(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 322

ตอนที่ 322 กลัวล่ะสิ?

จุดเด่นที่ยิ่งใหญ่ของเทศกาลดนตรีในทุ่งหญ้า 72H และเป็นจุดเด่นที่คนกล่าวถึงกันเป็นอย่างมากก็คือ บนเวทีแห่งนี้ ตำแหน่งในวงการและชื่อเสียงไม่มีความสำคัญ ผู้ชมจะตัดสินจากการแสดงบนเวทีของนักร้องนักดนตรี

พูดอีกอย่างก็คือ ในที่แห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นเลี่ยวเจี่ยหรือลู่เฉิน ก็ไม่แตกต่างกับนักร้องคนอื่นต่อให้เป็นเพียงนักร้องพเนจรข้างถนนก็ตาม ทุกคนได้ยืนอยู่บนเส้นสตาร์ทเดียวกัน ได้ขึ้นไปแข่งขันบนเวทีเดียวกันอย่างเท่าเทียม

เพียงแต่นักร้องที่มีชื่อเสียงจะถูกจับตามองมากหน่อยเท่านั้นเอง!

เลี่ยวเจี่ย ‘ท้าทาย’ ลู่เฉินด้วยเหตุผลนี้ เขาจริงจังมาก หากนักร้องคนหนึ่งอยากก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองเพื่อความก้าวหน้ายิ่งกว่าเดิม เทศกาลดนตรีในทุ่งหญ้า 72H เป็นเวทีที่เหมาะสม

เขาท้าทายลู่เฉิน นักร้องคนอื่นท้าทายเขากับลู่เฉิน

เลี่ยวเจี่ยเป็นคนหยิ่งทะนง เขาชื่นชมลู่เฉิน แต่ไม่มีทางยอมเป็นลูกไล่ให้กับลู่เฉินแน่นอน

นำความสามารถที่แท้จริงทั้งหมดออกมาถึงจะได้รับการยอมรับจากเหล่าผู้ท้าชิง

และยังเป็นการให้เกียรติผู้ชมอย่างสูงสุด

ความจริงแล้วเทศกาลดนตรีแห่งนี้เป็นเหมือนเวทีประลองดนตรีขนาดใหญ่ ที่กรรมการคือผู้ชมหลายหมื่นคนที่มาในสวนสาธารณะเหยี่ยซาน พวกเขาหลายคนมาจากที่ต่างๆ ทั่วประเทศ ไม่ว่าไกลแค่ไหนก็มาด้วยใจ

ใกล้เวลาเที่ยง เมื่อพิธีเปิดเทศกาลดนตรีกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ผู้คนห้อมล้อมเข้ามาในสวนสาธารณะมากขึ้นเรื่อยๆ หากมองจากที่สูงจะเห็นสีดำของหัวคนเต็มไปหมด ยังมีเต็นท์ที่ตั้งไว้นับไม่ถ้วน

อิสระ เปิดกว้าง อะลุ่มอล่วย เป็นคอนเซปต์หลักของเทศกาลดนตรี 72H การเข้างานไม่ต้องซื้อบัตรผ่านประตู และไม่มีการแบ่งแยกชนชั้นที่นั่ง ทุกคนจะดูจะทำอะไรก็ได้ หรือจะตั้งแคมป์ก็ไม่มีปัญหา!

แต่เนื่องจากผู้ชมมีจำนวนมาก ช่วงใกล้เที่ยงทางผู้ดูแลสวนสาธารณะเหยี่ยซานจึงเริ่มจำกัดจำนวนคนเข้า เพื่อไม่ให้คนเข้ามาในสวนสาธารณะมากจนเกินที่จะรับไหว

ทว่าจอโฆษณาแอลอีดีขนาดใหญ่ทางทิศตะวันออกและตะวันตกด้านนอกสวนสาธารณะ จะฉายภาพบนเวทีแบบเรียลไทม์ เพื่อช่วยกระจายความแออัดของผู้คน ลดความกดดันของสถานที่ให้เบาลง

นอกจากนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเป็นร้อยคนและกลุ่มอาสาสมัครกลุ่มใหญ่ ยังช่วยกันดูแลความปลอดภัยของเทศกาลดนตรี

วันศุกร์สัปดาห์แรกของเดือนมีนาคม ปี 2016 อากาศปลอดโปร่งเป็นพิเศษ แสงอาทิตย์อันอบอุ่นในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิฉายแสงให้กับสวนสาธารณะเหยี่ยซาน ฝูงชนพลุกพล่านคึกคัก ในบรรยากาศมีกลิ่นอายของดนตรีล่องลอยอยู่

พอถึงเวลาเที่ยงตรง ลำโพงที่ถูกตั้งไว้ทั่วทั้งสวนสาธารณะพร้อมใจกันปล่อยเสียงดนตรีกระหึ่ม เสียงเพลงที่กระตุ้นให้คนเลือดร้อนพลุ่งพล่านกระทบโดนโสตประสาทของผู้ชมทุกคน

ฝูงชนสะดุ้งตกใจไปครู่หนึ่ง แล้วกรี๊ดเสียงดังด้วยความดีใจ!

เทศกาลดนตรีในทุ่งหญ้า 72H ครั้งที่ยี่สิบ เทศกาลดนตรีอันรื่นเริงสำหรับแฟนเพลงผู้หลงใหลในดนตรีกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เพลงที่ใช้เปิดงานเป็นเพลงร็อกในตำนานอันคุ้นหูจากวงเดอะแบล็กโครว์…เพลง ‘เกิดใหม่พรุ่งนี้’

เพลง ‘เกิดใหม่พรุ่งนี้’ ไม่เพียงแต่เป็นเพลงที่ทำให้วงเดอะแบล็กโครว์โด่งดัง ยังเป็นผลงานระดับสูงของวงการเพลงร็อกของประเทศ นักร้องเพลงร็อกทุกคนล้วนเคยร้องและเคยฝึกเพลงนี้

แค่ได้ยินทำนองที่คุ้นเคย ทุกคนก็มักจะย้อนคิดกลับไปถึงช่วงเวลาที่เพลงร็อกของประเทศกำลังรุ่งโรจน์

คิดถึงจนน้ำตาคลอ!

ในบรรดาผู้คนที่มาในเทศกาลดนตรีนี้ มีแฟนเพลงวัยกลางคนที่อายุสี่ห้าสิบปีหลายคน ยุคสมัยของเพลงร็อกที่พวกเขาเคยได้สัมผัสยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

ดังนั้นเมื่อเพลง ‘เกิดใหม่พรุ่งนี้’ ดังขึ้น พวกเขาจึงร้องตามเสียงดัง เหมือนวัยรุ่นเลือดร้อน!

บรรยากาศของเทศกาลดนตรีถูกเร้าให้พุ่งถึงจุดสูงสุดตั้งแต่เริ่มต้น

การเปิดงานของเทศกาลดนตรีในทุ่งหญ้า 72H นั้นเรียบง่ายที่สุด ไม่เหมือนกับการจัดกิจกรรมใหญ่ทั่วไป ไม่มีธงหลากสีปลิวไสว หรือฉาบกลองเอิกเกริก ไม่มีนางแบบสาวสวยมาช่วยเติมแต่งพิธีการ ไม่มีผู้บริหารพุงกลมขึ้นเวทีให้โอวาทยาวเหยียด แม้แต่พิธีกรก็ยังไม่มี

บนเวที วงที่จะแสดงเป็นวงแรกได้มาถึงแล้ว จากนั้นเลี่ยวเจี่ยที่เป็นตัวแทนนักร้องก็ขึ้นสู่เวที

พี่ใหญ่แห่งวงการเพลงคนนี้ สวมเสื้อผ้าฝ้ายแขนยาวสีดำพิมพ์ภาพของเกาอี้ผู้ซึ่งเป็นนักร้องนำวงเดอะแบล็กโครว์ ด้านล่างเป็นกางเกงยีนส์ขาดๆ ผมยาวสลวยถูกถักเป็นเปีย ใบหน้าดำคล้ำดูเคร่งขรึม

เขายืนอยู่หน้าไมโครโฟนพูดกับผู้ชมที่มีเป็นพันเป็นหมื่นคนด้วยเสียงขรึมว่า “สวัสดีครับทุกคน ผมคือเลี่ยวเจี่ย ยินดีมากที่วันนี้ได้มาอยู่ที่นี่พร้อมกับทุกคน ร่วมกันดื่มด่ำความสุขที่เสียงดนตรีนำพามา…”

“ยี่สิบปีแล้ว พวกคุณยังสบายดีกันอยู่ไหมครับ”

ประโยคสุดท้าย เลี่ยวเจี่ยตะเบ็งสุดเสียง เป็นเสียงของคนที่ผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชน และเป็นเสียงที่แสดงความคิดถึงจากใจ

“สบายดี!”

เสียงจากผู้ชมนับไม่ถ้วนตอบกลับมา มืออีกนับไม่ถ้วนชูสูง เสียงตะโกนของพวกเขาดังเป็นระลอกเหมือนคลื่นชายฝั่ง ส่งมาจากทุกทิศทาง ดังก้องไปทั่วทุกมุมของสวนสาธารณะเหยี่ยซาน

เลี่ยวเจี่ยวรอให้พวกผู้ชมปล่อยอารมณ์ให้ระเบิดออกมา หลังจากนั้นเขาพยักหน้า แล้วพูดต่อว่า “เรื่องอื่นผมจะไม่พูดมาก พวกคุณมาเพื่อฟังเพลง ผมมาเพื่อร้องเพลง แค่นี้เอง!”

พูดจบเขาจับไมโครโฟนโยนให้นักร้องนำของวงที่อยู่ด้านหลัง “สู้เขา!”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงปรบมือ เสียงกรี๊ด เสียงเป่าปากดังขึ้นทับซ้อนกันอยู่นานไม่สิ้นสุดลงเสียที

ในบรรยากาศของความวุ่นวายนี้ วงดนตรีวงแรกที่ได้ขึ้นแสดงในเทศกาลดนตรี 72H ก็คือวงเจ้าถิ่นในปักกิ่งนี่เอง…วงเอนจิน เริ่มการแสดงของตัวเอง

งานเฉลิมฉลองของผู้หลงใหลในดนตรีต่อเนื่องยาวนานเจ็ดสิบสองชั่วโมง ได้เปิดม่านอย่างเป็นทางการแล้ว!

ในขณะนั้นลู่เฉินนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งหลังเวที เขาดูการแสดงบนเวทีผ่านหน้าจอขนาดยักษ์ ไปพร้อมกับจิตใจที่ล่องลอย

เทศกาลดนตรี 72H ไม่มีสถานีโทรทัศน์คอยออกอากาศสด แต่ลิขสิทธิ์การถ่ายทอดสดทางอินเทอร์เน็ตนั้นถูกเว็บไซต์อี้หว่างมิวสิคซื้อไป ในเว็บไซต์สามารถติดตามดูการแสดงสดได้ จำนวนผู้เข้าชมทางอินเทอร์เน็ตเยอะจนน่าตกใจ

คนที่เป็นห่วงการสร้างสรรค์ผลงานเพลงป็อปในประเทศ ต่างไม่ยอมพลาดการแสดงเหนือธรรมดาครั้งนี้

หลังจากผ่านช่วงเวลาที่คึกคักและตื่นเต้นในตอนแรกไปแล้ว ตอนนี้ลู่เฉินสงบมาก เขานึกย้อนกลับไปถึงเส้นทางดนตรีของตัวเองที่ผ่านมา รู้สึกเหมือนเป็นความฝันอยู่เสมอ