อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 31

“ท่านอ๋อง ลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้กินอาหารของใครอยู่?”

เห็นโม่เยว่วางตะเกียบอย่างแรง หยุนหว่านหนิงกวาดตามองเขาอย่างไม่พอใจครู่หนึ่ง ตักน้ำแกงให้หยวนเป่าถ้วยหนึ่งอย่างใจเย็น “อะไรที่เรียกว่าข้าลงมือกับนาง?”

“ท่านอ๋องรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ข้ากลับไปที่จวนยิ่งกั๋วกง?”

“ท่านสอดแนมข้าอยู่หรือ?”

“เราตกลงกันแล้ว ข้ามีอิสระในการไปไหนมาไหน หากท่านสอดแนมข้า ข้อตกลงของเราสามารถหยุดลงได้ทุกเมื่อ”

ตอนนี้นางมีช่องว่างอยู่ในมือ มีความมั่นใจอยู่!

นอกจากนี้ สำหรับเรื่องต่างๆของค่ายเสิ่นจี ประโยชน์ของนางโม่เยว่ก็รู้ดีแก่ใจ

ตอนนี้หากไม่มีหยุนหว่านหนิง......

สีหน้าของโม่เยว่ก็อ่อนลงมาเล็กน้อย “ข้าไม่ได้สอดแนม และไม่ได้ซักถามเจ้า”

“เพียงแต่ว่าสัญญาณต่างๆส่อให้เห็นว่า เรื่องที่หยุนติงหลานถูกพิษเกรงว่าจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับเจ้า ในเมื่อเจ้ารู้ นิสัยของพี่สาม ความสัมพันธ์ของเขากับหยุนติงหลาน…….ก็น่าจะรู้ว่า หากพี่สามรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจ้า เขาจะทำอย่างไร”

“ดังนั้นแล้ว ท่านกำลังเป็นห่วงข้าอยู่?”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้ว

โม่เยว่ขมวดคิ้ว นิ่งเงียบไป

ไม่ได้ยอมรับ และก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“ท่านอ๋อง ที่แท้ท่านก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องหยิงกับหยุนติงหลานนานแล้ว”

นางหัวเราะเยาะออกมา “คนที่อยู่ในใจท่านแต่กลับไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ท่านนั้นแต่งงานไปกับท่านอ๋องหยิง ตอนนี้กลับได้ใช้ชีวิตแบบนี้ หรือว่าท่านไม่รู้สึกเอ็นดูสงสาร? ไม่เป็นห่วง? ไม่ช่วยระบายความโกรธแค้นแทนนางหน่อยหรือ?”

“คนที่อยู่ในใจแต่กลับไม่สามารถอยู่ด้วยกันอะไรกัน?”

โม่เยว่หมดคำพูด

หยุนหว่านหนิงบอกว่าฉินซื่อเสวียคือคนที่อยู่ในใจแต่กลับไม่สามารถอยู่ด้วยกัน ฟ้าดินเป็นพยาน!

เขาไม่รู้เลยว่า อะไรที่เรียกว่าคนที่อยู่ในใจแต่กลับไม่สามารถอยู่ด้วยกัน!

“ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องสอดแทรกมุมตลกกับข้า”

หยุนหว่านหนิงฮึเสียงเบา “ท่านก็ยอมรับมาเถอะ! ฉินซื่อเสวียคือหนึ่งเดียวในใจของท่าน ไม่สามารถถูกแทนที่ได้!”

หยวนเป่ากะพริบตา กัดช้อนแล้วมองดูนางด้วยความสงสัย “ท่านแม่ มะเขือเทศวันนี้ยังไม่สุกใช่ไหม? หรือว่าท่านเติมน้ำส้มสายชูเข้าไปข้างใน?”

ลูกชายสำคัญที่สุด!

ทันทีที่หยวนเป่าเอ่ยปาก หยุนหว่านหนิงก็ไม่สนใจจะโต้แย้งกับโม่เยว่แล้ว

นางรีบก้มหน้ามองดูมะเขือเทศที่อยู่ในถ้วยน้ำแกง “มะเขือเทศนี่สุกแล้วนี่นา! ข้าก็ไม่ได้เติมน้ำส้มสายชูเข้าไปในนั้นด้วย”

“ซุปมะเขือเทศใส่ไข่ ข้าจะเติมน้ำสายชูทำไม?”

“ในเมื่อมะเขือเทศสุกแล้ว และก็ไม่ได้เติมน้ำส้มสายชู ทำไมข้าดื่มน้ำซุปนี่แล้วถึงรู้สึกว่ามันเปรี้ยวหน่อยๆล่ะ?”

หยวนเป่าแก่แดดแก่ลม ขยิบตาให้กับหยุนหว่านหนิง “ท่านแม่ ท่านโมโหแล้วใช่ไหม? หึงคนที่อยู่ในใจของพี่ชายท่านนั้นใช่ไหม?”

หยุนหว่านหนิง: “......”

จนถึงตอนนี้ เขายังเรียกโม่เยว่ว่าพี่ชาย

“แก่แดดแก่ลม! รีบกินให้เสร็จแล้วไปเดินเล่นย่อยอาหาร”

นางเคาะหน้าผากของเขาเบาๆ

หลังจากที่หยวนเป่าดื่มน้ำซุปในถ้วย “อั้กๆ” จนหมดแล้ว ถึงได้เช็ดปากก้าวเท้าแล้วก็เดินออกไป

ก่อนที่จะไป ยังจ้องมองโม่เยว่อย่างดุดันครู่หนึ่ง สายตานั่นกำลังเตือนเขาว่า: ห้ามรังแกแม่ข้า! มิเช่นนั้นข้าไม่จบกับท่านแน่!

เห็นหยวนเป่าจากไปแล้ว หยุนหว่านหนิงถึงได้มองไปทางโม่เยว่

“เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องบอกว่า ท่านอ๋องหยิงรู้เรื่องนี้แล้ว จะทำอย่างไรกับข้า”

นางยิ้มออกมา “หรือว่า เขายังจะมาฆ่าข้าได้?”

“ก็ไม่ถึงกับจะฆ่าเจ้า แต่จะไม่ให้เจ้าได้อยู่ดีมีสุขแน่นอน”

โม่เยว่กล่าวอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

“งั้นหรือ?”

หยุนหว่านหนิงไม่เห็นด้วย “ยังไม่พูดถึงว่า หยุนติงหลานถูกวางยาพิษไม่เกี่ยวกับข้า ถึงแม้จะเกี่ยวกับข้า หากท่านอ๋องหยิงจะมาฆ่าข้า หรือว่าท่านอ๋องจะนิ่งดูดาย?”

“ท่านอ๋องลืมพันธสัญญาระหว่างเราไปแล้วหรือ?”

โม่เยว่ต้องปกป้องนางอย่างไม่มีเงื่อนไข!