อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1000

"ฮ่าๆๆ น่าสนใจ นิสัยดุดันเสียด้วย"

เขาเห็นพวกของไป๋หู่ตามเข้ามา ยืนอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง ก็อดปรบมือพูดขึ้นมาไม่ได้ "ที่แท้พวกเขาก็เป็นองครักษ์สาวงามนี่เอง? มิน่าอารมณ์ถึงเป็นแบบเดียวกับเจ้า ถ้าเจ้าเงยหน้าขึ้นมาเร็วกว่านี้ ข้าเองคงจะอ่อนโยนขึ้นบ้างแล้ว"

"โหวผิงเอินสินะ? เจ้ากำเริบเสิบสานต่อไปเถอะ เจ้าแบบนี้ก็ดูลับๆ ล่อๆ ดี"

"ฮ่าๆ ข้าชอบที่สาวงามมาชมข้าแบบนี้ มาๆๆ มานั่งนี่ จะให้สาวงามยืนแกร่วได้อย่างไร? มานั่งนี่มา เดี๋ยวข้าจะป้อนเห็ดเชียนเสวี่ยให้เจ้าสักคำ！"

ฟู่จาวหนิงก็เดินตรงไปทางเขาจริงๆ

เสี่ยวชิ่นร้อนรน "คุณหนู!"

สืออีเองก็หน้าเปลี่ยนสีแล้ว

แม้จะรู้ว่าฟู่จาวหนิงเองก็มีฝีมือพอตัว บนตัวมีเข็มพิษอยู่ไม่น้อย ไม่ค่อยจะเสียเปรียบใคร แต่ก็ยังกลัวว่านางจะเกิดเรื่องอยู่ดี

แต่ฟู่จาวหนิงโบกมือให้พวกเขาจากทางด้านหลัง เป็นสัญญาณว่าไม่ต้องตามมา

ตอนที่ฟู่จาวหนิงใกล้จะเดินไปอยู่ข้างๆ โหวผิงเอิน เถ้าแก่ใหญ่ก็วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น

"ท่านโหว วันนี้เกรงว่าคงจะไม่ได้กินเห็ดเชียนเสวี่ยแล้ว ข้าน้อยจึงรีบขึ้นมาขอโทษท่านโหวเสียก่อน ท่านโหวกับเหล่าคุณชายโปรดสั่งอาหารอื่นเถิด?"

"เจ้าว่าอะไรนะ?"

โหวผิงเอินไม่สนใจฟู่จาวหนิงแล้ว ตบโต๊ะอย่างแรง ลุกขึ้นยืนพรวดพราด

"พวกข้ามาเพื่อเห็ดเชียนเสวี่ย แล้วเจ้ามาบอกพวกข้าว่ากินไม่ได้แล้ว? เมื่อครู่ยังบอกอยู่ว่าน่าจะกำลังเตรียมฝานเป็นแผ่นอยู่ไม่ใช่รึ?" คนอื่นเองก็ร้องตามขึ้นมา

"ใช่ๆๆ แต่ทุกท่านก็รู้ ว่าเห็นวิญญาณนั้นถ้าจะฝานให้เป็นเชียนเสวี่ย จะต้องมีฝีมือมีดอย่างมาก หออันดับหนึ่งของพวกเราก็มีแค่พ่อครัวคนเดียวที่ฝานได้ แต่เมือครู่ตอนที่เขาล้างเห็ดวิญญาณจู่ๆ มือทั้งคู่ก็เป็นตะคริว ล้มลงไปแล้ว!"

"เป็นตะคริวแล้วทำไมไม่นวดกันเล่า? นวดสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้วนี่!"

"ไม่ได้ พ่อครัวซุนตอนนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย!" เถ้าแก่ใหญ่พูดพลางประสานหมัด "ต้องขอโทษทุกท่านด้วยจริงๆ ข้าน้อยเองก็ยังต้องไปขอโทษกับแขกท่านอื่นด้วย อีกสักครู่จะมารับโทษจากท่านโหวนะ"

เขาหน้าดำคร่ำเครียด วิ่งแจ้นออกไปอีก

เสี่ยวชิ่นวิ่งมาอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง บอกกับนางว่า "คุณหนู พ่อครัวซุนที่นี่เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสตู้"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน