(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 490

ตอนที่ 490 โต้กลับ

“เขานั่นเอง!”

“เขาก็คือเถ้าแก่ซูเปอร์สตาร์ที่มาจากประเทศจีน!”

“ขวางเขาไว้ อย่าให้เขาหนีไปได้ เอามาแลกกับพี่น้องของพวกเรา!”

“รีบเข้าไปสิ!”

คนของหงหวาสองสามคนแวบแรกที่เห็นลู่เฉินก็จำได้ทันที พวกเขาราวกับได้สมบัติล้ำค่าอย่างฉับพลัน โห่ร้องตะโกนรีบโอบล้อมลู่เฉินอย่างรวดเร็ว แต่ละคนเผยแววตาที่ดุดันออกมา

หนึ่งในนั้นมีหนุ่มวัยรุ่นรูปร่างกำยำทรงผมหวีเสยคนหนึ่ง มีรอยสักสีเขียวปนสีน้ำเงินอยู่บนลำคอของเขา ในมือถือไม้เบสบอลอันหนึ่ง พุ่งมายังลู่เฉินด้วยความรวดเร็ว

ขณะที่พุ่งเข้ามา ปากของเขาก็ยังสบถด่าวาจาสกปรกออกมา “มึงซวยแน่ กล้ากักตัวพี่น้องของกู อยากตายหรือไงมึง!”

ขณะเดียวกันไม้เบสบอลที่ถืออยู่ในมือก็ยกสูงขึ้น ด้ามไม้สะท้อนแสงสว่างภายใต้แสงอาทิตย์ส่องแสงยามเช้า ดูทรงพลังยิ่งนัก

จางเสี่ยวฟางเห็นท่าไม่ดี จึงรีบชิงเดินเข้าไปข้างหน้าเพื่อปกป้องลู่เฉิน

ลู่เฉินยื่นมือขวางเขาเอาไว้ และเอ่ยเสียงขรึมว่า “คุณปกป้องลุงเฉียงให้ดี ผมจะรับมือเขาเอง!”

ขณะที่พูด ลู่เฉินก็ไม่หยุดฝีเท้า เข้าไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว

ชายหนุ่มทรงผมหวีเสยรู้สึกแปลกใจมาก

ในความทรงจำของเขา ซูเปอร์สตาร์ที่มีรูปร่างดีเหมือนอย่างลู่เฉิน ยามเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ใช้กำลังรุนแรงจะต้องหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เขาเชื่อว่าแค่ตัวเองวางมาด ก็ทำให้ลู่เฉินตกใจกลัวจนฉี่ราดได้แน่นอน

อย่างนั้นเขาก็บรรลุเป้าหมายแล้ว

ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มทรงผมหวีเสยคนนี้คาดไม่ถึงก็คือ ยามที่เจอหน้าเขาพร้อมกับไม้เบสบอลที่อยู่ในมือ ลู่เฉินไม่เพียงแต่ไร้ความหวาดกลัวเท่านั้น ตรงกันข้ามกลับตั้งท่ารับการโจมตี

แบบนี้ไม่ถูกนะ!

ชายหนุ่มทรงผมหวีเสยไม่คิดที่จะต่อสู้กับลู่เฉินจริงๆ เพราะถ้าหากเอาจริงแล้วมีคนบาดเจ็บ แถมยังเป็นศิลปินดาราที่มาจากประเทศจีนอีกด้วย ผลที่ตามมาหลังจากนี้จะยิ่งรุนแรง พี่ใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของเขาเกรงว่าคงช่วยไม่ได้

รัฐบาลฮ่องกงปราบปรามพฤติกรรมความรุนแรงอย่างเข้มงวดมาก นับประสาอะไรกับเหยื่อที่เป็นถึงคนมีชื่อเสียง

แต่ถ้าชายหนุ่มทรงผมหวีเสยเลือกที่จะถอยตอนนี้ หน้าของเขาจะเอาไปวางที่ไหนล่ะ พี่น้องคอยดูอยู่ข้างๆ ตั้งหลายคน ถ้าหากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไปก็จะกลายเป็นเรื่องตลกในวงการ

อยู่ในแก๊ง เลือดตกยางออกได้ แต่จะเสียหน้าไม่ได้!

วินาทีนี้ มีความคิดหลายอย่างผุดขึ้นในหัวของชายหนุ่มทรงผมหวีเสย สุดท้ายอารมณ์รุนแรงที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของหัวใจก็มีชัยเหนือกว่า เขาคำรามเสียงต่ำ ยกไม้เบสบอลขึ้นทุบไปที่ไหล่ของลู่เฉิน

นี่ถือว่ายังออมมือมาก ไม่อย่างนั้นหากทุบไปที่ศีรษะโดยตรง แป๊บเดียวก็ทุบคนตายได้อย่างไม่มีปัญหา

และเขายังเก็บแรงเอาไว้มาก ขอเพียงทำให้ลู่เฉินตกใจกลัวได้สำเร็จ แล้วปล่อยให้ลู่เฉินได้ลิ้มรสความยากลำบากเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว…นี่คือคำสั่งที่คนเบื้องบนกำชับมาเป็นพิเศษ

ชายหนุ่มทรงผมหวีเสยก็นับว่าเป็นคนที่มีหัวคิดอยู่บ้าง แต่เสียดายที่เขาต้องเผชิญหน้ากับลู่เฉิน

เมื่อเห็นอีกฝ่ายใช้อาวุธ ทันใดนั้นลู่เฉินก็เพิ่มความเร็ว ร่างกายพุ่งออกไปราวกับลูกศรที่พุ่งออกจากคันศร ดุจดั่งสัตว์ป่าอันดุร้ายตัวหนึ่งกระโจนเข้าหาเหยื่อ กระแทกชายหนุ่มทรงผมหวีเสยในชั่วพริบตา

วินาทีที่กระแทกกัน ลู่เฉินหันข้างลำตัว แล้วใช้ไหล่กระแทกไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย

พลั่ก!

จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ ชายหนุ่มทรงผมหวีเสยเหมือนถูกกระแทกด้วยวัวตัวผู้ ตัวของเขากระเด็นลอยออกไป ชนกับพรรคพวกอีกสองสามคนที่อยู่ด้านหลัง ล้มกลิ้งเป็นน้ำเต้าในทันที

“โอ๊ย!”