อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 969

อาสะใภ้ตระกูลเสิ่นกับเสิ่นฟางพี่สาวเสิ่นหยางพอเจอกับซือถูไป๋กับชิ่งอวิ๋นเซียวทั้งสองคน ก็ไม่กล้าส่งเสียงอะไรมาตลอด

อาสะใภ้บ้านตระกูลเสิ่นยังพอไหว นางเคยเห็นเสิ่นเสวียนตอนยังเด็กกับวัยหนุ่มมาแล้ว ตอนนั้นเสิ่นเสวียนเองก็มีชื่อว่าเป็นหนุ่มหล่อในต้าชื่อเช่นกัน ต่อให้ตอนนี้เป็นวัยกลางคนแล้วแต่ก็ยังคงดูดีราวกับดวงจันทรา

ดังนั้นตอนที่เห็นซือถูไป๋กับชิ่งอวิ๋นเซียว นางที่อายุมากแล้ว จึงไม่ถึงกับมือไม้เป็นพัลวัน

หูของเสิ่นฟางหูแดงมาตลอด

นั่งร่วมโต๊ะอยู่กับชายหนุ่มสองคนที่หน้าตาดีสะกดหญิงสาวส่วนใหญ่แบบนี้ นางยังไม่กล้าเงยหน้าด้วยซ้ำ

นับถือฟู่จาวหนิงจริง ที่ยังสุขใจร่าเริงได้

แต่ว่า นี่อาจจะเพราะความงามของฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าพวกเขากระมัง?

หลังจากของว่างน้ำชายกเข้ามา อาสะใภ้เสิ่นกับเสิ่นฟางก็รีบเอาความสนใจไปอยู่ที่การค้นคว้าของว่างน้ำชา ถึงอย่างไรพวกนางครั้งนี้ก็ตามมาแล้ว และยังกอดความคิดจะเรียนฝีมือของโรงน้ำชาแห่งนี้ด้วย

"ตระกูลชิ่งคิดจะชิงโอกาสสุราพิธีกรรมในการอวยพรขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นในอีกไม่กี่วันนี้ด้วยหรือ?"ซือถูไป๋ถามผู้นำน้อยตระกูลชิ่ง

"ไม่หรอก ข้าตอนนี้อายุยังน้อย ไม่ต้องรีบสะสมคุณความดีเพื่อก้าวหน้า สุราพิธีกรรมที่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นใช้ในการอวยพรล้วนเป็นสุราของตระกูลอวิ๋นพ่อค้าราชสำนักของต้าชื่อมาโดยตลอด จะวนมาถึงตระกูลชิ่งได้อย่างไร? พวกเราก็แค่ให้การค้าของโรงสุราวันนั้นคึกคักขึ้นมา จะดีที่สุดถ้าได้เชิญให้องค์หญิงใหญ่ชิมสุราชั้นยอดล้ำค่าของพวกเราสักแก้ว ได้รับคำชมจากองค์หญิงใหญ่สักคำก็พอแล้ว"

"เรื่องนี้ถ้าสำเร็จได้ ชื่อเสียงของดรงสุราตระกูลชิ่งคงได้เลื่องลือขึ้นอีกแน่ สุราชนิดนั้นสามารถเป็นสมบัติล้ำค่าของโรงสุราตระกูลชิ่งได้เลย"

ซือถูไป๋ชูแก้วชา ยิ้มๆ เอ่ยกับผู้นำน้อยตระกูลชิ่ง "ความคิดนี้ไม่เลวจริงๆ"

"ขอบคุณคุณชายซือถูที่กล่าวชม พวกเราอยากจะขายสุราออกไป ไม่รู้ว่าคุณชายซือถูคิดจะขายอะไรออกไปหรือ?"

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งก็ชูแก้วชาขึ้น ยิ้มเหมือนแจ่มใสไร้เดียงสาให้กับซือถูไป๋

ถึงแม้จะยังหนุ่ม แต่การทำงานก่อนหน้าก็ยังประมาทเลินเล่อ เคยทำสิ่งยืนยันหาย ทว่าครึ่งปีมานี้ ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งเองก็เติบโตขึ้นมากอยู่

อย่างน้อยตอนนี้ก็สามารถยิ้มและเข้าใจว่าซือถูไป๋เข้ามาขายตัวเองให้กับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็แล้วกัน

ซือถูไป๋ไม่ได้โกรธ เหมือนฟังไม่ออกถึงความหมายในคำพูดเขา "พวกเราเป็นโรงยา แน่นอนว่าต้องขายยาสิ"