(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 282

ตอนที่ 282 ความรู้สึกของการกลับบ้าน

ออกจากศูนย์ฝึกศิลปะซิงหยวนแล้ว พี่หลีไปส่งลู่เฉินถึงลานจอดรถ

ลู่เฉินบอกว่า “พี่หลี ไม่ต้องส่งแล้วครับ รถของผมจอดอยู่ข้างหน้านี่เอง เอาไว้ค่อยเจอกันหลังปีใหม่นะครับ”

มาที่ศูนย์ฝึกศิลปะซิงหยวนเพื่อดูการฝึกซ้อมของวงเสียวหู่ถวน เป็นเรื่องสุดท้ายที่เขาทำในปักกิ่ง หลังจากนี้เขากับลู่ซีจะขับรถกลับบ้านที่ปินไห่ เพื่ออยู่พร้อมหน้ากับครอบครัวในวันตรุษจีนขึ้นปีใหม่

พี่หลียิ้ม “ลำบากนายแล้ว จวิ้นจื้อได้ครูอย่างนาย เป็นโชคดีของเขาจริงๆ!”

เธอลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ลู่เฉิน เจนนิเฟอร์คนนั้นโตมาในต่างประเทศ นิสัยของเธอค่อนข้าง… จะบอกว่ายังไงดี ฉันรู้สึกว่าเป็นเพื่อนกันธรรมดายังพอได้ อย่างอื่น…นายอย่าถือสาที่พี่หลีปากมากเลยนะ”

ลู่เฉินกระอักกระอ่วน “พี่หลี พี่คิดมากไปแล้ว ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้อำนวยการเหอเลย”

ตอนนี้การงานของเขากำลังรุ่งโรจน์ แม้แต่เวลาจะคบหากับเฉินเฟยเอ๋อร์ยังไม่มีเลย แล้วยังจะมีแก่ใจไปหาเรื่องใส่ตัวอีกหรือ อีกอย่างลู่เฉินไม่ใช่คนหลายใจแบบนั้นสักหน่อย

อยู่ในวงการบันเทิงที่มีสาวสวยเต็มไปหมด รูปลักษณ์ท่าทางที่เย้ายวนมีมากเกินไป ถ้าไม่มีความทรงจำในโลกแห่งความฝันที่นำมาซึ่งประสบการณ์ที่ถูกสั่งสมมาแรมเดือนแรมปี คนหนุ่มอย่างลู่เฉินอาจจะหลงทางไขว้เขวไปแล้ว

แต่เขาในตอนนี้ สามารถมองความสวยงามของหญิงสาวที่ปรากฏขึ้นรอบกายได้อย่างเฉยเมย ระลึกถึงวัตถุประสงค์เดิมแท้ของตัวเองอยู่เสมอ

เจนนิเฟอร์นั้นแม้เธอจะสวยและร้อนแรง แต่ก็ไม่ใช่แบบที่ลู่เฉินชอบ

พี่หลีตั้งใจเตือนเป็นพิเศษ เพราะเธอกับเฉินเฟยเอ๋อร์สนิทสนมกันเป็นอย่างดี และเธอก็เป็นคนเชิญลู่เฉินมาที่ศูนย์ฝึกศิลปะซิงหยวนเอง หากลู่เฉินถูกคนอื่นแย่งชิงไป เธอคงหนีความผิดไปไม่พ้น!

ตอนนี้เห็นว่าลู่เฉินไม่หวั่นไหว พี่หลีถึงวางใจลง หัวเราะแล้วบอกว่า “เจนนิเฟอร์เป็นคนดี เพียงแต่เบื้องหลังซับซ้อนไปหน่อย…เอาละ ขอให้นายเดินทางปลอดภัยนะ!”

ลู่เฉินยิ้ม เบื้องหลังของเจนนิเฟอร์จะธรรมดาหรือซับซ้อนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด

ศูนย์ฝึกศิลปะซิงหยวนก็ไม่แน่ว่าอาจจะได้กลับมาอีก

หลังจากโบกมือลาพี่หลี ลู่เฉินรีบขับรถไปที่สตูดิโอ

สตูดิโอหยุดงานแล้ว หลี่เฟยอวี่กับเฉินซินเพิ่งเดินทางออกจากเมืองหลวงไปเมื่อวาน

ลู่ซีรอเขาอยู่ที่นั่นแล้ว ยังมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ใบเล็ก ส่วนใหญ่เป็นของขวัญปีใหม่ที่จะให้แก่คนในครอบครัวและเพื่อนฝูง ไม่อาจพูดว่ามีค่ามากมาย จุดประสงค์เพียงเพื่ออวยพรและเฉลิมฉลองเทศกาลเท่านั้น

ลู่เฉินพาพี่สาวและกระเป๋าเดินทาง ขับรถสู่ทางหลวงพิเศษเหยียนไห่

ทางหลวงพิเศษเส้นนี้มีความยาวพันกว่ากิโลเมตร สามารถเดินทางจากเมืองหลวงถึงปินไห่ได้โดยตรง ลู่เฉินกับลู่ซีสองคนดั้นด้นเดินทาง ตอนประมาณสามทุ่มกว่าก็กลับมาถึงเมืองปินไห่

กลับถึงบ้านที่ตั้งอยู่ในเขตชุมชนจิ่งเซิ่ง

“พี่ชาย!”

ลู่เสวี่ยกำลังดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก พอเห็นพี่สาวกับพี่ชายเปิดประตูเข้ามา เธอดีดตัวจากโซฟาร้องเสียงแหลม “แม่ พี่ชายกับพี่สาวกลับมาแล้ว!”

เพิ่งพูดจบเธอก็กระโดดลงมาจากโซฟา แม้แต่รองเท้าแตะก็ไม่สวม วิ่งพุ่งเข้าไปหาลู่เฉินทันที

เธอกระโจนเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของลู่เฉิน ทำเอาฝ่ายหลังเกือบล้มหงายหลัง

ลู่เฉินกอดน้องสาวไว้แน่น ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้…โตเป็นสาวขนาดนี้แล้ว ยังทำตัวเหมือนเด็ก

แต่ในใจของเขายังคงเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข และความดีใจที่ได้กลับบ้าน

ลู่ซีวางกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่ในมือลง ถลึงตาใส่แล้วบ่นว่า “เลยปีใหม่ก็จะอายุสิบแปดแล้ว ยังวู่วามบุ่มบ่ามขนาดนี้ รีบลงมาเร็วๆ เลย เหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้!”

เทียบกับความรักความเอ็นดูของลู่เฉิน ลู่ซีค่อนข้างเข้มงวดกับน้องสาวมากกว่า

ลู่เสวี่ยเบะปาก แต่ก็ลงมาจากตัวของลู่เฉินอย่างเชื่อฟัง แล้วรับถุงกระดาษมาจากมือของเขา

“พี่ชาย ซื้อของขวัญอะไรมาให้หนู”

“พี่ รู้ไหมว่าตอนนี้พี่เป็นคนดังของโรงเรียนหนูไปแล้ว มีหลายคนมาขอลายเซ็นพี่จากหนูด้วย!”

“ฮ่าๆ หนูแค่ขายลายเซ็นก็รวยแล้ว พี่เซ็นให้หนูสักห้าร้อยแผ่นนะ หนูจะเก็บไว้”