อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 972

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งออกมาเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นพวกฟู่จาวหนิงยืนอยู่ไม่ไกล เขาก็งงงัน พอเห็นฟู่จาวหนิงกำลังกวักมือมาทางเขา ก็เลยวิ่งออกไปทันที

"แม่นางฟู่ วางใจได้ ข้าสั่นสอนอาเพียนคนนั้นแทนท่านไปแล้ว จากที่ข้าเห็น ท่านนี่เป็นคนดีใจดีเกินไปแล้ว"

ทำไมถึงให้อาเพียนคนนั้นมาคอยขี่หัวอยู่ได้

"ขอบคุณท่านมาก"

ถึงแม้ฟู่จาวหนิงจะรู้สึกว่าตนเองไม่จำเป็นต้องไปคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กวัยต่อต้านคนนั้น แต่คนอื่นก็ช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับนางแล้ว นางจะทำตัวเป็นคนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีแล้วพูดว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ไม่ได้

"ฮ่าๆ ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

เป็นไปตามคาด พอได้ยินคำขอบคุณของฟู่จาวหนิง ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งก็หัวเราะร่าขึ้นมาอย่างเบิกบานเป็นพิเศษ

"แม่นางฟู่พักอยู่ในบ้านพวกเขาหรือ มีอะไรไม่สะดวกไหม ต้องการให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลย"

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งมองมองอาสะใภ้เสิ่นกับเสิ่นฟาง

เสิ่นฟางเมื่อครู่เห็นเขาสาดน้ำใส่คนติดตามคุณชายซือถูอย่างกล้าหาญ จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นต่อตัวเขาแต่ก็ไม่กล้าสบตามองตรงๆ

"ใช่ ข้าพักอยู่ในบ้านตระกูลเสิ่น ไม่มีอะไรไม่สะดวกสบายหรอก ว่าแต่ผู้นำน้อยตระกูลชิ่ง" ฟู่จาวหนิงหยิบขวดยาขวดหนึ่งออกมา ยื่นส่งออกไป "ช่วงนี้ท้องบวมเพราะสะสมอาหาร แล้วรู้สึกว่าตัวหนักๆ ไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงใช่ไหม?"

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งถลึงตาโต "ใช่เลยใช่เลย ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?"

"มองออกน่ะ นี่เป็นยาลูกกลอนช่วยย่อยอาหาร กินสองเม็ดหลังอาหารนะ กลืนลงไปได้เลย กินไปสักสองวันก็หายแล้ว"

"จริงหรือ? เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ！"

ผู้นำน้อยตระกูลชิ่งรับขวดยามาทันที เพราะฟู่จาวหนิงพูดไว้ถูกต้อง ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่มันบวมจนทรมานเหลือเกิน แล้วยังท้องผูกอีก อาการแบบนี้ก็พูดออกไปลำบากด้วย