(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 ซินเดอเรลล่า

“ตกหลุมรักเธอได้อย่างไร?

ฉันยังคอยถามตัวเอง

ฉันยอมทิ้งทุกอย่าง

ในเมื่อวันนี้ยากที่จะจากไป

เธอไม่ใช่คนสวย

แต่เธอน่ารักที่สุด!

โอ้ ซินเดอเรลล่า

ซินเดอเรลล่าของฉัน

…”

เสียงกีตาร์เคล้าคลอ ตัวโน้ตเรียบง่าย เสียงของลู่เฉินทุ้มต่ำ เจือปนความคะนึงหาและความเศร้า

ในโลกแห่งความฝันของลู่เฉิน เพลงนี้แต่งโดยนักร้องแนวร็อคแอนด์โรลที่เก่งที่สุดคนหนึ่ง เพื่อมอบให้แฟนสาวผู้เป็นรักแรกของเขา ในบทเพลงแฝงไปด้วยเรื่องราวที่น่าประทับใจ

แม้ตอนจบของเรื่องราวจะไม่ได้สวยงาม แต่เพลงนี้มีเสน่ห์อย่างไม่ต้องสงสัย มันเคยเป็นที่ติดตาตรึงใจของใครหลายคน และถูกนำไปร้องหลายต่อหลายครั้ง กลายเป็นผลงานคลาสสิคเพลงเก่าที่ถูกนำมาถ่ายทอดใหม่อยู่เสมอ

ในด้านอารมณ์ของเพลง เพลงเธอผู้เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันมีความคล้ายกันหลายอย่าง มีรสชาติของชีวิตแฝงอยู่ แต่เพลงนี้มีความรักความจริงใจมากกว่า แสดงถึงการโทษตัวเองและไขว่คว้าตามหาความรัก

เมื่อเพลงนี้ถูกลู่เฉินนำมาร้องเป็นครั้งแรกในโลกนี้ ก็ยังสามารถสร้างความประทับใจให้กับทุกคนที่ได้ฟัง

โดยเฉพาะบรรดาคู่รักในสถานที่นี้ ยิ่งซาบซึ้งดื่มด่ำกับบทเพลงมากกว่าใคร

ชายหนุ่มกุมมือของหญิงสาวคนรักแน่นขึ้น เพราะกลัวว่าเธอจะจ้องแต่ลู่เฉินที่อยู่บนเวทีไม่วางตา

เพราะเธอคือซินเดอเรลล่าของฉัน!

“…

ฉันมักทำให้เธอเสียใจ

ฉันชอบใจร้ายกับเธอ

ฉันบอกให้เธออย่าคิดจริงจัง

เพราะฉันไม่กล้าเชื่อว่ามันเป็นจริง

เธอสวยขนาดนี้

แล้วก็น่ารักที่สุด

โอ้ ซินเดอเรลล่า

ซินเดอเรลล่าของฉัน

…”

ราวกับทั้งโลกเงียบสงบ ทุกคนเงียบฟังเสียงเพลงของลู่เฉิน นัยน์ตาของเด็กสาวหลายคนรื้นม่านน้ำตา ความเงียบปกคลุม แม้แต่เสียงลมหายใจยังหยุดชะงัก

“…

ถ้านี่เป็นความฝัน

ฉันขอหลับใหลไม่ยอมตื่น

ฉันเคยอดทนอดกลั้น

ฉันรอมานานขนาดนี้

อาจจะรอการมาถึงของเธอ

อาจจะรอการมาถึงของเธอ

อาจจะรอการมาถึงของเธอ

…”

จนการแสดงสิ้นสุดลง ก็ยังไม่มีเสียงใครพูดออกมา

“เพลงซินเดอเรลล่า…”

ลู่เฉินเอ่ยออกมาเบาๆ “ร้องเพลงนี้ครั้งแรก หวังว่าทุกท่านจะชื่นชอบครับ”

จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น

จากเสียงปรบมือเปาะแปะเหมือนลมฝนโหมกระหน่ำในคืนหน้าร้อน แต่แล้วก็ดังขึ้นเต็มที่อย่างรวดเร็ว ลูกค้าหลายคนถึงกับยืนขึ้นเพื่อปรบมือให้ลู่เฉิน ไม่มีเสียงตะโกน ไม่มีเสียงโห่ร้อง มีแต่เสียงปรบมือชื่นชม!

โดยเฉพาะเด็กสาวพวกนั้น ที่ปรบมือจนมือแดงไปหมด

เพลงซินเดอเรลล่าไม่ได้มีทำนองยากซับซ้อน และไม่มีการเปลี่ยนแปลงของโทนเสียงมากนัก ทำนองไม่ได้ฮึกเหิมจนคนฟังเลือดร้อนตาม แต่กลับเข้าไปกินใจส่วนลึกของผู้ฟัง ทำให้พวกเขาถูกกระตุ้นด้วยอารมณ์รุนแรงที่ซ่อนอยู่ในเนื้อเพลง

สิ่งที่สำคัญคือพวกเขาเป็นผู้ฟังคนแรก

หากมีวันหนึ่งเพลงซินเดอเรลล่า กลายเป็นเพลงโด่งดังคุ้นหูของทุกคน พวกเขาจะได้ภูมิใจว่า…ฉันเป็นผู้มีเกียรติได้ฟังเพลงนี้เป็นกลุ่มแรก ฉันเป็นพยานในการแจ้งเกิดของมัน!

แล้วเพลงซินเดอเรลล่าจะได้กลายเป็นเพลงอมตะไหม?

คำตอบอาจมีหลากหลาย แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นเพลงที่ดีจริงๆ

เพลงเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ ความรัก ยิ่งกว่านั้นคือจิตวิญญาณ!

เสียงปรบมือดำเนินไปตลอดหลายนาที ภาพแบบนี้ไม่เคยปรากฏในบาร์เดย์ลิลลี่มาก่อน แม้แต่วงเฮสิเทชั่นกับพี่น่ายังไม่เคยได้รับ

มีคนตะโกนขึ้นมาว่า

“ร้องอีกรอบสิ!”

คำร้องขอนั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นด้วย การเรียกร้องให้ลู่เฉินร้องเพลงอีกรอบรุนแรงขึ้น

ลู่เฉินยิ้มแล้วส่ายหัว เขาพูดใส่ไมโครโฟนว่า

“ขอบคุณทุกท่านที่ชื่นชอบนะครับ แต่คืนนี้เพลงนี้ร้องได้แค่รอบเดียว เพราะผมเห็นน้องสาวคนหนึ่งร้องไห้แล้ว…”

เขาใช้ข้อศอกกดกีตาร์ไว้กับหน้าตัก มือทั้งสองประสานขึ้นแสดงความขอโทษไปทางด้านขวาของเวที

ทางที่ลู่เฉินหันไปคือตำแหน่งของโต๊ะ 035 ซึ่งเป็นโต๊ะของเสี่ยวหมี่และเพื่อนสาวทั้งสาม

สุภาพสตรีสี่คน มีสองคนที่ตาแดงรื้น

เมื่อเห็นว่าความสนใจของทุกคนในร้านถูกลู่เฉินทำให้พุ่งเป้ามาที่พวกเธอ พวกเธอรู้สึกเก้อเขินจนหน้าแดง สองคนในนั้นรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตา

นักศึกษาสาว โรแมนติก อ่อนไหวง่าย มักหวั่นไหวไปกับเพลงเศร้ากินใจ

ลู่เฉินพูดต่อว่า

“คุณแม่ของผมเคยบอกว่า น้ำตาของผู้หญิงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด คุณแม่บอกว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามทำผู้หญิงร้องไห้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นถือว่าทำผิดร้ายแรง”