อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 30

จวนอ๋องหยิง

ในเวลาพลบค่ำ โคมไฟของจวนอ๋องส่องสว่างขึ้นมาแล้ว

วันนี้ฉินซื่อเสวียบาดเจ็บไม่น้อย

นางถูกเลี้ยงอย่างประคบประหงมเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ถูกฉินเฉินเซี่ยงประคองเอาไว้ในฝ่ามืออย่างทะนุทะถอมจนโต ในยี่สิบกว่าปีของนางมานี้ วันนี้เป็นครั้งแรกที่นางได้รับบาดเจ็บ ยิ่งเป็นครั้งแรกที่ได้รับความอัปยศอดสูครั้งใหญ่เช่นนี้!

นางได้รับบาดเจ็บไม่น้อย

เกรงว่าจะเสียหน้า ไม่สามารถเชิญหมอหลวงหรือว่าหมอมารักษาได้

ดังนั้น เพียงแต่สั่งให้จื่อซูไปซื้อครีมยามาจากร้านขายเท่านั้น

เวลานี้ เพิ่งจะเปลี่ยนยาเสร็จ นางนอนอยู่บนตั่งนอนด้วยความเหนื่อยล้า

นางกับโม่หุยเฟิงมีลูกสาวสองคน ลูกสาวคนโตวันนี้ฮองเฮารับตัวเข้าไปในวัง ลูกสาวคนเล็กเพิ่งจะขวบกว่าๆ เวลานี้ยังอยู่กับแม่นม

ฉินซื่อเสวียประคองหน้าผาก คิ้วโค้งได้รูปขมวดกันแน่น

ครู่ต่อมา จื่อซูก็ยกยาต้มเอามา “พระชายา ได้เวลาดื่มยาแล้ว”

“เสี่ยวยิ่นจื่อไปนานขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่กลับมาอีก?”

เสี่ยวยิ่นจื่อ ก็คือข้ารับใช้ที่ทำงานให้นาง

“เสี่ยวยิ่นจื่อไปนานขนาดนี้แล้ว ก็ควรกลับมาแล้วจริงๆ”

จื่อซูส่งยาต้มมาให้ กล่าวถามอย่างระมัดระวัง “ถ้าอย่างไร ให้บ่าวส่งคนไปดูหน่อยไหม?”

กลัวแต่ว่าเสี่ยวยิ่นจื่อจะถูกโม่หุยเฟิงสังเกตเห็นเข้า จะถูกตีตายหรือเปล่า......คิดถึงตรงนี้ ฉินซื่อเสวียพยักหน้า “จัดหาคนที่เชื่อถือได้ออกไป อย่าให้ท่านอ๋องสังเกตเห็นเข้าเด็ดขาด”

ทันทีที่เสียงหยุดลง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังมา

จื่อซูก้าวเข้าไปเปิดประตู เห็นเพียงเสี่ยวยิ่นจื่อกำลังมองไปรอบๆด้วยความระมัดระวัง

“พี่จื่อซู พระชายาพักผ่อนหรือยัง?”

สีหน้าของเขาตื่นตระหนก ดูแล้วเหมือนกับเกิดเรื่องใหญ่แล้ว

“ยัง เมื่อครู่นี้พระชายาเพิ่งจะพูดถึงเจ้าอยู่แน่ะ! รีบเข้ามาตอบคำถามเร็ว”

จื่อซูแวบตัวออกไปให้เขาเข้าไป ขณะที่ปิดประตูก็ตำหนิเสียงเบาไปด้วย “ทำไมถึงไปนานขนาดนี้? ไม่รู้หรือว่าพระชายากังวลจะแย่อยู่แล้ว?”

เสี่ยวยิ่นจื่อเดินไปสองก้าว

ได้ยินจื่อซูพูดเช่นนี้ ก็รีบหันกลับมากล่าวกระซิบขึ้นมา “พี่จื่อซู เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

จื่อซูยังไม่ทันได้ถาม ก็ได้ยินเสียงของฉินซื่อเสวียดังมาจากข้างใน “เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น? !”

น้ำเสียงแหลมคมเล็กน้อย สามารถจินตนาการได้ว่าสีหน้าท่าทางของนางในตอนนี้จริงจังแค่ไหน

เสี่ยวยิ่นจื่อไม่มีเวลาสนใจจะคุยกับจื่อซู รีบร้อนก้มตัวเดินเข้าไปข้างใน

เดินไปถึงหน้าตั่งนอน เขาคุกเข่าลงไปทันที สีหน้าดูไม่ดีอย่างมาก “พระชายาคาดเดาถูกแล้ว ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเขา……มีคนรักอยู่ข้างนอกอยู่จริงๆ!”

“อะไรนะ? !”

สีหน้าท่าทางของฉินซื่อเสวียตกตะลึง วางมือลง

นางจ้องมองเสี่ยวยิ่นจื่ออย่างไม่ละสายตา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พูดมาตามความจริง!”

เสี่ยวยิ่นจื่อย่อมไม่กล้าปิดบังอยู่แล้ว

ในจวนอ๋องหยิงฉินซื่อเสวียคือคนที่หนุนหลังเขา หากว่านางล้มลง เกรงว่าเขาก็คงจะไม่มีชีวิตดีๆแล้ว

ระหว่างท่านอ๋องกับพระชายา อย่างไรเขาก็พึ่งพาคนใดคนหนึ่ง วันหน้าหากท่านอ๋องรู้เรื่องนี้เข้า ต้องไม่ปล่อยเขาไปแต่ ดังนี้ตำแหน่งพระชายามั่นคง เขาถึงจะมีชีวิตดีๆที่มั่นคงได้

ดังนั้น เสี่ยวยิ่นจื่อรีบอธิบายออกมาอย่างตรงไปตรงมา

“ข้าน้อยไปที่ภัตตาคารซินเยว่ ก็เห็นองครักษ์ของท่านอ๋องเฝ้าอยู่หน้าประตูจริงๆ”

เขาหดหัวเล็กน้อย นึกถึงสิ่งที่ได้เห็นและได้ยินในภัตตาคารซินเยว่ กล่าวออกมาอย่างระมัดระวัง “จากนั้น จากนั้นข้าน้อยยังเห็น ท่านอ๋องกับ......”

เขาไม่กล้าพูดต่อไปแล้ว

สองมือของฉินซื่อเสวีย กำขอบตั่งนอนเอาไว้แน่น ตะโกนออกมาอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “พูด!”

“ท่านอ๋องกับใคร? !”

“คือ คือคุณหนูรองหยุนของจวนยิ่งกั๋วกง!”

ได้ยินคำพูด หน้าเล็กของฉินซื่อเสวียเปลี่ยนเป็นสีเขียวในชั่วพริบตา!

หลังจากความตกตะลึงในดวงตาแวบผ่านไป ก็คือความโศกเศร้าของคำว่า “เป็นเช่นนี้จริงๆด้วย”