อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 987

"พระชายา!"

ชิงอีรีบตามออกไป

ชิ่งอวิ๋นเซียวมองออกไป ก็เห็นเซียวหลันยวนที่สวมหน้ากากค่อยๆ เดินออกมา

เขาเองก็ตกตะลึง ถามออกมาตรงๆ "อ๋องเจวี้ยน ท่านไปยั่วโมโหพระชายาเข้าหรือ?"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเขาถามเช่นนี้ก็ตัวแข็งทื่อไป ดังนั้นเซียวหลันยวนถึงได้ยอมออกจากประตูบานนั้นหรือ? นางยังคิดว่าเขาตัดสินใจจะขดอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาพบนางเสียอีก

แต่นางตอนนี้ก็ไม่อยากหันกลับไป มันโกรธจัดจริงๆ

เซียวหลันยวนมองแผ่นหลังฟู่จาวหนิง

ตอนนี้ในสายตาเขาก็มีแต่นาง ไม่มีความคิดที่จะหันไปมองชิ่งอวิ๋นเซียวเลย

แต่เขาก็ยังกลับมาตอบชิ่งอวิ๋นเซียว

"คงจะไปทำให้โกรธเข้าแล้วจริงๆ"

ฟู่จาวหนิงงงงัน

ทำไมยอมรับออกมาแล้วล่ะ? ผู้ชายต่ำช้าคนนี้เปลี่ยนมาดีแล้วจริงหรือ

"ดูท่าจะโมโหเอามากๆ พระชายาถึงคิดจะออกไปเสียแล้ว เช่นนั้นก็รีบไปปลอบนางสิ" ชิ่งอวิ๋นเซียวเอ่ยขึ้น

"ข้าไม่รู้จะปลอบอย่างไร"

เซียวหลันยวนทั้งชีวิตนี้ยังไม่เคยปลอบใครมาก่อน ไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด

กระทั่งว่า เขาไม่เคยมีประสบการณ์อยู่กับหญิงสาวคนใดมาก่อนเสียด้วยซ้ำ แต่ก่อนข้างกายเขามีแต่สาวใช้ ไม่จำเป็นต้องให้เขาไปปลอบเลย

ดังนั้นอารมณ์ของเขาจึงเป็นอิสระมาโดยตลอด ไม่มีใครที่คุ้มค่าจะไปหึงหวงโกรธเคืองหรือต้องปลอบโยน

เขามองแผ่นหลังฟู่จาวหนิง

นางไม่อยากจะหันมามองเขาด้วยซ้ำ

พรวด

ชิ่งอวิ๋นเซียวมุมปากกระตุก จนเกือบจะพ่นก๊ากออกมา

อ๋องเจวี้ยนตอนนี้ดูไร้เดียงสาจริงๆ

พูดตรงเสียขนาดนี้? ไม่รู้จะปลอบอย่างไร?

เขามีความคิดหนึ่งขึ้น "ข้างนอกมืด ลมก็หนาว ให้พระชายาเข้าไปในห้องก่อนแล้วค่อยว่ากันดีไหม?"

ให้นางเข้าไปในห้องก่อนหรือ?