่ำแย่จนต้องพักฟื้นอยู่แต่ที่ยอดเขาโยวชิงหรอกหรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาดขึ้นมาเหมือนกัน

"ท่านผู้เฒ่ารู้สถานการณ์ของเขาด้วยหรือ?"

"รู้สิ ตอนเขายังเล็กข้ายังเคยอุ้มเขาเลย" ท่านผู้เฒ่าถอนใจออกมา "ตอนนั้นข้าจำได้ว่าเป็นช่วงเทศกาลฤดูร้อน ทุกคนล้วนร้อนกันจนทนไม่ไหว แต่ตัวเด็กคนนั้นกลับเย็นเฉียบ แต่ดวงตาคู่นั้นก็น่าชมเสียจริง เหมือนนิลดำที่อาบจนชุ่มในสระน้ำ"

ฟู่จาวหนิงมองๆ เสิ่นเสวียน

"ท่านลุงไม่เคยบอกข้าเลยว่าท่านผู้เฒ่าก็เคยเจอกับเซียวหลันยวนมาแล้ว"