(นิยายแปล) Perfect Superstar นิยาย บท 874

ตอนที่ 874 เพื่อนร่วมชั้นตอนวัยรุ่น (3)

เบนท์ลีย์สีดำวาววับมาจอดที่ประตูโรงเรียนอย่างมั่นคง จากนั้นคนขับในเครื่องแบบก็ลงมาเปิดประตูด้านหลัง ชายวัยกลางคนที่มีสไตล์เก๋ไก๋คนหนึ่งได้ลงจากรถและยืนอยู่ที่จุดเริ่มต้นของพรมแดง

“ประธานจาง!” ผู้บริหารของโรงเรียนท่านหนึ่งที่ทำหน้าที่ต้อนรับแขกรีบเร่งเข้ามาต้อนรับ เขายื่นมือทั้งสองพร้อมกับส่งยิ้มเต็มใบหน้าออกไป “ยินดีต้องรับคุณกลับมาโรงเรียนเพื่อเข้าร่วมงานสถาปนาโรงเรียนครบรอบหนึ่งร้อยปีครับ”

ชายวัยกลางคนจับมือกับเขาอย่างถ่อมตน ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ”

นักข่าวหลายคนกระโดดออกมาจากด้านข้าง กดชัตเตอร์มายังทั้งสองคนอย่างเต็มที่ และตากล้องก็กำลังถ่ายทำอยู่อีกด้วย

นักเรียนชั้นประถมศึกษาอีกสองคนในชุดนักเรียนจากโรงเรียนประถมศึกษาในเครือปินไห่เดินเข้ามา และนำดอกไม้ไปให้ชายวัยกลางคน

คุณจางหลงต๋าเป็นศิษย์เก่าที่มีชื่อเสียงของโรงเรียนมัธยมปินไห่ เขาเป็นผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงในปินไห่ ซึ่งก่อตั้งกลุ่มบริษัทที่มีทรัพย์สินมากกว่าหนึ่งพันล้านหยวน ได้รับการปฏิบัติที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

จางหลงต๋าเดินบนพรมแดงพร้อมกับผู้บริหารของโรงเรียนไปที่กำแพงลายเซ็น และนักข่าวก็เดินตามไปเพื่อถ่ายรูป

หลังจากนั้นไม่นานรถเมอร์เซเดสเบนซ์อีกคันก็หยุดลง

ฉากนี้ทำให้ลู่เฉินรู้สึกเหมือนกำลังจัดพิธีมอบรางวัลทางภาพยนตร์หรือดนตรี ซึ่งค่อนข้างแปลก แต่ในสภาพแวดล้อมปัจจุบัน โรงเรียนหลายแห่งมักจะเล่นใหญ่กับกิจกรรมเฉลิมฉลองของโรงเรียนเพื่อเพิ่มความมีชื่อเสียง และทำทุกวิถีทางเพื่อเชิญศิษย์เก่าชื่อดังมาร่วมงาน

สามารถเดินบนพรมแดงได้ แน่นอนว่าต้องเป็นระดับท็อปสุดแน่นอน

ลู่เฉินเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เดิมทีโรงเรียนแจ้งว่าจะส่งรถมารับส่ง แต่ถูกเขาปฏิเสธไปอย่างอ้อมๆ แล้ว

เมื่อคิดดู ลู่เฉินไม่ได้อยากไปสมทบด้วย เขาจึงเดินเข้าไปทางประตูด้านข้าง

เขามีบัตรเชิญอยู่ในมือ แน่นอนว่าเดินเข้าไปได้เลยไม่มีใครรั้ง เนื่องจากสวมแว่นตาดำ คนที่รับผิดชอบตรวจสอบก็จำเขาไม่ได้ หลังจากตรวจบัตรอย่างง่ายๆ ก็โบกมือให้ผ่านไปได้

งานพิธีจัดที่หอประชุมใหญ่ของโรงเรียน แต่เวลายังเหลืออีกมาก ลู่เฉินไม่ได้รีบไปที่นั่น แต่เริ่มเดินเตร่อยู่ในโรงเรียนต่อ

หลายปีที่ไม่ได้กลับมา หน้าตาของในโรงเรียนมัธยมปินไห่ตอนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก รูปปั้นหญิงสาวที่อยู่ตรงน้ำพุยังคงอยู่ ต้นอู่ถงต้นใหญ่ยังคงมีตัวอักษรสลักอยู่มากมาย ถนนเส้นเล็กที่ทะลุไปห้องทดลองยังคงมีใบไม้หล่นอยู่เต็มไปหมด…

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ มีนักเรียนน้อยมากในโรงเรียน แต่ในมุมที่เงียบสงบ สามารถเห็นนักเรียนที่ขยันศึกษาเรียนรู้ด้วยตนเอง ฉากที่คุ้นเคยชวนให้ลู่เฉินนึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น

เขามาถึงอาคารเรียน 3 โดยไม่รู้ตัว และเดินขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนที่ห้าบนชั้นสี่

ประตูห้องเรียนถูกปิดไว้แต่ไม่ได้ล็อก ลู่เฉินผลักประตูให้เปิดออกและเดินเข้าไป

ห้องเรียนเงียบสงัด โต๊ะถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย ไม่มีนักเรียน ยกเว้นผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังดูรูปวาดบนกระดานดำ

เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวเรียบๆ รูปร่างสูงและสง่างาม ผมสีดำขลับของเธอยาวเคลียไหล่ เธอหันหลังกลับมาเมื่อได้ยินเสียงประตูถูกผลักเปิด

ลู่เฉินอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “เหล่าปันเหรอ”

หญิงสาวที่สวยงามคนนี้ก็คือปันเป้ยเป้ยที่เคยเป็นหัวหน้าห้องเมื่อตอนลู่เฉินเรียนมัธยมปลาย แม้ว่าจะไม่เจอกันมาเจ็ดแปดปีแล้ว เธอดูโตและสุขุมขึ้นมาก แต่ลู่เฉินก็จำได้ในแวบแรก

ปันเป้ยเป้ยขมวดคิ้วที่งดงามนั้น เธอแสดงสีหน้าสงสัยออกมา

ลู่เฉินถอดแว่นตาดำออก ก่อนจะหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันเอง”

“ลู่เฉิน!”

ปันเป้ยเป้ยปรากฏสีหน้าดีใจออกมา “นายมานี่ได้ไง”

ลู่เฉินเดินไปหา เขายิ้มพลางเอ่ยว่า “ฉันมาคิดๆ ดู รู้เลยว่าเธอต้องอยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงตั้งใจมาที่นี่ เป็นไงล่ะ ซึ้งใจไหม”

ปันเป้ยเป้ยเม้มปากหัวเราะ “ซึ้งใจจริงๆ นั่นแหละ ตอนนี้นายเป็นดาราใหญ่ ฉันอยู่ที่อังกฤษยังได้ยินเรื่องนายบ่อยๆ รู้ดีว่านายดังแค่ไหน”