อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 950

"เจ้าพูดเองเลยแล้วกัน เซียวหลันยวนดีกับเจ้าไหม" เสิ่นเสวียนเอ่ยกับฟู่จาวหนิง

"เขา..."

ฟู่จาวหนิงอึกอักขึ้นมา

ดีไหมนะ?

"เจ้าดูสิ ถ้าเขาดีกับเจ้าจริง ยังต้องมาคิดอีกหรือ? มันต้องตอบออกมาได้อย่างไม่ลังเลไม่ใช่หรือ?"

ไท่ไท่อาวุโสดึงมือฟู่จาวหนิง ปวดใจจะแย่

"จาวหนิงเอ๋ย ไม่ว่าเจ้าจะมีตัวตนฐานะอะไร ต่อให้เป็นท่านอ๋องจากแคว้นเจา ถ้าหากไม่ดีกับเจ้า พวกเราก็ไม่แปลกใจหรอก เจ้าจะแยกกับเขาตอนไหน พวกเราก็จะสนับสนุนเจ้า ตระกูลเสิ่นแม้ว่าตอนนี้จะดูแล้วไม่เท่าไร แต่การกินการอยู่สำหรับเจ้าไม่ต้องกังวล"

"ไท่ไท่อาวุโส ข้า..."

"ใช้ พวกเราสามารถเป็นที่พึ่งของเจ้าได้" ท่านผู้เฒ่าเองก็พูดขึ้นมา "ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ยอมรับอาเสวียนเป็นพ่อเลี้ยงเลยสิ พวกเราจะเปิดผังตระกูลให้เอง เขียนชื่อเจ้าไปบนผังตระกูลเสิ่น พวกเราก็สามารถเป็นปู่กับย่าเจ้าได้แล้ว เจ้าก็จะไม่ใช่คนโดดเดี่ยวอีก"

เขาตอนนี้ในใจเชื่อว่า "โอกาสรอด" ที่เจ้าอารามพูดถึงคือฟู่จาวหนิง

แต่ต่อให้นางไม่ใช่โอกาสรอด พวกเขาเองก็ชอบนาง อยากจะให้นางอยู่ในตระกูลเสิ่นอย่างจริงใจ

ก่อนหน้านี้ยังบอกว่าจะแนะนำนางให้กับเด็กในบ้านอยู่เลย ตอนนี้พอคิดๆ มีอะไรจะดีไปกว่ายอมรับนางเข้ามาเป็นหลานสาวตรงๆ เลยกัน?

"จาวหนิงไม่ใช่ว่ายังมีท่านปู่อยู่หรือ? อีกเดี๋ยวอาเสวียนลองถามดู ว่าเขาอยากจะมาที่ต้าชื่อไหม ในบ้านพวกเรามีที่ให้พักเยอะแยะ"

เสิ่นเสวียนพอได้ยินพวกเขาจัดแจงเช่นนี้ก็เริ่มปวดหัว

เขาก็เลยรีบออกไปให้คนออกไปสืบข่าวฟู่จิ้นเชินกับฟู่หลินซื่อต่อ สองคนนั้นเป็นคนจากบ้านตระกูลฟู่จริงไหม?

ฟู่หลินซื่อ ถ้าเป็นเสิ่นเชี่ยวจริง ตอนนี้นางจะเปลี่ยนเป็นอย่างไรบ้าง?

แล้วก็ต้องรีบยกตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิงให้ชัดเจนแล้ว ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าพ่อแม่เขาจะวุ่นวายกับเรื่องนี้อีกแค่ไหน