อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 970

อาเพียนพอเห็นสายตานางก็ร้องเฮอะหันหน้าออกไป ไม่พูดอะไรอีก

เขาก่อนหน้านี้เป็นพวกชอบด่าตามอำเภอใจ แต่ก็ถูกคุณชายลงโทษอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะหลังจากที่ไม่เคารพต่อพระชายาอ๋องเจวี้ยน คุณชายขนาดไม่อยากจะพาเขามาด้วยแล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่กล้า

ฟู่จาวหนิงพอเห็นการกระทำของผู้นำน้อยตระกูลชิ่ง ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้

นางต่อให้มองออก ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งครั้งนี้ยืนอยู่ฝั่งนาง ยิ่งไปกว่านั้นยังดูจะเอาคืนหนี้แค้นก่อนหน้านี้ของนางให้อีกด้วย

และไม่รู้ว่าผู้นำน้อยตระกูลชิ่งไปเห็นอาเพียนดุด่านางตอนไหน

นางอันที่จริงก็แค่ขี้เกียจจะคิดเล็กคิดน้อยกับอาเพียน แค่ก็คำไม่กี่คำ สำหรับนางแล้วไม่เจ็บไม่คันเลยสักนิด แล้วก็ไม่แค้นไม่เคืองด้วย

"อาจารย์ข้าตอนนั้นได้อะไรกลับมาบ้างไหม?" ฟู่จาวหนิงถามต่อ "ท่านรู้ไหมว่าเขาตอนนั้นเตรียมจะออกไปอยู่แล้ว หรือว่ามาเปลี่ยนความคิดตอนหลัง"

"บนตัวพวกผู้อาวุโสจี้แบกของอยู่เหมือนกัน ดูแล้วน่าจะได้อะไรมาพอควร แต่ว่าเพื่อจะเลี่ยงการรังเกียจ ข้าเลยไม่ได้ไปถามว่าได้อะไรมาบ้าง ตอนนั้นเห็นว่าพวกเขาตั้งค่ายกันที่ริมๆ เทือกเขาสระเมฆาด้วย น่าจะอยู่ที่นั่นอีกหลายวัน"

ซือถูไป๋เองก็ไม่ได้ปิดบัง บอกนางออกมาจนหมด

"ข้าเดาว่า ผู้อาวุโสจี้น่าจะเจอยาดีที่เทือกเขาสระเมฆา"

"แล้วทำไมท่านถึงไม่อยู่แล้วหาด้วยกันล่ะ?" ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งถามขึ้นมาอีก

"แน่นอนว่าข้ามีธุระต้องออกมาก่อน"

"เพื่อมาให้ทันองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นสินะ?" ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งชนเเขาเบาๆ ทีหนึ่ง กระพริบตาปริบ "คุณชายซือถู ท่านเคยพบองค์หญิงฝูอวิ้นไหม? ได้ยินว่าองค์ชายของต้าชื่อหน้าตาธรรมดามาก แล้วองค์หญิงใหญ่จะคล้ายเขาไหม?"

"ข้าเคยเห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่" ซือถูไป๋เอ่ยขึ้น

และทันที อาสะใภ้เสิ่นกับเสิ่นฟางก็เงยหน้าตกตะลึงมองเขา

เคยเห็นองค์หญิงใหญ่แล้วหรือ?

"คนต้าชื่อตั้งมากมายยังไม่เคยเห็นองค์หญิงใหญ่เลย" อาสะใภ้เสิ่นเอ่ยขึ้น