อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 971

ซือถูไป๋หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย แขนเสื้อกว้างสะบัดออกมาทันที คิดจะใวช้กำลังภายในเข้าขวางน้ำชาเหล่านั้น

แต่เพราะผู้นำน้อยตระกูลชิ่งลงมือกะทันหัน ใครก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ดังนั้นจึงช้าไปก้าวหนึ่ง น้ำชาถ้วยนั้นทั้งหมดสาดเข้าไปบนหน้าอาเพียน

อาเพียนถูกสาดไปเต็มหน้า แข็งทื่อไปทั้งตัว

เขาติดตามซือถูไป๋มาตลอด ซือถูไป๋เองก็มีชื่อเสียงมากในยุทธจักรพ ชื่อเสียงโรงยาทงฝูเอาก็ดีมาก ปกติไม่ค่อยมีใครที่สายตาไม่กว้างใกล้มารังแกพวกเขาสักเท่าไร

ต่อให้ตัวตนฐานะจะสูงกว่าพวกเขา ก็ยังไม่ไม่มาคิดเล็กคิดน้อย ไม่พูดอะไรมาก อย่างมากก็แค่ทำเป็นไม่สนใจ

เขาเพิ่งเคยถูกสาน้ำชาใส่เป็นครั้งแรก！

โชคดีที่อากาศตอนนี้เย็น พอลมหนาวพัดมาน้ำชาก็ไม่ร้อนจนลวก และชาถ้วยนั้นก็วางไว้พักหนึ่งแล้ว มันจึงแค่อุ่นๆ

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ อาเพียนก็ยังถูกสาดจนมึนไปแล้ว ในสมองขาวโพลนไปหมด

"คนใช้ข้างกายคุณชายซือถูคนนี้น่ารังเกียจเสียจริง ข้าได้ยินว่าเขาพูดว่าร้ายแม่นางหญิงก่อนหน้านี้ไปไม่น้อยเลย ใช่ไหม?"

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งยังยิ้มเจิดจ้าอย่างสง่างาม แต่ในดวงตากลับเผยประกายคมกริบออกมาพอสมควร

"เขาน่าจะถูกคุณชายซือถูตามใจจนนิสัยเสียไปแล้ว ลืมตัวตนฐานะของตนเอง แม่นางฟู่เป็นถึงใคร แล้วเขาเป็นใครกัน? ทำไมถึงคิดว่าแม่นางฟู่จิตใจดีไม่ถือสาหาความแล้วตนเองยังได้คืบจะเอาศอกอีก?"

อาเพียนก็เพราะไม่รู้ตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิงจริงๆ รู้สึกว่านางก็แค่คุณหนูตกอับคนหนึ่ง ตอนนี้ที่บ้านก็ยากจนข้นแค้น ซ้ำแต่ก่อนยังเป็นแม่นางหน้าไม่อายที่คอยวิ่งตามรัฐทายาทเซียวอีกด้วย ต่อมาไม่รู้ใช้วิะีการอะไรถึงแต่งกับอ๋องเจวี้ยนไป

ตอนแรกเขาก็รู้สึกดูถูกฟู่จาวหนิงจากสาเหตุเหล่านี้

รู้สึกว่าคุณชายของตนเองถูกผู้หญิงเช่นนี้ทำให้หลงใหล คือความผิดของนาง ทำให้อยากพูดแต่คำไม่ดีอยู่ตลอด เพื่อให้ฟู่จาวหนิงถอยออกไป

เขากลับคิดไม่ถึง ถ้าหากคนที่เขาเจอด้วยไม่ใช่ฟู่จาวหนิง เป็นใครก็ตามที่ขึ้นมาเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน พอได้ยินเขาเสียมารยาทเช่นนี้ คงโดนองครักษ์จับโบยลงโทษไปแล้ว

ความดีงามของฟู่จาวหนิง เขาคงจะคิดว่าเป็นการให้อภัยเสมอแบบนั้นกระมัง