อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 999

เถ้าแก่ใหญ่เองก็ร้อนรนขึ้นมา

ถ้าหากหออันดับหนึ่งเกิดเรื่องขึ้น พวกเขาเองก็เดือดร้อน

ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อล้วนมากินข้าวกันที่หออันดับหนึ่งกันทั้งนั้น เช่นนั้นพวกเขาถ้าปกป้องได้แค่ไหนก็ต้องทำ ทว่าตอนนี้ดูจะปกป้องคนเหล่านี้ไม่ไหวแล้ว

"ไม่อย่างนั้น รอท่านโหวกินเห็ดเชียนเสวี่ยเสร็จก่อนค่อยว่ากันดีไหม? ถึงอย่างไรเห็ดเชียนเสวี่ยถ้าแช่น้ำแล้ว ต้องฝานแผ่นลงหม้อภายในหนึ่งเค่อ ตอนนี้ในครัวเองก็เตรียมจะฝานแผ่นแล้วด้วย ถ้าเสียเวลาไปคงไม่ดีนัก"

คิดไม่ถึงว่าพอเถ้าแก่ใหญ่พูดถึงเรื่องนี้ ก็หยุดโหวผิงเอินไว้ได้จริงๆ

"อย่างนั้นหรือ?"

"ท่านโหว พวกเราเดิมทีก็มาเพื่อเห็ดเชียนเสวี่ย จะให้พวกแมลงไม่กี่ตัวนี้ทำพวกเราเสียเวลาไม่ได้นะ" ชายอ้วนอีกคนก็เอ่ยตามขึ้นมา

"ได้ เช่นนั้นก็เห็นแก่หน้าเห็ดเชียนเสวี่ยแล้วกัน"

โหวผิงเอินชี้พวกไป๋หู่ "แต่คนพวกนี้ยังไปไหนไม่ได้ ให้อยู่ที่นี่ไปก่อน ให้พวกเขาเห็นพวกเรากินกันจนอิ่มหมีพีมันก่อน แล้วพวกเราค่อยไปชำระหนี้"

"ถูกต้องถูกต้อง"

คนเหล่านั้นพอโบกมือ ด้านนอกก็มีพวกคนคุ้มครองเรือนล้อมกรอบเข้ามาทันที ขวางทางพวกไป๋หู่เอาไว้

นี่คือไม่ให้พวกเขาออกไปจริงๆ

"ไปๆๆ ขึ้นชั้นบน" โหวผิงเอินเดินอาดๆ ขึ้นไปชั้นบน

พวกลิ่วล้อของเขาก็ตะโกนใส่พวกฟู่จาวหนิง "ตามขึ้นมา ถ้ากล้าหนีก็ลองดู"

เถ้าแก่ใหญ่มองพวกเขา แอบขมขื่นขึ้นมา

"พวกท่านไม่ใช่คนในเมืองหลวงจักรพรรดิสินะ? ทำไมจึงกล้าไปยั่วโมโหโหวผิงเอินกัน? เมื่อครู่นี้ถูกพวกเขาชนไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ดีแล้วแท้ๆ ควรจะรีบออกไปสิ แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรกัน?"

เถ้าแก่ใหญ่ร้อนรนจนมืออาบเหงื่อ มองพวกเขาแล้วก็รู้สึกเสียใจหน่อยๆ "ในบ้านพวกท่านมีใครที่พอมีปากมีเสียงบ้างไหม? คนที่รู้จักกับพระชายาหมิ่นน่ะ? ถ้ามีล่ะก็ รีบให้คนไปขอความช่วยเหลือเร็วเข้า ไม่เช่นนั้นจะไม่ทันการเอา รีบออกไป"

พูดจบประโยคนี้ เขาก็รีบตรงไปที่ครัว

เห็ดล้ำค่านั้นต้องคอยดูให้ดี มีแขกคำสำคัญมากมายที่มาที่นี่เพื่อเห็ดนั่น ปีปีหนึ่งมีอยู่แค่ไม่กี่ชั่งเท่านั้น จะทำพลาดไม่ได้เด็ดขาด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน