(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 448

ตอนที่ 448 เคาะแล้ว

เมื่อเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว หม่าหรงเจินก็มองเห็นลู่เฉินที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งหลัก

เมื่อเทียบกับวั่นเสี่ยวเฉวียนและจางเสี่ยวฟางที่นั่งอยู่ข้างๆ ลู่เฉินให้ความรู้สึกเหมือนดวงดาวในยามราตรี มากพอที่จะจำแนกเขาออกจากฝูงชนในพริบตา จากนั้นก็เหลือเพียงความประทับใจที่ลึกซึ้ง

อย่างแรกคือความหล่อ ความหล่อของลู่เฉินไม่เหมือนกันหนุ่มหล่อที่กำลังเป็นที่นิยมในวงการบันเทิง ถึงแม้จะไม่หล่อถึงขั้นไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีอยู่บนโลกนี้ แต่โครงหน้าของเขาก็ชัดเจน คิ้วคม ดวงตาสดใส จมูกโด่ง มีความมุ่งมั่นและสุขุมรอบคอบที่คนหนุ่มสาวไม่ค่อยมีนัก ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ควรค่าแก่การเชื่อถือ

คนนี้ก็คือเถ้าแก่ของบริษัทผลิตภาพยนตร์โทรทัศน์เหรอ?

หม่าหรงเจินแทบไม่อยากจะเชื่อ และอดตกตะลึงขึ้นมาไม่ได้

หากจะพูดตามจริง วั่นเสี่ยวเฉวียนเหมือนบอสมากกว่า และลู่เฉินก็เป็นศิลปินดาราที่อยู่ใต้สังกัดของเขา เป็นพระเอกของภาพยนตร์เรื่องใหม่น่าจะใช่มากกว่า

ขณะที่เขาตกตะลึงนิ่งอึ้ง ลู่เฉินก็ยิ้มเล็กน้อยพลางลุกขึ้นเดินไปข้างหน้า และเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปก่อน “ลุงหม่าผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้วครับ!”

หม่าหรงเจินอย่างไรเสียก็เป็นนักแสดงรุ่นเก่าที่คลุกคลีอยู่ในวงการมาหลายสิบปี เขารีบจับมือกับลู่เฉินทันที

“สวัสดีครับ

เฉินเหวินเฉียงรีบแนะนำเพื่อไม่ให้เสียเวลา “พี่หม่า คนนี้ก็คือลู่เฉินเป็นเถ้าแก่ของผมตอนนี้ครับ เขามาจากประเทศจีน เพิ่งเปิดสตูดิโอภาพยนตร์ที่ฮ่องกง ออฟฟิศอยู่ที่อาคารหรงจิ่น มีพื้นที่สองพันตารางฟุต”

กลองดีไม่ต้องตีดัง หม่าหรงเจินเป็นคนฮ่องกงโดยแท้ แค่ฟังก็เข้าใจความหมายของเฉินเหวินเฉียงแล้ว

อาคารหรงจิ่นอยู่ในย่านธุรกิจซีอิ๋งผานของท่าเรือตะวันตก ค่าเช่าอาคารสำนักงานในย่านท่าเรือตะวันตกถึงแม้จะเทียบไม่ได้กับย่านเซ็นทรัลและกัมชุง แต่บริเวณโดยรอบก็เป็นศูนย์รวมของสถานีโทรทัศน์ หนังสือพิมพ์ นิตยสาร บริษัทบันเทิง บริษัทภาพยนตร์ ค่าเช่าไม่เคยถูก อีกทั้งยังมีพื้นที่มากถึงสองพันตารางฟุต

เฉินเหวินเฉียงกำลังแอบบอกความสามารถของลู่เฉินเป็นนัยๆ

หม่าหรงเจินเกิดความรู้สึกนับถือขึ้นมา “ที่แท้ก็เป็นเถ้าแก่ลู่ ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยเลยนะครับ!”

ลู่เฉินยิ้มเอ่ยว่า “ลุงหม่า คุณเป็นผู้อาวุโส เรียกผมว่าลู่เฉินก็พอแล้วครับ เถ้าแก่ลู่อะไรฟังแล้วรู้สึกอึดอัดชอบกล”

ผ่านประสบการณ์ชีวิตขึ้นๆ ลงๆ เห็นความเย็นชาของจิตใจคนจนชินชา คำให้เกียรติและมารยาทของลู่เฉินทำให้หม่าหรงเจินรู้สึกซาบซึ้งมาก คิดไม่ถึงว่ายังจะมีคนเรียกเขาว่า ‘ผู้อาวุโส’ อีก

วงการบันเทิงของฮ่องกง เป็นวงการที่เอาใจผู้มีอำนาจและโจมตีคนตกต่ำ ยามที่เป็นดาราดังก็มีคนสนับสนุน พอหมดความนิยมใครๆ ก็เหยียบย่ำ พวกที่เด็กกว่าไม่สนใจหรอกว่าคุณเป็นรุ่นพี่ จะมองก็แต่ความนิยมและภูมิหลังของคุณว่ามีเท่าไรเท่านั้นเอง

หม่าหรงเจินตอนนี้คลุกคลีอยู่ในโรงถ่ายไลออนร็อก คนที่รู้จักเขามีมากมาย ขนาดคนงานทำงานเบ็ดเตล็ดทั่วไปก็ยังกล้าเรียกเขาไปดื่มด้วย

ลู่เฉินถึงแม้จะมาจากประเทศจีน แต่ก็มีเฉินเหวินเฉียงอยู่ เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้เรื่องของเขา

และด้วยเพราะเหตุนี้ ท่าทางของลู่เฉินถึงมีค่ามากนัก

เฉินเหวินเฉียงพูดเสริมอีกสองประโยค “คุณลู่เฉินเป็นซูเปอร์สตาร์ดังที่จีน เดบิวต์หนึ่งปีกว่าก็ออกอัลบั้มส่วนตัวสองอัลบั้มแล้ว และยังถ่ายทำละครโทรทัศน์ที่สร้างปรากฏการณ์อีกสองเรื่อง มาฮ่องกงครั้งนี้เพื่อเตรียมตัวถ่ายหนังครับ”

หม่าหรงเจินฟังแล้ว ความรู้สึกในใจไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

เขาไม่ได้สงสัยว่าเฉินเหวินเฉียงกำลังช่วยพูดโม้แทนลู่เฉิน เพราะไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าลู่เฉินจะมีฐานะเป็นอะไร ขอเพียงเอาเงินมาจ้างเขาถ่ายภาพยนตร์ได้ก็พอแล้ว

ลู่เฉินยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า “พวกเรานั่งคุยกันดีกว่าครับ”

ทุกคนนั่งลงอีกครั้ง เฉินเหวินเฉียงได้แนะนำวั่นเสี่ยวเฉวียนกับจางเสี่ยวฟางให้หม่าหรงเจินรู้จัก

หม่าหรงเจินก็แนะนำเสี่ยวอู๋ ‘ผู้ช่วย’ ของเขาให้ลู่เฉินและคนอื่นๆ รู้จักเช่นกัน

เสี่ยวอู๋นั่งลงข้างๆ ด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เหตุการณ์เช่นนี้ เขาเคยเห็นในภาพยนตร์และโทรทัศน์มาก่อน

รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่นิดๆ

เฉินเหวินเฉียงเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร นำเมนูอาหารให้ลู่เฉินก่อน หลังจากลู่เฉินสั่งอาหารสองสามอย่างง่ายๆแล้วก็ยื่นให้หม่าหรงเจิน “ลุงหม่า คุณชอบกินอะไรสั่งเลยครับ”