อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 963

"ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? จาวหนิง ข้ามาพบเจ้าที่ต้าชื่อนี้หรือ!" ซือถูไป๋ยังมีอาการเหมือนไม่ตื่นจากฝัน

พอแยกจากฟู่จาวหนิง เขาก็คิดถึงนางอยู่บ้าง

เดิมทีคิดว่าพอนานวันไป ห่างกันไกลหน่อย เขาจะค่อยๆ ลืมนางไปเอง หรือบางทีตอนที่คิดถึงนางความรู้สึกก็จะจืดจางไปเอง คิดไม่ถึงว่าพอเวลายิ่งนานวัน เขาก็เหมือนจะยิ่งคิดถึงนางเข้าไปอีก

กระทั่งว่า เขาเคยสมมติมาโดยตลอด ว่าข้างกายตนเองถ้าหากมีฟู่จาวหนิงอยู่ข้างๆ มันต้องเป็นเรื่องที่มีความสุขมากขนาดไหนกัน

ตอนนี้พอได้เจอฟู่จาวหนิง ในของเขาก็เต้นตึกตัก จนแทบจะควบคุมไม่อยู่ แทบจะบินตรงไปหาจาวหนิงทันที

ซือถูไป๋รีบเดินไปหาฟู่จาวหนิง ลืมคนข้างกายเขาไปจนหมด

อาเพียนพอเห็นฟู่จาวหนิงก็ตกตะลึงไปแล้ว

"ทำไมที่นี่ก็ยังมาเจออีกกัน?" คุณชายของเขาเดิมทีก็ยังไม่หายไข้ใจนี้เลย ตอนนี้มาเจอกันอีก เกรงว่าอาการคงจะหนักกว่าเดิม

พระชายาอ๋องเจวี้ยนคนนี้จะอยู่ดีดีที่จวนอ๋องเจวี้ยนไม่ได้หรือไรกัน?

อาเพียนมองบนใส่

ฟู่จาวหนิงยิ้มให้ซือถูไป๋ "ข้าก็ไม่คิดว่าจะเจอท่านที่นี่"

"ทางนี้มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย ข้ามาถึงสามวันแล้ว นี่เจ้ามาเองเลยหรือ?"

ซือถูไป๋มองฟู่จาวหนิงอย่างละโมบหน่อยๆ รู้สึกแค่ว่านางสวยกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก

ตอนนี้เขาจึงเพิ่งตั้งตัวได้ มองคนข้างกายฟู่จาวหนิง ไม่เห็นอ๋องเจวี้ยนเลย

ใจเขารู้สึกลิงโลดขึ้นหน่อยๆ

"มาเองน่ะ ข้าเองก็มีเรื่องนิดหน่อย"

"แล้วท่านมาโรงยาทงฝู ต้องการวัตถุดิบยาอะไรหรือ?" ซือถูไป๋ตาเป็นประกาย คุณชายที่เดิมทีอบอุ่นราวกับหยก ตอนนี้กลับดูร่าเริงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด "เอารายการมาให้ข้า ข้าจะไปจัดเตรียมให้"

"คุณชาย..."

อาเพียนคับแค้นใจหน่อยๆ คุณชายพูดเช่นนี้ คงไม่ได้คิดจะให้วัตถุดิบยาพระชายาอ๋องเจวี้ยนเปล่าๆ หรอกใช่ไหม?