อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 29
“ข้าน้อยเห็นอย่างจริงแท้แน่นอน! นั่นคือรถม้าของจวนยิ่งกั๋วกงจริงๆ!”
ข้ารับใช้ลดเสียงลงมา “ท่านอ๋องออกไป ก็ขึ้นรถม้าไปโดยตรง รถม้าจากไปอย่างรวดเร็ว ข้าน้อยไม่กล้าเข้าใกล้มากเกินไป ท่านอ๋องจะได้ไม่สังเกตเห็น”
“พวกเขาไปที่ไหน? !”
ฉินซื่อเสวียกัดฟันถามขึ้นมา
“ข้าน้อยก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนว่าจะไปทางประตูเมืองแล้ว”
ข้ารับใช้ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“ตกลง ข้ารู้แล้ว”
ฉินซื่อเสวียสูดลมหายเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง ระงับความโกรธในดวงตาเอาไว้ “เจ้าออกไปก่อนเถอะ! ขอเพียงแค่ช่วยข้าจับตาดูท่านอ๋องเอาไว้ วันหน้าข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีแน่”
“ขอรับ พระชายา”
ข้ารับใช้ถอยออกไปอย่างเคารพนบนอบ
สีหน้าของฉินซื่อเสวีย ไม่น่าดูขึ้นมาในทันที
นางกำมือแน่นด้วยความดุดัน กล่าวขึ้นมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ข้ารู้อยู่แล้ว โม่หุยเฟิงต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน!”
“ช่วงนี้ เขาไม่อยากแตะต้องข้าด้วยซ้ำ มักจะหาข้ออ้างไร้สาระต่างๆนานา มาทะเลาะกับข้า ยังกล่าวคำพูดที่ว่าจะรับสนมออกมาอีก......”
นางตบไปบนโต๊ะอย่างแรง
ฝ่ามือที่ถูกเศษเครื่องเครือบบาดเป็นแผลเมื่อครู่นี้ เลือดถูกย้อมไปบนโต๊ะ
แต่นางเหมือนจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หน้าเล็กบิดเบี้ยวน่ากลัว “ตาแก่อิงกั๋วกงนั่น ถึงแม้จะตั้งใจประจบประแจงท่านอ๋อง”
“แต่เขาไม่มีทางมารออยู่หน้าประตูจวนอ๋องหยิงให้เป็นที่สนใจอย่างเด็ดขาด!”
จวนยิ่งกั๋วกง ก็ไม่มีคุณชายที่อายุใกล้เคียงกับโม่หุยเฟิง
เช่นนั้นคนที่นั่งอยู่ในรถม้า นอกจากหยุนติงหลานแล้ว ยังจะเป็นใครได้อีก? ！
“ก่อนหน้านี้ ข้าก็เคยได้ยินข่าวลือมาบ้าง แต่ไม่เคยเก็บมาใส่ใจ ในใจคิดว่าท่านอ๋องเกลียดชังหยุนหว่านหนิง ต้องไม่ชอบหญิงสาวจากตระกูลหยุนอย่างแน่นอน”
แต่ครั้งนี้ ฉินซื่อเสวียกลับไม่กล้าแน่ใจเช่นนี้แล้ว!
“พระชายา ตอนนี้เรื่องราวยังไม่แน่นอน ท่านก็ไม่ต้องโกรธไป จะได้ไม่เสียสุขภาพตัวเอง”
จื่อซูเกลี้ยกล่อมอย่างระมัดระวัง
“ท่านอ๋องปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ข้ายังต้องการร่างกายนี้ไปทำไม?”
ฉินซื่อเสวียยิ้มเย้ยหยัน
เวลานี้ ข้ารับใช้ที่ออกไปเมื่อครู่นี้ ก็ย้อนกลับมาใหม่
เขายื่นกระดาษข้อความแผ่นหนึ่งขึ้นมา สีหน้าแปลกประหลาดเล็กน้อย “พระชายา เมื่อครู่ข้าน้อยเพิ่งจะออกไป ก็มีคนโยนกระกาษก้อนนี้มาที่เท้าของข้าน้อย ข้าน้อยก็ไม่เห็นว่าเป็นใคร เมื่อเก็บขึ้นมาดู......”
“พระชายาดูเนื้อหาข้างในเองดีกว่า”
หยุดไปครู่หนึ่ง บ่าวรับใช้ชายกล่าวว่า
“ข้างในนี้เขียนว่าอะไร?”
ฉินซื่อเสวียรับกระดาษข้อความมา คลี่ออกมาดู ในดวงตามีแสงแห่งความประหลาดใจพุ่งออกมาในทันใด
จื่อซูรีบถาม “พระชายา ข้างในนี้เขียนว่าอะไร?”
“รีบไปที่ภัตตาคารซินเยว่ทันที!”
ฉินซื่อเสวียไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแค่หันไปมองบ่าวรับใช้คนนั้น สายตาที่มืดมนและเย็นชาทำให้เขาตกใจจนตัวสั่น รีบตอบรับและหันหลังออกไปเลย
......
จวนอ๋องหมิง
ตอนที่หยวนเป่าตื่นมา หยุนหว่านหนิงกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างเตียง
“ท่านแม่”
ได้ยินเสียงเด็กน้อยไร้เดียงสาของเขา หยุนหว่านหนิงรู้สึกแต่เพียงว่าใจก็แทบจะละลายแล้ว รีบวางหนังสือลง “ลูกรักของแม่ตื่นแล้วหรือ? นอนอิ่มแล้วหรือ?”
นางอุ้มหยวนเป่าเอาไว้ในอ้อมแขน หอมแก้มน้อยแสนหวานนุ่มละมุนของเขา
อย่างไรก็เป็นลูกที่ตัวเองให้กำเนิด ไม่ว่าจะหอมอย่างไรก็เหมือนกับไม่เพียงพอ
“นอนอิ่มแล้ว”
หยวนเป่าขยี้ดวงตา “น้าหญิงไปแล้วใช่ไหม?”
“อืม ไปแล้ว”
จู่ๆก็ได้ยินเขาพูดถึงหยุนติงหลาน หยุนหว่านหนิงอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ “หยวนเป่าชอบนางไหม?”
น้อยมากที่หยวนเป่าจะริเริ่มเอ่ยถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา
วันนี้กลับริเริ่มเอ่ยถึง หยุนติงหลานที่เจอกันเพียงครั้งเดียว......โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นศัตรูคู่อาฆาตของนาง ในใจของหยุนหว่านหนิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“ไม่ชอบ”
หยวนเป่าเบะปากเล็กแล้วกล่าวพึมพำขึ้นมา “ตอนที่นางยิ้มทำให้คนรู้สึกกลัวเล็กน้อย ข้าไม่ชอบ”
ทำให้คนรู้สึกกลัว?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์