อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 974

"ท่านลุงคนโตไม่รู้ตัวตนฐานะของเขาหรือ?"

"ไม่รู้ เพราะคนคนนั้นอันที่จริงก็ทำการค้าในเมืองหลวงมานานแล้ว ก่อนนี้หน้าก็ไปมาเป็นประจำ ถือว่าคุ้นเคยเลยทีเดียว หลังจากเกิดเรื่องนี้ คนผู้นั้นก็หายตัวไป เหลือไว้แค่อักษรบนกำแพง ตัวหนังสือเขียนไว้ให้ลุงคนโตของเจ้า แล้วยังมีคำเตือนมาคำหนึ่ง และเพราะประโยคนั้นบอกตัวตนฐานะออกมาว่าลุงคนโตของเจ้าเป็นเจ้าแท่นบูชา ทำให้เขาดิ้นไม่หลุด"

"เมื่อเป็นเช่นนี้ ลุงคนโตจึงถูกคนอื่นใส่ร้ายไปแล้ว"

"อืม แต่ไม่มีใครหาคนผู้นั้นพบเลย"

"ท่านลุงหลายปีนี้ก็หามาโดยตลอดใช่ไหม?"

"หามาตลอดเลย แต่อีกฝ่ายก็เหมือนสลายหายไปจากโลกนี้แล้วอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีร่องเลยเลยแม้แต่น้อย" เสิ่นเสวียนถอนหายใจ "ต่อมาข้าก็ป่วย จึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก อื๋อ?"

เสิ่นเสวียนจู่ๆ ก็เหมือนคิดอะไรออก เขานั่งตัวตรง มองฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขาเป็นเช่นนี้ก็เดาว่าเขาน่าจะคิดอะไรออก จึงไม่ได้ส่งเสียงทำให้ความคิดเขาสับสน รอให้เขาจัดระเบียบเสร็จแล้วพูดออกมาอีกครั้ง

"ตอนนั้นเหมือนตรวจเจออะไรแล้ว ต่อมาข้ารู้สึกไม่สบาย การตรวจสอบจึงขาดช่วงไป ตอนนี้พอมาคิดดู มันจะเป็นเพราะข้าตรวจสอบมาถูกทางแล้วหรือเปล่านะ?"

"ถ้าหากพูดเช่นนี้" ฟู่จาวหนิงเลิกคิ้ว "ก็สามารถระบุตัวผู้ต้องสงสัยได้แล้ว ครอบครัวของท่านปู่อารองคนนั้น"

เพราะว่าสิ่งที่ทำให้เขาป่วยคือสิ่งที่คนในครอบครัวท่านปู่อารองให้มา

"ข้าจะไปตรวจสอบเบาะแสตอนนั้นอีกครั้ง ตรวจสอบต่อไป" เสิ่นเสวียนลุกขึ้นยืน "จาวหนิง ที่ข้าให้ครอบครัวพวกเขายังอยู่ที่นี่นั้นมีเป้าหมายอยู่ แต่ว่าเจ้าเองก็ต้องระมัดระวังด้วย"

"ข้ารู้แล้ว สองวันนี้ข้าเตรียมจะตรวจสอบสวนจิ้งชิวกับเรือนของท่านอย่างละเอียดเหมือนกัน ดุว่ายังมีอะไรที่ไม่ถูกต้องบ้างไหม"

"เช่นนั้นก็ดีที่สุด ลำบากเจ้าเสียแล้ว"