อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 951

"หมอหวาง ไปดูด้วยกัน"

เสิ่นเสวียนเรียกหมอหวางทันที

หมอถังเขาไม่ได้เจอมาระยะหนึ่งแล้ว ใครก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หมอถังยังยืนอยู่ด้านความยุติธรรมไหม

ถึงอย่างไรลูกไม้ขององค์จักรพรรดิก็มีไม่น้อยมาตลอด

"ท่านลุง ข้าเองก็จะไปด้วย" ฟู่จาวหนิงในห้องพอได้ยิน ก็รีบวิ่งออกมา

"ก็ดี เอาผ้าคลุมให้คุณหนูด้วย" เสิ่นเสวียนรีบบอกกับเสี่ยวชิ่น

เสี่ยวชิ่นรีบพุ่งไปหยิบผ้าคลุมมา และสะพายกล่องยาของฟู่จาวหนิงมาด้วย

เสิ่นหยางมองฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น

เขาช่วงนี้ได้ยินชื่อฟู่จาวหนิงบ่อยมาก ได้ยินคนอื่นในตระกูลเสิ่นพูดเรื่องของนาง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้พบ

ดูดีกว่าที่พวกเขาพูดเสียอีก

เสิ่นหย้าหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อย เขารีบย้ายสายตาออกไปด้านนอก ไม่กล้าเข้าไปนั่งในรถม้าพร้อมพวกเขา

"เจ้าชื่อเสิ่นหยางใช่ไหม?"

ใครจะรู้ว่าฟู่จาวหนิงกลับเลิกม่านมาพูดกับเขาก่อน

"เขาอายุพอพอกับเจ้า เรียกชื่อเลยก็ได้" เสิ่นเสวียนเอ่ยขึ้น

"เช่นนั้นก็เรียกชื่อเลยนะ เสิ่นหยาง บอกข้าถึงแขกคนนั้นหน่อย อายุ รูปร่าง ตอนที่เข้าไปมีอะไรผิดปกติไหม ขั้นตอนระหว่างที่พูดทำอะไรอยู่ถึงได้เป็นลม ตอนเป็นลมลงไปกระแทกที่ไหนบ้างหรือเปล่า สิ้นสติไปเลย หรือยังตื่นอยู่แต่พูดไม่ได้ มีอาการชักกระตุกน้ำลายฟูมปากบ้างไหม"

ฟู่จาวหนิงถามรายละเอียดพิเศษออกมารวดเดียว

เสิ่นหยางเองก็ตระหนักขึ้นได้และเก็บอาการใจตุ้มต่อมลงไป ตอบนางทีละคำถามอย่างตั้งใจ

หมอหวางเองก็ฟังอย่างละเอียด

เขารุ้สึกว่าตนเองได้เรียนรู้เพิ่มมาหน่อย เช่นนี้ก็จะไม่เสียเวลาแล้วจัดการถามถึงเรื่องราวอาการออกมาได้ชัดเจนหน่อยระหว่างทางที่ไป อย่างน้อยก็ยังมีความคิดไว้ในใจบ้างแล้ว หลังจากไปถึงไม่ต้องมาถามนั่นถามนี้ให้เสียเวลาการรักษษ

ฟู่จาวหนิงอายุยังน้อย แต่ดูประสบการณ์ยังมีมากกว่าเขามากมายนัก