อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 4

แม่นมตัวสั่นอยู่ชั่วครู่ “ท่านอ๋อง เรื่องนี้ เรื่องนี้บ่าวไม่รู้ พระชายาเองก็ไม่เคยเอ่ยถึงมาก่อน”

ดูเหมือนนางไม่ได้พูดโกหก โม่เยว่เดินไปมาอย่างหงุดหงิด

“ข้าได้สั่งการไปตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่หรือ ว่าอย่าให้เอาอาหารให้นาง ทำไมวันนี้สิ่งที่ข้าเห็น เหมือนนางจะมีชีวิตที่สุขกายสบายใจกว่าข้าเสียอีก”

บ่าวทั้งหลายสีหน้าลำบากใจ

พวกเขาทำตามคำสั่งของเขาอย่างเคร่งครัด ไม่มีใครปรนนิบัติรับใช้พระชายาเลย

“ท่านอ๋อง พวกบ่าวไม่เคยไปดูแลพระชายาเลย แต่ว่า บ่าวเองก็ไม่รู้ ทำไมพระชายาจึงใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายมาก ”

แม่นมตอบอย่างระมัดระวังอย่างยิ่ง

เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้อย่างนั้นหรือ

โม่เยว่โมโหมาก “ข้าเลี้ยงพวกเจ้าไว้ทำไม เจ้าพวกไร้ประโยชน์ ไสหัวออกไปรับการลงโทษโบยคนละยี่สิบไม้”

เขาโกรธในใจเขาไม่สามารถระบายออกมาได้ ได้แต่ระบายกับพวกบ่าวเท่านั้น

เห็นพวกเขารีบพากันวิ่งออกไป โม่เยว่ก็ใช้เท้าเตะกระถางดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าจนคว่ำ “ข้าจะรอดู ผู้หญิงคนนี้ มีความลับอะไรกันแน่”

คืนนั้น โม่เยว่จ้องมองท้องฟ้าที่มืดมิด แอบลอบเข้าไปในเรือนชิงหยิ่ง

ตอนนี้ หยุนหว่านหนิงกำลังกินข้าวอยู่กับหยวนเป่า

มองดูอาหารหลากหลายที่วางอยู่บนโต๊ะ โม่เยว่ก็รู้สึกตกตะลึงอีกครั้ง

เจ้าพวกบ่าวที่ทำตัวเกลือเป็นหนอน หน้าไหว้หลังหลอก

กินดีขนาดนี้ ถึงว่าทำไมจึงมีรูปร่างขาวอวบนัก

หยุนหว่านหนิงไม่รู้ว่าบนขื่อบ้านมีคนแอบดูอยู่ ฉีกน่องไก่ส่งให้กับหยุนเสี่ยวหยวน “หยวนเป่า ที่แม่อยากให้เจ้าตั้งใจเรียนหนังสือ เพราะภายหน้าไม่อยากให้เจ้าเป็นคนไร้การศึกษาและถูกคนอื่นหัวเราะเยาะ”

“ถ้าหากเจ้าไม่ชอบเรียนหนังสือ แม่ก็จะไม่บังคับเจ้า”

นางเช็ดคราบน้ำมันที่ริมฝีปากของเขาอย่างใส่ใจ “แต่เจ้าต้องสัญญากับแม่ อย่าได้คิดค้นทำยาด้วยตนเองอีก”

“ยานอนหลับที่เจ้าใช้วันนี้ อย่าใช้กับแม่อีกเด็ดขาด”

“ข้ารู้แล้ว ท่านแม่”

หยวนเป่าก้มหน้าลง ตอบรับเสียงอ่อน

เสียงอ่อนๆนั้น ทำเอาหัวใจของโม่เยว่แทบจะละลาย

หยุนหว่านหนิงลูบผมของเขา “กินเถอะ คืนนี้มีซี่โครงเปรี้ยวหวานที่เจ้าชอบที่สุดด้วย แม่ตุ๋นจนเปื่อย เจ้ากินแล้วไม่ติดฟันแน่”

หยวนเป่าคีบขึ้นมากินอย่างดีใจ

อาหารที่หรูหราเต็มโต๊ะนี้ เป็นฝีมือของหยุนหว่านหนิงอย่างนั้นหรือ

โม่เยว่รู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง

เขาจำได้ คุณหนูหยุนในตอนนั้น เป็นคุณหนูผู้สูงส่งไม่เคยทำอะไรด้วยตนเองเลย

แม้แต่เวลาดื่มน้ำ ก็ยังต้องให้สาวใช้ยกมาถึงริมฝีปาก

แต่นาง กลับทำอาหารที่น่าอร่อยออกมาได้มากมายขนาดนี้

ต้องบอกว่า เมื่อเห็นอาหารที่น่ากินเต็มโต๊ะเช่นนี้แล้ว โม่เยว่ก็รู้สึกหิวขึ้นมา เขากลืนน้ำลายตนเอง รู้สึกว่าท้องของตนเองกำลังร้องอย่างหนัก

หลังจากกินอาหารค่ำแล้ว หยุนหว่านหนิงกับหยวนเป่าไปเดินเล่นเพื่อย่อยอาหารอยู่ในลานบ้าน

จากนั้นสองแม่ลูกก็พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ก็กลับเข้าไปพักผ่อน

ไฟของเรือนชิงหยิ่ง ถูกดับลงแล้ว

โม่เยว่นั่งอยู่บนหลังคา เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า ……การเห็นเงาร่างเล็กใหญ่เดินเล่นกันอยู่ในลานบ้านเมื่อครู่นี้ แสงจันทร์สาดส่องอยู่บนร่างของพวกเขา ดูอ่อนโยนเลือนรางยิ่งนัก

ชั่วขณะนั้น ภาพของหยุนหว่านหนิงที่อยู่ในใจเขา เหมือนจะเปลี่ยนแปลงไป

เขาส่ายหน้าไปมา สะบัดเอาความคิดวุ่นวายในหัวออกไป

ผู้หญิงคนนี้ น่าชังจริงๆ

เพื่อแต่งงานกับเขา นางถึงกับใช้การวางยาเขา หวังปลุกให้เขาเกิดอาการกำหนัด

หลังจากทำไม่สำเร็จ กลับทำให้เขาต้องยกเลิกงานแต่งกับคุณหนูฉิน ทำให้นางต้องเสียชื่อเสียง การแต่งงานจึงไม่ได้เกิดขึ้น

เรื่องนี้ ทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามาก

การอยู่ในเมืองหลวง ในราชวงศ์ ถูกพี่ชายทั้งหลายหัวเราะเยาะจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้น

ต่อจากนั้น ก็วางแผนทำร้ายเฟยเฟย จนนางเกือบจะต้องเสียตัว

สุดท้ายก็แต่งเข้าจวนอ๋องได้สำเร็จ แต่กลับลักลอบมีสัมพันธ์กับบ่าวรับใช้ในคืนวันแต่งงาน……และยังให้กำเนิดลูกของบ่าวรับใช้คนนั้นด้วย