(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 757

ตอนที่ 757 ชุมนุมกันพร้อมหน้าด้วยความปีติยินดี

สถานที่ที่ถงซินเหยาเลี้ยงข้าว เป็นร้านอาหารในบ้านแห่งหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘บ้านต่ง’

สองสามปีที่ผ่านมานี้ ร้านอาหารในบ้านเป็นที่โปรดปรานของนักกินมาก สิ่งที่เรียกว่าร้านอาหารในบ้านก็เหมือนตามชื่อคืออาหารที่ทำขึ้นมาแบบส่วนตัว อาหารในบ้านแบบส่วนตัว ก็คืออยู่ในบ้านของคนอื่นกินเมนูรสเลิศที่ทำจากเจ้าของบ้าน

ร้านอาหารในบ้านแบบดั้งเดิมโดยทั่วไปจะไม่มีป้ายหน้าร้าน ไม่มีเมนูตายตัว กระทั่งไม่มีพนักงานโดยเฉพาะ แต่วิธีการปรุงอาหารมักจะได้รับการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ และมีจำนวนจำกัด ไม่สามารถหากินได้ตามร้านอาหารในท้องตลาด

แน่นอนว่าร้านอาหารในบ้านระดับไฮเอนด์มีราคาสูงมาก และโดยทั่วไปแล้วจำเป็นต้องจองล่วงหน้านานมาก ร้านอาหารในบ้านชั้นนำบางแห่งจะทำอาหารเพียงโต๊ะเดียวต่อหนึ่งวัน คิวจองล่วงหน้ายาวถึงครึ่งปีแล้ว การจองแบบกะทันหันไม่สามารถทำได้อย่างสิ้นเชิง

แต่ถงซินเหยาเพิ่งเลี้ยงข้าวเป็นครั้งแรก และยังเลี้ยงข้าวเถ้าแก่ดาราดังทั้งสองคน ดังนั้นหมิ่นลี่ที่ช่วยวางแผนให้เธอได้ใช้ทุกวิถีทาง ใช้เส้นสายอย่างเต็มที่ตามหาเจ้าของร้านอาหารบ้านต่งจนเจอ เป็นอันว่าสมดั่งปรารถนา

อันที่จริงโรงแรมระดับห้าดาวในเมืองหลวงมีเยอะแยะเต็มไปหมด เรื่องกินข้าวไม่จำเป็นต้องยุ่งยากเลยด้วยซ้ำ แต่หมิ่นลี่คิดว่าแสดงออกถึงความจริงใจของถงซินเหยาน้อยไป นี่จึงเป็นตัวเลือกสุดท้ายอย่างช่วยไม่ได้

ร้านอาหารบ้านต่งนี้แห่งนี้ซ่อนอยู่ในลานบ้านส่วนตัวในซอยหนานเจีย สิ่งที่กระทบเข้าตาคืออิฐสีเขียวกับกำแพงสีขาวที่ถูกล้อมรอบด้วยพรรณไม้ สภาพแวดล้อมสง่างามหรูหรามาก

ลู่เฉินเอ่ยชมว่า “ซินเหยาเก่งมาก เลือกสถานที่ได้ดี”

เฉินเฟยเอ๋อร์พยักหน้า “สามารถจองโต๊ะล่วงหน้ากะทันหันได้ ซินเหยาตั้งใจมาก…”

เธออาศัยอยู่ในเมืองหลวงมานาน คุ้นชินกับร้านอาหารในบ้านเป็นอย่างดี รู้ถึงความยากของการจองโต๊ะกะทันหัน เดาว่าน่าจะเป็นเพราะถงซินเหยาโชคดี เจอลูกค้ายกเลิกจองหรือไม่ก็เพิ่มที่นั่ง

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ง่ายเลย

ถงซินเหยาหน้าแดง “ฉันก็ไม่เข้าใจค่ะ พี่ลี่เป็นคนช่วยจองทั้งหมดค่ะ”

ลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์มองหน้ากันแล้วยิ้ม

ทั้งสองคนชอบนิสัยของถงซินเหยามาก ถึงแม้ครอบครับจะมีฐานะร่ำรวย แต่ไม่เคยทำนิสัยลูกคุณหนูเอาแต่ใจเป็นเด็กรู้ความว่านอนสอนง่าย ถึงแม้ตอนนี้จะดังแล้ว ทว่าไม่ได้แตกต่างจากเมื่อก่อนเลย

หมิ่นลี่ยิ้มเอ่ยว่า “ฉันไม่กล้ารับความดีความชอบนี้หรอกค่ะ เจ้าของร้านได้ยินว่าผู้อำนวยการลู่กับผู้อำนวยการเฉินสองดาราดังมาเยือน ดังนั้นจึงยินดีต้อนรับเปิดที่นั่งให้เป็นพิเศษ”

ลู่เฉินหัวเราะ ลู่ซีหาผู้ช่วยส่วนตัวคนนี้มาให้ถงซินเหยา นับว่าเลือกได้ถูกคนมาก

ประตูร้านปิดอยู่ หมิ่นลี่เดินไปเคาะมือจับประตูรูปหัวสิงโตเบาๆ ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้จากด้านใน

คนที่เปิดประตูให้มีรูปร่างอ้วนท้วน หัวกลมดิก เมื่อเห็นลู่เฉินและคนอื่นๆ ยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาเล็กคู่นั้นพลันยิ้มเป็นสระอิ ยกมือทั้งสองประสานไว้ที่หน้าอกยิ้มเอ่ยว่า “เมื่อครู่ได้ยินนกสี่เชวี่ยร้อง จึงรู้ว่ามีแขกมา ทุกท่านมาที่ร้านของผม รู้สึกเป็นเกียรติแก่ร้านเล็กๆ ของผมมากครับ!”

สำเนียงปักกิ่งพูดได้อย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มพิมพ์ใจนอบน้อม ทำให้คนฟังรู้สึกสบายใจ

หมิ่นลี่ถามว่า “คุณคือเถ้าแก่ต่งใช่ไหมคะ”

“ถูกต้องแล้วครับ…”

คนอ้วนหัวเราะคิกคักเอ่ยว่า “คุณคือพี่ลี่ใช่ไหมครับ ทุกท่านเชิญทางนี้ครับ”

ภายใต้การเดินนำของเขา ทุกคนเดินข้ามธรณีประตู เดินเข้าไปตามทางเดินเล็กๆ ที่ปูด้วยหิน กลิ่นหอมสดชื่นของดอกมะลิปะทะจมูก รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

สิ่งที่ผ่านม่านตาเข้ามาเป็นอย่างแรกคือลานบ้านที่สะอาดหรูหรา โต๊ะและเก้าอี้สองสามชุดกับศาลาถูกคลุมด้วยผ้าม่านสีขาว ปลิวสะบัดร่ายรำมองเห็นเลือนราง ห้องปีกข้างซ้ายขวาแบ่งเป็นห้องส่วนตัวอีกหลายห้อง ทั้งหมดตกแต่งโดยผสมผสานกันระหว่างสไตล์จีนและตะวันตก หรูหรามีสไตล์ ถ้าเห็นข้อความนี้จากที่อื่นโปรดกลับมาเยี่ยมเราบ้างนะ ไอรีนโนเวล ขอบคุนจ้า

ลู่เฉินและคนอื่นๆ เข้าไปในห้องส่วนตัวห้องหนึ่งในนั้น ภายในปรับอุณหภูมิไว้พอดิบพอดี ชุดชามและตะเกียบรวมทั้งอาหารจานเย็นได้จัดไว้บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว รอแต่พวกเขาเข้าไปนั่ง

คนอ้วนเป็นคนจัดการอาหารและเครื่องดื่มด้วยตัวเอง ร้านอาหารในบ้านแบบนี้ไม่ต้องสั่งอาหาร นับแค่จำนวนคนเท่านั้น เชฟทำอะไรทุกคนก็กินแบบนั้น รสชาติและฝีมือถือว่าเป็นอันดับหนึ่ง รับรองว่าไม่ทำให้ลูกค้าผิดหวัง

ถ้าหากลูกค้าผิดหวัง ก็คงเปิดร้านต่อไม่ได้แล้ว

เย็นนี้ถึงแม้ถงซินเหยาจะเป็นคนเลี้ยงข้าว แต่ลู่เฉินเป็นเจ้ามือเอง นอกจากเชิญนักข่าวถานหลิงของ ‘พีเพิลส์มิวสิค’ แล้ว ยังเชิญถานหงและครอบครัวมากินข้าวด้วยกัน

ถานหงตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างทาง แต่ทางนี้ก็มีหกคนแล้ว ถงซินเหยาได้เชิญลู่ซีมาอีกด้วย