(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 ผู้ฟังเสียงแรก

ตอนที่ลู่เฉินอยู่บนเวที เสี่ยวหมี่นั่งห่างออกไปไม่ไกลที่โต๊ะเบอร์ 035

เธอใช้ฟันขบเบาๆ บนหลอดในแก้วน้ำแข็ง ดวงตาของเธอมองไปที่ใบหน้าเพื่อนสาวทั้งสามที่นั่งร่วมโต๊ะเดียวกัน ด้วยท่าทางสื่อว่า ‘ฉันนั่งฟังเฉยๆ ไม่ออกความเห็น’

แต่ดวงตาปราดเปรียวของเธอฉายแววดื้อรั้นและซุกซน เผยให้เห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอที่ซ่อนอยู่

เสี่ยวหมี่มีชื่อเต็มว่าหมี่เซวียน ชื่อเล่นของเธอได้พี่สาวรูมเมทของเธอตั้งให้ เธอเป็นนักศึกษาชั้นปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง หลายวันก่อนเพิ่งฉลองวันเกิดอายุครบ 19 ปี

คืนนี้เธอตั้งใจจะไปทบทวนหนังสือที่ห้องสมุด ผลคือถูกพี่ใหญ่ พี่รอง และพี่สามที่เป็นรูมเมทลากไปที่ย่านทะเลสาบโฮ่วไห่ บอกว่าจะไปเลี้ยงอำลาชีวิตปีหนึ่งให้เธอ และเพื่อดูหนุ่มหล่อสักหน่อย!

บาร์แห่งนี้ชื่อบาร์เดย์ลิลลี่ บรรยากาศในร้านไม่เลวเลย

เสี่ยวหมี่เคยไปที่บาร์ในย่านซานหลี่ถุนมาแล้ว แต่ที่นั่นบรรยากาศบ้าคลั่ง มืดหม่น และร้อนรุ่ม ทำให้เธอที่เคยชินกับการแสร้งทำสงบเสงี่ยมเรียบร้อยแต่ความจริงเป็นเด็กวัยรุ่นที่มีจิตใจต่อต้านตกอกตกใจ

บาร์ในย่านโฮ่วไห่แน่นอนว่าต้องเงียบและสงบ พวกใช้ชีวิตแบบสมัยใหม่ย่อมมากเป็นธรรมดา

แต่ถ้าพูดถึงพี่ชายรูปหล่อ? พี่ชายรูปหล่ออยู่ที่ไหน?

นักร้องที่เพิ่งลงจากเวทีไปยังดูหนุ่มมาก ร้องเพลงน่าจะถือว่าใช้ได้ น่าเสียดายที่ดูขี้เก๊กไปหน่อย คงจะคิดว่าตัวเองหล่อเหลาน่าหลงใหล ชอบส่งสายตาหว่านเสน่ห์ไปที่สาวๆ…แหวะ!

เธอดูดจิบเครื่องดื่มเบาๆ กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้พี่ใหญ่ พี่รอง และพี่สามที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานหันมาทำอะไรสนุกๆ กับเธอแก้เบื่อ

ตอนที่กำลังคิดหาวิธีพิเรนทร์ๆ ได้ และกำลังจะเริ่มแสดงออกมา เสี่ยวหมี่ก็ได้ยินเสียงเพลงที่ดังมาจากเวที

“พรุ่งนี้เธอจะนึกออกไหม ไดอารี่ที่เธอเขียนไว้เมื่อวาน”

“พรุ่งนี้เธอจะจำได้ไหม เธอที่ชอบร้องไห้เป็นที่สุด…”

เธอนิ่งอึ้งไปทันใด

เสียงร้องใสบริสุทธิ์ เจือด้วยความเศร้ารางๆ เป็นคำร้องและท่วงทำนองที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน

แต่ว่าเพราะมากจริงๆ!

เสี่ยวหมี่อดเงยหน้าขึ้นไปมองบนเวทีไม่ได้ เห็นเพียงชายหนุ่มที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงยีนส์นั่งอยู่บนเก้าอี้กำลังกอดกีตาร์บนตักดีดสายกีตาร์พร้อมกับร้องเพลง

เพลงนี้ชื่อเพลงว่าอะไร? พี่ชายรูปหล่อคนนี้ชื่ออะไร?

เสี่ยวหมี่จ้องมองฝ่ายนั้นอย่างไม่วางตา อยู่ๆ ความอัดอั้นตันใจที่มีก็หายไปหมดสิ้น!

จนกระทั่งเสียงร้องเพลงจบลง เธอถึงสะดุ้งตื่นขึ้น คนแรกปรบมือให้

“เสี่ยวลู่ ร้องอีกรอบหนึ่ง!”

ตามด้วยเสียงปรบมือกึกก้อง มีคนตะโกนขึ้นว่า “เธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉัน!”

ตอนนี้เองเสี่ยวหมี่ถึงได้รู้ชื่อนักร้องและชื่อเพลง แม้ยังรู้ไม่หมด แต่ข้อเสนอของคนอื่นเธอก็เห็นด้วยเป็นที่สุด…เมื่อครู่ยังฟังไม่พอเลย!

“สาวน้อย วิญญาณกลับเข้าร่างเดี๋ยวนี้…”

มือขาวๆ ข้างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ โบกไหวๆ เพื่อดึงสายตาของเธอกลับมา

พี่ใหญ่รูมเมทหัวเราะอย่างมีเลศนัย “หรือว่าจะชอบสุดหล่อคนนั้นเข้า? จิตใจหวั่นไหวเลยใช่ไหม?”

“พี่ใหญ่!”

พวงแก้มของเสี่ยวหมี่แต้มไปด้วยสีชมพูระเรื่อ “พี่พูดอะไรของพี่น่ะ!”

พอเห็นท่าทางเขินอายของเธอ พี่ใหญ่ พี่รองและพี่สามต่างหัวเราะชอบใจ หัวเราะจนเกือบทำแก้วเหล้าหก

โชคยังดีที่บรรยากาศในร้านคึกคัก มีทั้งคนปรบมือชื่นชม มีทั้งคนเป่าปาก ไม่อย่างนั้นพวกเธอจะต้องตกเป็นที่สนใจของคนอื่นในร้านแน่ แบบนั้นจะยิ่งขายหน้ายิ่งกว่านี้

คนรูปหล่อบนเวทีไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เขายิ้มแล้วรับคำ ร้องเพลงเดิมอีกครั้ง

เสี่ยวหมี่จิตใจหวั่นไหว อาศัยจังหวะที่ทุกคนหันไปทางเวที แอบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าออกมาเปิดกล้องวิดีโอ แล้วบันทึกภาพบนเวทีไว้

ตอนที่ถ่ายไปเกินครึ่ง เธอรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป จึงหันไปมอง

พบว่ามีบริกรคนหนึ่งยืนอยู่ด้านข้าง กำลังจ้องโทรศัพท์มือถือของเธอ สีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตร

“คุณผู้หญิงท่านนี้ ในบาร์ของเราไม่อนุญาตให้ถ่ายวิดีโอนะครับ ขอความร่วมมือด้วย ขอบคุณครับ!”

ลูกค้าประจำที่มาบ่อย มีหลายคนที่เป็นระดับเจ้าของธุรกิจ คนทำงาน คนในวงการบันเทิง หรือแม้แต่ดารานักแสดงก็มีไม่น้อย พวกเขาส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัว ขณะที่มาเที่ยวผ่อนคลายย่อมไม่ชื่นชอบการถูกคนอื่นแอบถ่าย

ดังนั้นหน้าประตูทางเข้าของบาร์เดย์ลิลลี่จะมีป้ายประกาศติดในตำแหน่งที่เห็นชัดเจนว่า ‘ห้ามถ่ายวิดีโอ’

เสี่ยวหมี่แลบลิ้น แล้วรีบเก็บโทรศัพท์ พูดว่า “ขอโทษค่ะ…”

เธอหน้าตาสวยน่ารัก อีกทั้งรีบพูดขอโทษแล้ว บริกรจึงไม่กล้าว่าอะไรอีก เพียงพยักหน้าแล้วเดินจากไป

“คุณหนูเสี่ยวหมี่!”

พี่ใหญ่ถลึงตาใส่เธอดุๆ เป็นทำนองว่า…แม่พาเธอมาเที่ยวเล่น อย่าทำให้แม่ต้องขายหน้า!

คืนนี้กลับไปต้องลงโทษให้หนัก!

เสี่ยวหมี่ก้มหน้าอย่างละอาย ราวกับว่าเสียใจที่ตัวเองทำผิด แต่จริงๆ แล้วในมือเธอยังถือโทรศัพท์อยู่ นิ้วมือรัวกดบนหน้าจออย่างว่องไว พิมพ์ข้อความยาวเหยียดอย่างชำนาญ

ความแค้นเคืองของพวกเขาค่อนข้างรุนแรง แม้แต่ลู่เฉินที่นั่งอยู่บนเวทียังรู้สึกได้

คิดไปคิดมา เขาพูดใส่ไมโครโฟนว่า “ขอบคุณทุกคนที่สนับสนุนนะครับ ต่อไปผมจะร้องเพลงเพลงหนึ่ง เป็นผลงานของผมอีกเช่นเดียวกัน แล้ววันนี้เป็นครั้งแรกที่ผมนำออกมาร้องในบาร์เดย์ลิลลี่เป็นที่แรกด้วย เพราะฉะนั้นทุกคนจะได้เป็นผู้ฟังเสียงแรกของเพลงนี้!”

ว้าว!

ในบาร์เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ลูกค้าหลายคนนั่งหลังตรงอย่างไม่รู้ตัว สีหน้าท่าทางจริงจังขึ้นมาทันที อีกหลายคนเผยอาการตื่นเต้นคึกคัก

ที่เรียกว่าผู้ฟังเสียงแรก เดิมทีเป็นตัวละคร NPC ในเกมออนไลน์เกมหนึ่ง ผู้เล่นเพียงร้องเพลงเสียงดังออกไมโครโฟนให้ฟัง ก็จะได้รับรางวัลที่แตกต่างกันไป

ต่อมาถูกคนนำไปใช้อย่างแพร่หลาย หมายความถึงผู้ที่ได้ชมผลงานเพลงหรือผลงานดนตรีเป็นคนแรกหรือกลุ่มแรก

“ผู้ฟังเสียงแรก…”

ด้านหลังเวทีในห้องใหญ่ เยี่ยเจิ้นหยางเบะปากอย่างไม่ชอบใจ สายตาของเขามองไปทางห้องเล็กที่ประตูปิดสนิท พูดเสียงเบาว่า “แม้แต่พี่ฉินยังไม่กล้าพูดแบบนี้เลย!”

หากใช้ผู้ฟังเสียงแรกเป็นชื่อฉายา อย่างนั้นฉายานี้ก็เอาไปใช้กับใครก็ได้ เพราะมันยังสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองไปพร้อมกัน

นักร้องผู้เขียนเพลงมือสมัครเล่นมีมากมาย หากไม่มีความมั่นใจและความสามารถมากพอ คงไม่มีใครกล้าพูดว่าคนแรกที่ได้ฟังผลงานเพลงของตัวเองได้ชื่อว่าเป็นผู้ฟังเสียงแรก เพราะฉายาแบบนี้คู่ควรจะใช้กับผลงานชั้นสูงที่แท้จริงเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้!

ลู่เฉินมีคุณสมบัติอะไร ถึงกล้าพูดได้ถึงเพียงนี้?

ต่อให้เป็นพี่ใหญ่ตัวจริงของนักร้องในบาร์เดย์ลิลลี่…ฉินฮั่นหยางผู้นำจิตวิญญาณของวงเฮสิเทชั่น ร้องผลงานของตัวเองในบาร์ตั้งกี่ครั้ง ยังไม่เคยเอ่ยถึงชื่อแบบนี้มาก่อน!

ในที่นั้นหลี่หงและหวังเสี่ยวไซว่ต่างทำท่าเห็นด้วย แต่พี่น่ายิ้มอ่อนพูดว่า “เสี่ยวลู่เก่งจริงๆ เพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันเมื่อกี้จะต้องโด่งดังมีชื่อเสียงแน่ เชื่อว่าเพลงใหม่นี้จะไม่ทำให้ใครผิดหวังเหมือนกัน”

สีหน้าของเยี่ยเจิ้นหยางกระอักกระอ่วน แต่ไม่กล้าขัด

พี่น่ากับวงเฮสิเทชั่นต่างก็มีห้องพักผ่อนส่วนตัว แต่ปกติแล้วเธอชอบออกมาอยู่ห้องใหญ่ด้านนอกพูดคุยกับนักร้องคนอื่น ฟังเสียงพวกเขาร้องเพลงและเสียงจากในบาร์มากกว่า

ถ้าลู่เฉินไม่ได้ใช้เพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันพิสูจน์ฝีมือของตัวเอง พี่น่าอาจจะไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เธอตั้งความหวังกับเพลงใหม่ที่ลู่เฉินกำลังจะร้องไว้อย่างสูง!

แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่สังเกตเห็นว่าความคาดหวังนี้ได้เหมารวมไปถึงเจตนาอื่นด้วย

ด้านนอกบนเวที ลู่เฉินเริ่มบรรเลงจังหวะท่อนแรกของเพลงใหม่

ทั้งบาร์เงียบเสียงลงอีกครั้ง

……………………………………………………………….

[1] IP ย่อมาจาก Internet Protocol เป็นการวัดจำนวนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เข้ามาร่วมในเว็บบอร์ด

[2] PV ย่อมาจาก Page View เป็นจำนวนหน้าของเว็บบอร์ดที่ถูกเรียกออกไปดูโดยผู้ชม