(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 284

ตอนที่ 284 เพื่อนสมัยเรียน

แม่น้ำชิงอันมีต้นกำเนิดตั้งแต่เทือกเขาใหญ่ทางตะวันตกของเจ้อตงทอดยาวสู่ทางตะวันออกระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร ไหลผ่านกลางเมืองปินไห่ แบ่งเมืองใหญ่ระดับสี่ของมณฑลทางตะวันออกเฉียงใต้ที่เลียบชายฝั่งทะเลแห่งนี้ออกเป็นสองส่วน คือ เขตเมืองเก่าทางตอนเหนือและเมืองใหม่ทางตอนใต้

โรงแรมจิ่นหาวตั้งอยู่ริมแม่น้ำในเขตเมืองใหม่ทางทิศใต้ ตึกสูงสามสิบเจ็ดชั้นเป็นโรงแรมระดับห้าดาวแห่งแรกของเมืองปินไห่ ผ่านการบูรณะครั้งใหญ่มาแล้วสองครั้ง ตอนนี้ยังเป็นตัวแทนของสถานที่หรูหราโอ่อ่าของเมืองปินไห่เช่นเดิม

ลู่เฉินไม่ได้รู้สึกไม่คุ้นเคยกับโรงแรมใหญ่แห่งนี้ กลับคุ้นเคยมากเสียด้วยซ้ำ

เมื่อก่อนตอนที่ธุรกิจของพ่อเขากำลังรุ่งเรืองสุดขีด ทุกเดือนจะต้องจัดงานเลี้ยงรับรองแขกที่โรงแรมนี้ห้าหกครั้ง ทั้งยังเช่าห้องชุดระยะยาว ลู่เฉินมากินดื่มเที่ยวเล่นที่นี่อยู่บ่อยๆ

ลู่เฉินกับพี่น้องรวมสามคน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เพราะลู่ชิ่งเซิงคิดอยากจะบ่มเพาะคนมาสืบทอดกิจการ จึงให้เขาสัมผัสกับการทำธุรกิจเสียแต่เนิ่นๆ เสียดายใครจะคิดว่าโชคชะตาเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้

กลับมาที่โรงแรมจิ่นหาวนี้อีกครั้ง ทอดมองตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำชิงอัน ลู่เฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

จอดรถที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินเสร็จ เขาขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสาม มีพนักงานเดินนำไปที่ห้องกุหลาบ

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ไอร้อนผสมกับเสียงพูดคุยพลันถาโถมเข้ามาปะทะ!

ห้องกุหลาบเป็นห้องจัดเลี้ยงที่ดีที่สุดห้องหนึ่งของโรงแรมจิ่นหาว ในนั้นจัดวางโต๊ะอาหารสี่ตัว สามารถรองรับคนได้มากที่สุดหกสิบคน ตอนที่ลู่เฉินเข้ามา โต๊ะทั้งสี่ตัวมีคนนั่งเกือบจะเต็มหมดแล้ว

ผนังห้องทางทิศตะวันออกแขวนจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายมิวสิควิดีโอ มีป้ายเขียนว่า ‘งานเลี้ยงรุ่นโรงเรียนมัธยมปินไห่แห่งที่สอง รุ่น 08 ห้อง 5’ แขวนอยู่บนนั้นด้วย ดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ

คึกคักอะไรแบบนี้!

ลู่เฉินตกตะลึง ตอนนั้นในชั้นเรียนของเขามีนักเรียนทั้งหมดห้าสิบแปดคน ถ้าทุกคนมาหมดคงจะนั่งกันพอดี

แต่ถึงนี่จะเป็นงานประชุมนักเรียนฤดูใบไม้ผลิ ก็ไม่อาจจะรวบรวมคนได้ทั้งหมด

เพราะรถติด กว่าลู่เฉินจะมาถึงก็เลยเวลาหกโมงเย็นไปแล้ว งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม บนโต๊ะมีเพียงเครื่องดื่มและอาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น เพื่อนนักเรียนทั้งชายหญิงกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส ดูสนุกสนานครึกครื้นยิ่ง

เมื่อเขาเข้ามาถึงในห้องกุหลาบ เพื่อนหลายคนสังเกตเห็น ต่างมองเขาด้วยความแปลกใจหรือไม่ก็สงสัย

“นี่ใครกัน”

ลู่เฉินในตอนนี้เมื่อเทียบกับตอนเรียนมัธยมปลาย ส่วนสูงของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกสิบกว่าเซนติเมตร และผลจากการฝึกวิชาการต่อสู้ก็ทำให้ร่างกายของเขากำยำล่ำสันกว่าเมื่อก่อน ทั้งยังสวมแว่นกันแดด ทำให้เพื่อนหลายคนจำเขาไม่ได้

ลู่เฉินก้าวเข้ามา ถอดแว่นออกแล้วยิ้มให้เพื่อนๆ ที่กำลังมองประเมินเขาอยู่

ไม่ใช่ว่าเขาเสแสร้งแกล้งทำ แต่ถ้าไม่สวมแว่นกันแดดออกไปข้างนอกไม่ค่อยสะดวก มักจะถูกจำได้และถูกคนล้อมเข้ามาดู

“ลู่เฉิน!”

ตอนนั้นเอง เสียงใหญ่คำรามขึ้นมา ดังข่มเสียงอื่นในห้องกุหลาบจนหมดสิ้น

ทั้งห้องจัดเลี้ยงเงียบเสียงลงในทันที!

สายตาทุกคู่หันไปจับจ้องที่ลู่เฉิน ทั้งดีใจ ทั้งตื่นตะลึง…

ชายหลังกว้างเอวหนาคนหนึ่งกระโดดออกมา แค่สามก้าวก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าเขา คว้าไหล่ของเขาแล้วหัวเราะเสียงดัง “ดาราใหญ่ นายมาถึงเสียที ทุกคนกำลังรออยู่เลย!”

ลู่เฉินยิ้มแหย “ขอโทษจริงๆ รถติดน่ะ”

ชายรูปร่างสูงใหญ่คนนี้คือหัวหน้าชั้นหวงซาน เขามีนิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมา มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนทุกคน ดังนั้นแม้การเรียนจะไม่ค่อยดี แต่ก็ยังถูกเลือกเป็นหัวหน้าห้องและกรรมการการกีฬา

หวงซานหัวเราะ “ตอนนี้เมืองปินไห่รถติดขึ้นทุกที โดยเฉพาะเวลาแบบนี้รถเยอะที่สุด”

ระหว่างที่เขาทักทายปราศรัยกับลู่เฉิน เพื่อนหนุ่มสาวหลายคนล้อมวงเข้ามาทักทาย “ลู่เฉิน ไม่เจอกันตั้งนาน!”

“สวัสดี!” “จางเสี่ยวเฉียง!” “หลินเฉี่ยว!” “หวังฟาง!”…

ลู่เฉินทักทายทุกคนจนครบ เวลาผ่านไปสี่ปี เพื่อนส่วนใหญ่ที่นี่เขาเพิ่งได้เจออีกครั้งเป็นครั้งแรก ใบหน้าที่คุ้นเคยชักนำเอาความทรงจำนับไม่ถ้วนออกมา

เพื่อนบางคนไม่ได้ห้อมล้อมเข้ามา อยู่ห่างออกไปใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปลู่เฉินที่ตกอยู่กลางวงล้อมเหมือนเดือนในหมู่ดาว

ในห้องกุหลาบยังมีบริกรหญิงอีกสี่ห้าคน เมื่อพวกเธอเห็นลู่เฉิน แต่ละคนถึงกับตาลุกวาว ถ้าไม่ได้อยู่ในหน้าที่ เกรงว่าพวกเธอคงจะล้อมเข้าไปขอถ่ายรูปขอลายเซ็นแล้ว

มีบริกรบางคนวิ่งออกไปด้านนอก ใช้เครื่องรับส่งวิทยุสื่อสารบอกศูนย์ใหญ่ว่า…ดาราใหญ่ลู่เฉินมาอยู่ที่นี่แล้ว!

กว่าลู่เฉินจะนั่งลงกับที่ได้ไม่ง่ายเลย

บนโต๊ะอาหารมีป้ายชื่อตั้งวางอยู่ เขานั่งข้างหวงซาน แต่หญิงสาวชุดกระโปรงสีเหลืองคนนั้นที่นั่งข้างหวงซานกลับไม่คุ้นหน้าเลย จำได้ว่าในความทรงจำของเขาไม่เคยปรากฏใบหน้านี้

เขาอดถามไม่ได้ “คนนี้คือ?”

หวงซานยิ้มกว้างแนะนำ “ลู่เฉิน นี่คือแฟนฉัน เฉินจิงจิง!”

ลู่เฉินทักทาย “สวัสดีครับ”

เฉินจิงจิงตัวเล็กน่าทะนุถนอม เมื่อนั่งข้างร่างอันใหญ่โตของหวงซานดูไม่เข้ากันเท่าไร หน้าตาจิ้มลิ้มน่ามอง เธอหน้าแดงถามว่า “สวัสดีลู่เฉิน ฉันชอบเพลงที่คุณร้องแล้วก็ยังดูละครเรื่องรักนี้ชั่วนิรันดร์ที่คุณเล่นด้วย คุณ…คุณช่วยให้ลายเซ็นฉันได้ไหม”

ลู่เฉินพยักหน้า “แน่นอนไม่มีปัญหา กินข้าวเสร็จแล้วผมจะเซ็นให้”

หวงซานรีบกล่าวเสริม “ยังมีถ่ายรูปรวมด้วย!”