อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 120

“เจ้าอยากจะขอบคุณข้าจริง ๆ น่ะรึ?”

หยุนหว่านหนิงเลิกคิ้วขึ้นสูงพลางจ้องมองเขา

"อื้ม"

“ให้ข้ารับหยวนเป่าเป็นลูกชายดีหรือไม่?”

"ฝันไปเถอะ!"

หยุนหว่านหนิงปฏิเสธเขาอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย!

โม่เยว่: "....."

ใจเย็น ๆ อดทนไว้!

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง "เจ้าคือพระชายาหมิง ถ้าหยวนเป่าไม่ใช่ลูกชายของข้า แล้วเรื่องนี้เกิดรู้ถึงหูของเสด็จพ่อเสด็จแม่ขึ้นมา จะต้องจับเจ้าไปขังไว้ในคอกหมูแน่"

“อาจร้ายแรงจนถึงขั้นที่ว่า พลอยลากเอาจวนยิ่งกั๋วกงให้โดนขุดรากถอนโคนไปด้วย!”

"แล้วมันจะทำไมล่ะ?"

หยุนหว่านหนิงแค่นยิ้มเย้ยหยัน " ความเป็นความตายของคนในจวนยิ่งกั๋วกงพวกนั้น มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้านี่"

นางเกลียดจวนยิ่งกั๋วกง โม่เยว่เองก็รู้ดี

“แล้วชื่อเสียงของตัวเจ้าเองล่ะ?”

เขายังคงพูด "ตะล่อม" ต่อไม่หยุด "ยังมีชื่อเสียงของหยวนเป่าอีกล่ะ?"

“หรือเจ้าอยากให้เขาโตขึ้นมาท่ามกลางคำครหาว่าเป็น ‘ลูกไม่มีพ่อ’ จริง ๆ หรือเจ้าอยากให้เขาถูกผู้คนชี้หน้าด่าทอ โดนผู้คนดูถูกเหยียดหยามจริง ๆ?”

เรื่องนี้ หยุนหว่านหนิงยังไม่เคยคิดอย่างละเอียดถ้วนถี่มาก่อนเลย

เมื่อได้ยินถ้อยคำโม่เยว่พูดในตอนนี้ มันกลับฟังดูสมเหตุสมผลไม่น้อย

ตัวนางไม่กลัวที่จะถูกผู้คนก่นด่าเย้ยหยัน แต่ถึงอย่างไร นางก็จะไม่มีวันปล่อยให้ลูกชายของตัวเองโดนผู้คนดูถูกเหยียดหยามเป็นอันขาด!

หลังจากคิดไปคิดมา นางก็กัดฟันกรอด "ข้าจะรอดูว่าใครมันกล้า!"

ที่นางมี ก็คือเงินนี่แหล่ะ

ต่อให้นางต้องควักเงินออกมาขว้างหัวคนพวกนั้นจนตาย ก็จะไม่มีวันยอมให้หยวนเป่าต้องได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจเด็ดขาด!

"เฮอะ! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? หากเจ้าไม่มีข้า ไม่มีฐานันดรของพระชายาหมิงคุ้มกาย เจ้าก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!"

โม่เยว่ยังคงสาดน้ำเย็นใส่นางต่ออย่างไม่ลังเล “ที่นี่คือเมืองหลวง เป็นสถานที่ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของฮ่องเต้ เจ้าเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ แต่กลับไปมีเรื่องบัดสีกับคนรับใช้จนคลอด ‘ลูกไม่มีพ่อ’ ออกมา ไม่ใช่แค่ตัวเจ้าที่จะเอาชีวิตไม่รอด แม้แต่หยวนเป่าก็จะพลอยติดร่างแหจนต้องลำบากไปด้วย!"

“ตอนนี้หยวนเป่ายังเด็ก เจ้ายังพอจะซ่อนเร้นอำพรางเอาไว้ได้! แต่จะอย่างไรกระดาษมันก็ไม่อาจห่อไฟ ไม่ช้าก็เร็วในวันใดวันหนึ่ง จะต้องมีคนที่รู้เรื่องนี้เข้าจนได้!”

น้อยครั้งนักที่เขาจะพูดมากขนาดนี้ในลมหายใจเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกถ้อยคำยังตอกย้ำลงที่กลางหัวใจได้อย่างแม่นยำ!

หยุนหว่านหนิงเงียบสนิท

นางฉีกกระชากหน้ากากออกมาฉะกับฉินซื่อเสวียตรง ๆ แล้ว แสดงจุดยืนว่าอยู่คนละฝั่งกับจวนยิ่งกั๋วกง ครั้งนี้ก็ยังทำให้ฮองเฮาจ้าวขุ่นเคืองใจโดยตรงอีก

ยังมีพวกขุมกำลังที่คอยหนุนอยู่เบื้องหลังพวกนางอีกล่ะ.....

เรียกได้ว่าในเมืองหลวงนี้ นางไปทำให้คนใหญ่คนโตขุ่นเคืองใจได้เกือบครึ่งเมืองแล้วล่ะมั้ง?

เรื่องที่ฉินซื่อเสวียแท้งลูก ฮองเฮาจ้าวต้องไม่ยอมปล่อยนางไปง่าย ๆ แน่

และถ้านางตั้งใจที่จะกำจัดตน นางจะต้องสืบเสาะจนรู้ชาติกำเนิดของหยวนเป่าแน่นอน!

เมื่อถึงเวลานั้น น่ากลัวว่าหยวนเป่าก็อาจตกอยู่ในอันตราย ..... นางตัวคนเดียวคงไม่อาจปกป้องเขาได้ จำเป็นต้องให้โม่เยว่เป็นคนปกป้องถึงจะวางใจได้

แต่จะให้ยอมรับคำขอบคุณ "ด้วยใจปรารถนาอันแสนยินดี" แบบนี้ของโม่เยว่มาง่าย ๆ ในใจของนางก็ยังรู้สึกไม่ยินยอมพร้อมใจอยู่บ้าง

“เจ้าทำตัวย่ำแย่เลวร้ายกับข้าถึงขนาดนี้ กระทั่งหยวนเป่าตลอดสองสามปีที่ผ่านมาก็ยังได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจอย่างเหลือแสน มาตอนนี้จู่ ๆ จะให้หยวนเป่ายอมรับเจ้าเป็นพ่อ นั่นไม่เท่ากับให้เขายอมรับโจรทรามเป็นพ่อหรอกรึ?”

นางแค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ยอมรับโจรทรามเป็นพ่อ? !

แม่ผู้หญิงปากตระไกรคนนี้ มีคำสัปดนอะไรอีกบ้างที่นางไม่กล้าพูดออกจากปาก? !

โม่เยว่โกรธจัด "นี่พวกเราจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้เลยใช่หรือไม่?!"

"ได้ ๆ ๆ "

หยุนหว่านหนิงยิ้มเผล่ "แต่เรื่องนี้ข้าตัดสินใจเองไม่ได้"

“เจ้าเองก็รู้ว่า ถึงแม้หยวนเป่าจะยังเด็ก แต่เขาก็เป็นเด็กที่มีความคิดเป็นของตัวเองกล้าแสดงออกอย่างมาก ถ้าเจ้าอยากเป็นพ่อของเขา ไม่สู้รอให้เขาเลิกเรียนกลับมาก่อน แล้วค่อยลองถามเขาด้วยตัวเองดูล่ะ?”

เมื่อได้ยินความคิดเห็นนี้ ก็นับได้ว่าทัศนคติของหยุนหว่านหนิงยืดหยุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว

ขอแค่ไม่ดื้อแพ่งแล้วก็พอ!

เขาไม่เชื่อเด็ดขาด ว่าเขาจะไม่สามารถรับมือลูกชายของตัวเองได้!

เมื่อคิดดังนั้น โม่เยว่จึงพยักหน้าตอบรับ "เช่นนั้นก็ดี"