อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 947

ไท่ไท่อาวุโสเสิ่นพอได้ยินเรื่องที่เสิ่นเสวียนพูดถึง ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมา

"เอ๋? นั่นก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้นะ จาวหนิงโดดเด่นเสียขนาดนี้ แม้ว่าข้าจะอยากให้นางกลายเป็นคนของตระกูลเสิ่นก็ตาม แต่ถ้ามีคนที่ดีกว่าตระกูลเสิ่นพวกเรา เหมาะกับฟู่จาวหนิงมากกว่า แล้วเป็นคนที่นางชอบมากกว่า พวกเราก็จะเห็นแก่ตัวไม่ได้"

ไท่ไท่อาวุโสมองไปทางฟู่จาวหนิง "จาวหนิง ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองบอกมาหน่อยว่าเจ้าชอบแบบไหน?"

ไม่รอให้ฟู่จาวหนิงตอบ นางก็รีบเอ่ยขึ้น "อย่าบอกว่าเป็นแบบอาเสวียนนะ เขาอายุมากแล้วไหม?"

พรวด

ฟู่จาวหนิงทนไม่ไหว หัวเราะพรวดออกมา

"ฮ่าๆๆ!" นางมองไปทางเสิ่นเสวียน หัวเราะไปด้วยพูดไปด้วย "ท่านลุง ทุกครั้งที่ข้าบอกว่าชอบท่านไม่ใช่ชอบแบบนั้น ไม่มีใครเชื่อเลยรึ!"

คนตระกูลเสิ่นเหล่านี้ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกัน แต่ละคนคิดว่านางกับเสิ่นเสวียนมีความสัมพันธ์ไม่ธรรมดากัน

ยิ่งไปกว่านั้นยังรู้สึกว่าเสิ่นเสวียนก็รู้สึกพิเศษกับนางด้วย

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ ว่าก่อนหน้านี้เสิ่นเสวียนไม่ให้ใครเข้ามาพักในสวนสี่ซินเลย ยิ่งไปกว่านั้นเขามีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย อันที่จริงก็มีความเย่อหยิ่งอยู่

หลายปีมานี้ต่อให้ถูกองค์จักรพรรดิแอบกดดันรังแก เขาก็ยังยืดหลังตรงไม่ศิโรราบ ไม่เคยเห็นเขาอ่อนข้อให้กับใคร

กระทั่งยังสามารถสร้างชื่อต่อในสภาพแวดล้อมตรงข้ามแบบนี้ จนมาเป็นท่านเสิ่นที่ชื่อเสียงระบือใต้หล้า ยังคงเปล่งแสงประกาย และเพราะชื่อเสียงที่มากมายของเขา ทำให้องค์จักรพรรดิเองก็ไม่กล้าลงมือกับเขาตรงๆ

ดังนั้น ต่อให้อยู่ในบ้าน เสิ่นเสวียนก็ยังเป็นคนที่เหล่าผู้อาวุโสยังต้องยกที่นั่งผู้นำหลักให้เขา คนรุ่นเดียวกันก็ยังต้องเคารพเขา คนรุ่นหลังยิ่งไม่กล้ามีปากมีเสียงกับเขาเลย

เขาจู่ๆ ก็ดีกับคนคนหนึ่งขึ้นมา ไม่ใช่เห็นว่าเป็นเรื่องที่พิเศษมากหรอกหรือ?

โดยเฉพาะแม่นางคนนี้ยังหน้าตาสะสวยจนผิดปกตินี่อีก!

นอกจากจะชอบนางแล้ว ยังจะมีเหตุผลอะไรได้อีก?