อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 985

ฟู่จาวหนิงโกรธจนหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

"รอมาบอกตอนอาหารเย็นแล้วมันจะไปมีความหมายอะไร? คนก็ถูกท่านส่งออกไปแล้ว นี่มันประหารก่อนแล้วรายงานทีหลังชัดๆ!"

นางใช้คำพวกนี้จนชินอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่รู้สึกว่ามีอะไร แต่เซียวหลันยวนพอฟังคำว่าประหารก่อนแล้วรายงานทีหลังก็อดพูดขึ้นมาคำหนึ่งไม่ได้ "อย่าพูดเหลวไหล"

ฟู่จาวหนิงกระทืบเท้าแล้ว

"ข้าพูดเหลวไหลหรือ? ข้าพูดผิดตรงไหน? เช่นนั้นท่านก็บอกว่าว่าเสี่ยวชิ่นประพฤติตัวอะไรไม่ดี? นางไปทำอะไรไว้?"

ชิงอีพวกเขารีบตรงเข้ามา แต่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้นัก

ถ้าเผื่อท่านอ๋องไม่ยินดีให้พวกเขาล้อมมุงดูล่ะ?

เซียวหลันยวนนิ่งงันไป

สาวใช้คนนั้นทำอะไรไปหรือ?

"นางไปจาบจ้วงท่านตรงไหน? วิ่งไปชนท่านหรือว่าพูดคำหยาบคายกัน? เพราะนางไม่ตระหนักถึงท่านที่เป็นอ๋องเจวี้ยนผู้สูงส่งจากแคว้นเจา ไม่ได้คารวะให้ท่านอย่างงามแบบนั้นหรือ?"

"ข้าไม่เคยพูดเรื่องพวกนี้"

เซียวหลันยวนกำหน้ากากในมือแน่น

เอาแต่ตะโกนข้ามไปมาแบบนี้ เขาทนไม่ค่อยไหวแล้ว

"เจ้าเข้ามาในนี้ พวกเรามาคุยกันดีดี"

"ข้าเข้าไปแบบนี้จะไม่โดนท่านบอกว่าประพฤติตัวไม่ดีหรือ? ท่านอ๋องเจวี้ยนผู้สูงส่ง ถ้าท่านคิดว่าพวกเรามาเช่นนี้แล้วจะจาบจ้วงใส่ท่าน ท่านจะส่งคนมารับข้าทำไมกัน? ท่านก็อยู่เงียบๆ ของท่านไปคนเดียวไม่ดีหรือไร?"

พอได้ยินคำพูดนี้ของนาง ความปวดใจของเซียวหลันยวนก็พุ่งขึ้นไปเหนือหัวแล้ว

"เจ้าไม่อยากจะมา? เจ้าอยากจะพักอยู่กับซือถูไป๋ทางนั้นใช่ไหม?"

เขาเดิมทีก็ค่อนข้างใส่ใจจุดนี้อยู่แล้ว อดกลั้นไม่พูดมาตลอด ตอนนี้พอได้ยินคำพูดเช่นนี้ของฟู่จาวหนิง ชั่วขณะหนึ่งจึงคุมไว้ไม่อยู่

"ท่านกำลังพูดอะไร?" ฟู่จาวหนิงยังสงสัยว่าตนเองได้ยินอะไร

"ที่นี่คือต้าชื่อ เป็นพื้นที่ของตระกูลเสิ่น เมืองหลวงจักรพรรดิต้าชื่อมีเรือนของบ้านตระกูลเสิ่นอยู่ ยิ่งไปกว่นั้นยังเป็นเรือนที่ใหญ่โตสวยงาม เจ้าไม่พักในสวนตระกูลเสิ่น แต่กลับไปเรือนเล็กๆ ของซือถูไป๋นั่น ถ้าข้าไม่ส่งคนไปรับเจ้า ตอนนี้เจ้าคงจะไปชูแก้วชมจันทร์กับซือถูไป๋แล้วกระมัง?"

เซียวหลันยวนแค่รู้สึกว่าไฟโกรธพลุ่งพล่าน ยิ่งคิดถึงภาพนั้นก็ยิ่งทนไม่ไหว