(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 เธอในอดีต

ลู่เฉินหันหน้าใส่ไมค์ที่มีฝุ่นเกรอะ แล้วพ่นลมหายใจยาวที่มีกลิ่นเหล้าออกมา

เขาพูดว่า “เพลงที่ผมจะร้องนี้ อย่างแรกขอมอบให้เกาเฮ่อก่อน พี่เกาที่อยู่หอพักเดียวกันกับพวกเรา หวังว่าเขาจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีและใจกว้างตลอดไป จากนั้นก็ขอมอบให้กับทุกคนที่เคยมีความฝันและอุดมการณ์!”

กำลังเมาได้ที่ แท้จริงแล้วลู่เฉินยังมีคำพูดอีกมากมายในใจ แต่เขาไม่อยากพูด ดังนั้นจึงร้องเพลงดีกว่า!

เพลงนี้มอบให้เกาเฮ่อ มอบให้เพื่อน มอบให้ทุกคน และก็มอบให้ตัวเขาเอง

“ดี!”

เกาเฮ่อกับว่านหงจื้อตะโกนคำว่าดี พวกเขาไม่สนใจว่าลู่เฉินจะร้องอะไร ไม่สนว่าจะร้องเพราะหรือไม่ ขอเพียงได้ร้องไห้เต็มที่ ได้หัวเราะเต็มที่ ได้ผ่านช่วงเวลาสุดท้ายของการจบการศึกษาอย่างสุดเหวี่ยงก็พอ

มีคนจำนวนไม่น้อยในจัตุรัสพลเมืองสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวทางนี้ จึงเข้ามามุงดูความคึกคัก หนึ่งในนั้นมีนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงไห่สองสามคน ต่างก็ชี้นิ้วและหัวเราะมาที่ลู่เฉิน

รุ่นพี่สุดหล่อคนนี้เมาแล้ว เลยมาเพ่นพ่านแถวนี้

ลู่เฉินไม่สนใจ

เขาดีดกีตาร์ จากนั้นเริ่มร้องเพลงประกอบไปกับเสียงดนตรี

“เคยฝันว่าจะถือดาบท่องไปสุดหล้า

ดูความรุ่งเรืองของโลกใบนี้

หัวใจของเด็กหนุ่มบ้าระห่ำอยู่บ้าง

บัดนี้คุณมีบ้านอยู่ทุกหัวระแหง

สาวที่เคยทำให้คุณต้องเสียใจ

วันนี้หายลับไปแล้ว

ความรักมักจะทำให้คุณทั้งมีหวังและกลุ้มใจ

เคยทำให้คุณต้องเจ็บช้ำไปทั้งตัว

…”

ลู่เฉินที่เมาเหล้า เสียงร้องของเขาไม่ใสเหมือนเดิม แต่เป็นน้ำเสียงของคนที่ผ่านโลกมามากอย่างน่าเศร้า เสียงทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยพลังจากเสียงร้องตะโกนของวิญญาณ ดึงดูดผู้คนที่อยู่แถบนี้

พวกเขาไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อน

เกาเฮ่อไม่หัวเราะอีกต่อไป เพราะเขาไม่ได้เมาจนไม่เข้าใจความหมายของเนื้อเพลง

เสียงเพลงของลู่เฉินเหมือนกับค้อนปอนด์ที่หล่อด้วยเหล็กทองแดง ทุบลงไปที่หัวใจเขาอย่างหนัก ผู้ชายอกสามศอกที่สูงเกือบสองเมตรกลับต้องโน้มตัวลง ตัวสั่นสะท้าน

สาวที่เคยทำให้คุณต้องเสียใจ วันนี้หายลับไปแล้ว ความรักมักจะทำให้คุณทั้งมีหวังและกลุ้มใจ เคยทำให้คุณต้องเจ็บช้ำไปทั้งตัว…กำลังร้องเพลงนี้ให้เขาอยู่ใช่ไหม

วินาทีต่อมา เสียงเพลงพลันสูงขึ้นและให้พลังฮึกเหิม

“…

ติลิลี้ลี้ตีลีด่าดา~

ติลิลี้ลี้ตีตี้ดาด่า

ติลิลีลี้ตี๊ตี้ดาด่า

เดินไปข้างหน้าบนเส้นทางของความกล้า

ติลิลี้ลี้ตีลีด่าดา~

ติลิลี้ลี้ตีตี้ดาด่า

ติลิลีลี้ตี๊ตี้ดาด่า

มีทั้งเสียใจมีทั้งสีสัน

…”

ผู้คนถูกดึงดูดด้วยเสียงเพลงมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่มีคนล้อมมุงดูสิบถึงสิบสองคนในตอนแรก ไม่ช้าก็เพิ่มจำนวนเป็นสิบจนถึงร้อย โอบล้อมเป็นวงใหญ่อยู่บนลานแห่งนี้

ลู่เฉินไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น จิตใจของเขามุ่งไปที่การร้องเพลงนี้อย่างลึกล้ำ แสดงความรู้สึกที่สะสมไว้ทั้งหมดออกมาผ่านเสียงเพลงอย่างเต็มเปี่ยม

“…

ทุกครั้งที่เสียใจ

ก็ไปมองทะเลเพียงลำพัง

มักจะคิดถึงเพื่อนที่เดินอยู่ข้างกายกันเสมอ

มีคนไม่น้อยกำลังตื่นขึ้นมา

ให้พวกเราได้ชนแก้วใบนี้

ผู้ชายที่ดีต้องใจกว้างเหมือนท้องสมุทร

ผ่านประสบการณ์ชีวิตทั้งร้อนหนาว

รอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่นบริสุทธิ์และไร้เดียงสา

…”

บนลานที่กว้างใหญ่ ราวกับเป็นเวทีของลู่เฉินเพียงคนเดียว เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวแถวนั้นกับการเคลื่อนไหวที่เสียงดังหายไป ต่างก็เงียบกริบ มีเพียงเสียงเพลงของเขาดังสะท้อนไปมา ทั้งโจมตี ทั้งสั่นสะเทือน!

ถึงแม้ในอ้อมกอดของเขาจะมีกีตาร์เก่าราคาสองสามร้อยหยวน ถึงแม้เขาจะร้องเพลงใส่ไมค์ที่เก่าเป็นสนิม ถึงแม้คุณภาพของเสียงลำโพงจะไม่ดี ถึงแม้…

แต่เสน่ห์ของเพลงนี้กลับไม่เสียหายใดๆ มันคือของเซ่นไหว้ให้การหวนคิดถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ ประกาศว่าจะไม่เสียใจกับเวลาในอดีต ตอนข้ามมิติเวลาที่กางกั้นมายังโลกนี้ มันก็ยังคงทำให้คนรู้สึกประทับใจเหมือนเดิม!

“ให้พวกเราได้ชนแก้วใบนี้ ผู้ชายที่ดีต้องใจกว้างเหมือนท้องสมุทร ผ่านประสบการณ์ชีวิตทั้งร้อนหนาว…”

ไม่ว่าจะเป็นเกาเฮ่อ ว่านหงจื้อ หรือว่าโจวรุ่ย ใบหน้าของพวกเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา

โดยเฉพาะเกาเฮ่อ เรื่องที่เขากับหวังเสี่ยวหลิงเลิกกันเหมือนกับหนามแหลมอันหนึ่ง ทิ่มแทงอยู่ในหัวใจให้เจ็บปวดมาตลอด ถึงแม้ภายนอกเขาจะยิ้มแย้มเฮฮาเหมือนไม่สนใจอะไร แต่หัวใจที่เจ็บปวดมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้

เพลงของลู่เฉินทำให้เขาปล่อยวาง

ไม่ว่าจะเคยเสียใจมากเท่าไร ไม่ว่าจะเคยสูญเสียอะไรมากแค่ไหน พวกเขาก็เคยมีมิตรภาพและความรักที่แท้จริง เคยมีช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย!

ลูกผู้ชายตัวจริงควรจะมีจิตใจกว้างเหมือนทะเล ยอมรับลมพายุมากมายนับไม่ถ้วนได้

ตอนที่ลู่เฉินเริ่มร้องเพลงเป็นครั้งที่สอง คนที่ล้อมมุงดูอยู่ก็มีจำนวนนับร้อยคน มีคนจำนวนไม่น้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอัดคลิปของเขา ทว่าคนมากมายต่างก็ฟังเพลงอย่างเงียบๆ