(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 18

ตอนที่ 18 งานที่สำคัญที่สุด

ขั้นตอนการลาออกเป็นไปอย่างราบรื่น

เมื่อวานลู่เฉินได้โทรศัพท์แจ้งความประสงค์ของตัวเองแก่หัวหน้าแล้ว รายได้ของเขาคิดตามชั่วโมงทำงาน ไม่ได้เซ็นสัญญาจ้างแต่อย่างใด การรับรองไม่มากจึงไม่มีข้อจำกัดเท่าไหร่ อยากลาออกเมื่อไหร่ก็ไปได้ทันที

หัวหน้าร้านรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพราะตั้งแต่ลู่เฉินทำงานที่ร้านเคเอฟซีบนถนนซิ่งฝูมาตลอดระยะเวลาครึ่งปีกว่า เขาตั้งใจทำงานขยันขันแข็ง ไม่เคยมาสายหรือกลับก่อน เป็นแบบอย่างพนักงานที่ดีของร้าน

น่าเสียดายที่คนสมัยใหม่ จะไม่ยอมทำงานเสิร์ฟอาหารทำความสะอาดในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดเป็นเวลานาน

ดังนั้นหัวหน้าร้านก็ไม่ได้ฝืนใจ เมื่อเห็นว่าการเกลี้ยกล่อมไม่เป็นผลจึงคิดเงินเดือนของเดือนนี้ให้อย่างไม่ลังเล

ในมือถือซองเงินปึกบางๆ ลู่เฉินจากมาอย่างไม่มีเยื่อใย

“ลู่เฉิน พี่ลู่!”

เขาเพิ่งเดินออกมาถึงทางเท้า เบื้องหลังก็มีเสียงเรียกกระหืดกระหอบดังตามมา

ลู่เฉินหันกลับไปมอง เห็นพนักงานสาวสวมชุดพนักงานเคเอฟซีวิ่งตรงมาหาเขา วิ่งไปเรียกไป

“เดี๋ยวก่อน!”

ลู่เฉินงุนงง

“เฉินซิน เธอเรียกฉันเหรอ?”

หญิงสาวที่ชื่อเฉินซินคนนี้เป็นเพื่อนร่วมงานของลู่เฉิน ถึงเธออายุจะน้อยกว่าเขา แต่เธอก็ทำงานที่นี่จนเป็นพนักงานเก่าแก่แล้ว

ลู่เฉินกับเธอไม่ได้สนิทกันมาก รู้เพียงว่าเธอเป็นคนเมืองชวนสู่ มาอยู่ในปักกิ่งสองสามปีแล้ว ปกติทั้งสองไม่ได้คุยกันบ่อย อย่างมากทักทายเมื่อพบหน้ากันเท่านั้น

เฉินซินวิ่งมาอย่างรีบร้อน ใบหน้าขาวๆ กลมๆ ของเธอมีสีอมชมพูเรื่อขึ้นอย่างคนแข็งแรง ดูแล้วสวยน่ารัก

เธอมาหยุดอยู่ตรงหน้าลู่เฉิน แต่กลับไม่กล้าสบตาเขา ถามว่า

“นาย นายลาออกแล้วหรือ?”

ลู่เฉินยิ้มตอบว่า

“ใช่ ฉันหางานใหม่ได้แล้ว ดังนั้นงานที่นี่เลยไม่ทำแล้ว”

ในที่สุดเฉินซินก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาปรากฏแววผิดหวัง เธอขบริมฝีปาก แล้วถามเสียงเบาว่า

“แล้วนายยังจะอยู่ในเมืองหลวงต่อไหม?”

ลู่เฉินงุนงง

เขาไม่ใช่คนโง่ปัญญาทึบ ท่าทางของเฉินซินชัดเจนขนาดนี้ จะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

เพียงแต่ลู่เฉินไม่เคยคิดมาก่อนว่าเฉินซินจะชอบตัวเอง!

ในความทรงจำของเขา มีเรื่องราวของหญิงสาวคนนี้น้อยนิดจนน่าสงสาร มีเพียงการพูดคุยกันบ้างในระหว่างทำงานเท่านั้น

ลู่เฉินลังเลเล็กน้อยพยักหน้าตอบว่า

“ใช่ ถ้าไม่มีเรื่องเหนือความคาดหมาย ฉันก็ยังอยู่ในเมืองหลวง งานของฉันตอนนี้ทำให้ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้!”

สีหน้าของเฉินซินดูดีใจ รีบถามว่า

“ถ้าอย่างนั้นนายให้เบอร์ติดต่อกับฉันได้ไหม?”

แม้ลู่เฉินจะไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเธอ เป็นเพียงเพื่อนร่วมงานทั่วไปคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาไม่อยากให้ฝ่ายตรงข้ามผิดหวัง จึงตอบตกลง

“ได้ เธอเพิ่มเพื่อนฉันในเฟยซวิ่นก็แล้วกัน ไว้เราค่อยติดต่อกันวันหลัง”

ลู่เฉินบอกเบอร์เฟยซวิ่นของตัวเองให้แก่เฉินซินไป

เฉินซินบันทึกลงในโทรศัพท์แล้วโบกมือลาลู่เฉิน

แต่เมื่อลู่เฉินเดินจากไปไกลแล้ว เขาหันหลังไปมองอย่างไม่ตั้งใจ กลับเห็นเงาของเธอคนนั้นยืนอยู่ตรงที่เดิม

ในเมืองหลวงที่มีประชากรสามสิบล้านคน การพบปะและลาจาก มักจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเสมอ!

…

กลับมาถึงห้องพักรูหนูของตัวเองแล้ว ลู่เฉินล้างหน้าก่อน

น้ำที่ใช้ล้างเป็นน้ำเย็น ความเย็นเสียดถึงกระดูก เขาต้องทำให้ตัวเองสงบลงแล้วค่อยทบทวนถึงหนทางในอนาคต

การลาออกจากเคเอฟซีไม่ได้ทำด้วยความวู่วามเพียงชั่วครู่ เงินเดือนจากงานนี้ไม่ได้สูง ทั้งยังต้องเสียเวลาไปกับงานทั้งวัน เขาไม่จำเป็นต้องทำอีกต่อไป

ลู่เฉินคิดว่า งานที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ น่าจะเป็นการจัดการขุมทรัพย์ในความทรงจำ ทั้งบทเพลงเป็นพันเป็นหมื่นเพลง ยังมีเรื่องราวที่น่าประทับใจอีกนับไม่ถ้วน

การมาเยือนของความทรงจำเหล่านี้ได้มาอย่างกะทันหัน แม้จะสลักอยู่ในสมองของเขา แต่ลู่เฉินไม่แน่ใจว่า วันหนึ่งพวกมันจะเลือนหายไปในทันใด เหลือเพียงแต่ความฝันว่างเปล่าที่แสนหวานเท่านั้น?