อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 986

"ได้ เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรพูพดกับท่านแล้ว อยู่ที่นี่ต่อไปประเดี๋ยวคงได้จาบจ้วงท่านเอา ข้าไปก่อนล่ะ"

ฟู่จาวหนิงสะบัดชายเสื้อร้องขึ้นมาคำหนึ่ง

"ไป๋หู่! เก็บของ พวกเราจะออกไปแล้ว!"

"ขอรับ"

ไป่หู่เกือบจะตั้งตัวไม่ทัน

เขาเองก็คิดไม่ถึง ว่าเวลาแค่นี้ พวกเขาทั้งสองคนจะทะเลาะกันจนหนักข้อแบบนี้

"พระชายา!"

หลานหรงกับชิงอีล้วนตกตะลึงกันไปหมด คิดจะรั้งฟู่จาวหนิงเพื่ออธิบาย แต่ก็ยังรั้งไว้ไม่อยู่

พวกเขามองฟู่จาวหนิงกระฟัดกระเฟียดเดินออกไป

"ท่านอ๋อง! ท่านรีบตามพระชายาไปเร็ว!"

พอเห็นเซียวหลันยวนรีบออกมา ชิงอีก็ร้อนรนจนแทบจะยื่นมือไปดันเขาแล้ว

"นี่ไปอารมณ์ขึ้นมาจากไหนกัน?"

เซียวหลันยวนสองมือกำแน่น เย็นเฉียบไปทั้งตัว

"นางคงมีความคิดที่จะไปอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นจะออกไปอย่างเด็ดขาดเช่นนี้หรือ?"

"ไม่ใช่ ท่านอ๋อง พระชายาไม่ใช่ว่าเข้าใจผิดแล้วหรือไรกัน? แล้วตอนนี้ก็กำลังโกรธจัดอยู่ด้วย ท่านรีบไปตามนางกลับมาเร็ว ตามกลับมาแล้วพวกเราค่อยๆ ขอโทษนางดีดี!"

หลานหรงเองก็เตือนขึ้น "ใช่แล้วท่านอ๋อง ไม่อย่างนั้นข้าน้อยจะไปรับสาวใช้คนนั้นกลับมาก่อนดีไหม?"

ฟ้าก็มืดแล้ว พระชายาจะไปที่ไหนได้กัน?

"ถ้านางอยากจะกลับไปหาซือถูไป๋ทางนั้นอยู่แล้วล่ะ? บางทีนางอาจจะกำลังโทษข้าว่าเรื่องมากอยู่ ถึงได้ส่งคนไปรับนางมา"

เซียวหลันยวนพูดไปด้วยพลางปลดหน้ากากนั้นลงมา

หน้ากากนี้กว่าจะซ่อมเสร็จ