(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 870

ตอนที่ 870 บ้านตลอดกาล

วันที่ 27 ธันวาคม เมืองปินไห่ ชุมชนจิ่งเซิ่ง

ค่ำคืนของฤดูหนาวมาถึงเร็วมาก ยังไม่ทันหกโมงเย็น ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว

ห้องอาหารของบ้านตระกูลลู่ยังเปิดไฟสว่าง ฟางอวิ๋นนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะอาหารกำลังรับประทานอาหารเย็นอยู่ อาหารเย็นวันนี้ธรรมดามาก ผัดผักหนึ่งจาน ปลาจวดนึ่งหนึ่งจาน และซุปสาหร่ายอีกหนึ่งถ้วยก็หมดแล้ว

ฟางอวิ๋นที่นั่งอยู่ท่ามกลางแสงไฟสว่าง ดูเงียบเหงายิ่งนัก

บุตรชายบุตรสาวทั้งสามคนของเธอ ลู่ซีอยู่ไกลถึงปักกิ่ง ทั้งวันเอาแต่ยุ่งจนเท้าไม่ติดพื้น ลู่เฉินกำลังถ่ายภาพยนตร์อยู่ที่เมืองเติงเฟิง ส่วนลู่เสวี่ยกำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเจียงไห่ ต่างก็ไม่อาจอยู่เคียงข้างเธอได้

อันที่จริงไม่ว่าจะเป็นลู่ซีหรือว่าลู่เฉิน ต่างก็หวังว่าฟางอวิ๋นจะสามารถย้ายไปพักที่เมืองปักกิ่งได้ เพราะว่าธุรกิจของทั้งสองต่างก็อยู่ที่ปักกิ่ง ภายในอนาคตที่ยังพอคาดเดาได้นี้ ก็คงจะพักอยู่ที่ปักกิ่งยาวๆ

แต่ฟางอวิ๋นไม่อยากจากเมืองปินไห่ไป เพราะเธอเองเคยชินกับทุกอย่างที่เมืองปินไห่นี้แล้ว งานที่เมืองปินไห่ ญาติที่เมืองปินไห่ เพื่อนร่วมงานที่เมืองปินไห่ เพื่อนที่เมืองปินไห่…

ดังนั้นบางครั้งก็เหงามาก คิดถึงลูกๆ ของตนเอง ฟางอวิ๋นไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือเสียดาย และก็จะไม่โทรศัพท์ไปหาลู่เฉินหรือลู่ซีด้วย เพราะเธอทราบดีว่าลูกทั้งสองยุ่งมาก

มีคนโน้มน้าวให้เธอหาสามีใหม่ หรือกระทั่งแนะนำให้เธอด้วยซ้ำ ทั้งหมดล้วนเป็นคนไม่เลวเลย แต่ฟางอวิ๋นไม่คิดเรื่องนี้แม้สักนิด ตอนนี้สิ่งที่เธอหวังที่สุดก็คือลู่ซีและลู่เฉินจะรีบแต่งงานและมีลูก ถึงตอนนั้นเธอก็จะได้เกษียณอย่างสบายใจเพื่อไปดูแลทายาทรุ่นถัดไปของตระกูลลู่

เสียดายที่ความหวังนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฟางอวิ๋นก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

ติ๊งต่องๆ

ตอนนี้เอง เสียงออดประตูดังขึ้น

ใครกันนะ

ฟางอวิ๋นรีบวางถ้วยและตะเกียบลงก่อนจะไปเปิดประตู คิดว่าน่าจะเป็นคนของนิติที่มาหาตนเพราะเรื่องอะไรบางอย่าง

นับตั้งแต่ลู่เฉินโด่งดังมีชื่อเสียง ทั้งครอบครัวก็ย้ายกลับมายังชุมชนจิ่งเซิ่ง คนที่มาเยี่ยมเยียนถึงหน้าประตูก็มากขึ้นทุกที

ทั้งญาติพี่น้องและผองเพื่อน ยังมีเพื่อนร่วมงานและหัวหน้า มีทั้งสื่อและนักข่าว และก็มีคนที่ไม่สนิทอีกด้วย มีช่วงหนึ่งที่ฟางอวิ๋นยุ่งยากใจมาก ต่อมาจึงให้นิติและพนักงานรักษาความปลอดภัยช่วยคัดกรองก่อน ถึงได้สงบลงมาได้บ้าง

เมื่อประตูเปิดออก คนที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่คนของนิติ แต่เป็นลู่เฉินที่หิ้วกระเป๋าเดินทาง สะพายกระเป๋าเป้ที่หลัง ทั้งยังใส่แว่นตาดำอีกด้วย!

ลู่เฉินหัวเราะร่าก่อนจะพูดว่า “แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว!”

เมื่อพูดจบ เขาก็กอดฟางอวิ๋นยกใหญ่

ฟางอวิ๋นตกใจมาก ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้สติ นางกำหมัดทุบไปที่ไหล่เขาหลายที “เจ้าลูกคนนี้นี่ ทำไมกลับมาไม่บอกสักคำ”

ลู่เฉินปล่อยมือ หัวเราะก่อนพูดว่า “อยากทำให้แม่ประหลาดใจและดีใจไงครับ…”

เขาพูดพลางเดินไปที่ห้องนั่งเล่น วางกระเป๋าเดินทางไว้ที่มุมหนึ่ง ก่อนจะถอดกระเป๋าเป้สะพายหลังออกมาวางไว้บนโซฟาไอรีนโนเวล

เมื่อเห็นลู่เฉินที่นอน ‘หมดสภาพ’ อยู่บนโซฟาอย่างขี้เกียจแล้ว ฟางอวิ๋นก็ทั้งโกรธทั้งตลก เธอพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ประหลาดใจก็ประหลาดใจนั่นแหละ แต่ก็ไม่รู้ว่าดีใจไปอยู่เสียที่ไหนแล้ว แล้วเฟยเอ๋อร์ล่ะ”

เมื่อเทียบกับลูกชายในไส้แล้ว เธอชื่นชอบลูกสะใภ้มากกว่ามาก

ลูเฉินพิงศีรษะไว้กับเบาะนุ่ม ก่อนจะพูดว่า “ผมมาคนเดียวครับ เธอกลับปักกิ่งไปแล้ว”