อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 163

จื่อซูช่วยประคองฉินซื่อเสวีย สองคนนายบ่าวเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

แม่นมมาพาเด็กทั้งสองคนออกไปแล้ว จื่อซูมองไปข้างนอกอย่างระแวดระวัง หลังจากปิดประตูแล้ว ก็เดินสาวเท้าเร็ว ๆ ไปที่เตียงกุ้ยเฟย "พระชายา"

"หลายเดือนมานี้ ท่านไม่ได้ดูแลรักษาสุขภาพให้ดีเลยนะเจ้าคะ"

สีหน้าของนางดูเป็นกังวลมาก "ถ้าอย่างไร ให้ข้าน้อยเชิญหมอหลวงมาตรวจอาการให้ท่านสักหน่อย ถ้าสาเหตุของโรคหายไป....."

“ท่านกับท่านอ๋อง ไม่ใช่ว่ายังพยายามที่จะมีคุณชายน้อยด้วยกันอยู่หรือเจ้าคะ?”

สีหน้าของฉินซื่อเสวียค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว

"ข้าก็อยากมีลูกชายกับท่านอ๋องสักคน แต่เพราะเรื่องนั้น หมอหลวงบอกว่ามันทำร้ายร่างกายข้าจนถึงแกนสำคัญไปแล้ว เกรงว่าหลังจากนี้ข้าคงยากที่จะตั้งครรภ์ได้อีก!"

นางกัดฟันกรอด พูดอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจว่า "แม้ว่าข้าจะเดิมพันถูกแล้ว แต่กลับสูญเสียคุณสมบัติที่จะได้เป็นแม่อีก!"

เมื่อเห็นว่านางโกรธมาก จื่อซูก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

การแท้งครั้งนั้นของฉินซื่อเสวีย แท้จริงแล้วมันคือการเดิมพันสนามหนึ่ง

การขโมยป้ายคำสั่งไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ

ถ้าพูดให้น่าเกลียดหน่อย ก็คือนางทรยศโม่หุยเฟิง

ต่อให้โม่จงหรานกับฮองเฮาจ้าวจะปล่อยนางไป แต่ถ้าโม่หุยเฟิงกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่ เขาไม่มีทางปล่อยให้นางมีชีวิตรอดต่อไปแน่!

ดังนั้น นางจึงต้องงัดลูกไม้นี้ออกมาสู้จนถึงที่สุด

“เจ้าคงยังจำวันนั้นที่ข้ากลับจวนเซี่ยง แล้วถูกตรวจร่างกายพบว่ากำลังตั้งครรภ์ได้สินะ?”

"ข้าน้อยจำได้เจ้าค่ะ"

จื่อซูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“อันที่จริงแล้ว ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังเจ้าอยู่”

ฉินซื่อเสวียเงยหน้าขึ้น จ้องมองจื่อซูอย่างลึกซึ้ง "เรื่องนี้ ที่ผ่านมาข้าไม่เคยบอกใครเลย ไม่ใช่เพราะข้าไม่เชื่อใจเจ้า แต่เพราะกลัวว่าจะพลอยลากเจ้าเข้ามาลำบากไปด้วย"

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของจื่อซูก็เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ "พระชายา....."

“พระชายา ข้าน้อยมีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของท่าน ตายไปก็เป็นผีของท่าน! ข้าน้อยดูแลรับใช้ท่านมานานหลายปี ชีวิตนี้ล้วนเป็นของท่านนะเจ้าคะ!”

บางทีนางอาจคิดไม่ถึงว่า ฉินซื่อเสวียจะสนใจความเป็นความตายของนางมากขนาดนี้

ชั่วขณะนั้น จื่อซูรู้สึกซาบซึ้งใจจนร้องไห้น้ำตานองหน้า

เมื่อเห็นดังนั้น แววตาของฉินซื่อเสวียก็ปรากฏประกายมืดมนขึ้นมาสายหนึ่ง

เพียงไม่นาน นางก็ยกมุมปากขึ้นสูง "ข้าย่อมรู้ซึ้งถึงความจงรักภักดีของเจ้าอยู่แล้ว!"

“ที่จริงหมอหลวงก็บอกข้าไว้นานแล้วว่า เด็กในท้องของข้าคนนี้เกรงว่าอาจจะไม่ได้เกิด”

ตอนแรกที่ตรวจพบว่าตั้งครรภ์ เพิ่งจะมีอายุครรภ์ได้แค่เดือนกว่า ๆ เท่านั้น แน่นอนว่าเดือนกว่า ๆ ย่อมดูอะไรไม่ออก แต่แผนการร้ายของฉินซื่อเสวีย ก็ได้ก่อตัวขึ้นในใจของนางเรียบร้อยแล้ว

นางตั้งใจที่จะใช้เด็กคนนี้ เป็นเครื่องมือช่วยให้นางมีโอกาสพลิกชีวิตใหม่

ต่อให้ขโมยป้ายคำสั่งไป พวกโม่หุยเฟิงก็จะไม่มีทางทำอะไรนางแน่ ในทางกลับกัน นางยังสามารถใช้โอกาสนี้บุกเข้าไปในจวนอ๋องหมิงได้

ใครจะรู้ว่า เด็กคนนี้เดิมทีก็ไม่มีโอกาสได้เกิดอยู่แล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็ยิ่งลงมือทำได้อย่างไม่ต้องรู้สึกผิดแล้ว

ต่อให้ฮองเฮาจ้าวสั่งคนลงโทษโบยตีนางด้วยไม้กระดาน แต่โม่จงหรานกับโม่หุยเฟิงก็ไม่มีทางปล่อยนางไปง่าย ๆ แน่

โชคยังดี ที่นางแท้งลูกจนได้

พวกฮองเฮาจ้าวก็จะคิดแค่ว่า เป็นเพราะการลงโทษโบยครั้งนั้นที่ทำให้นางแท้งลูก แต่ไม่มีใครรู้ว่าฉินซื่อเสวียอาศัยการลงโทษโบยครั้งนี้ จึงทำให้ตัวนางรอดพ้นจากความตายมาได้

แม้ว่าเด็กจะตายไปแล้ว แต่ในใจของพวกฮองเฮาจ้าวก็จะเกิดความรู้สึกผิดต่อนาง รวมถึงรู้สึกผิดต่อลูกในท้องที่ไม่ได้เกิดมาคนนั้นด้วย

“ถ้าหากว่าเด็กคนนั้นคลอดออกมาไม่ได้ เมื่อถึงเวลานั้น ข้าย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกลงโทษไปได้แน่”

ในราชวงศ์ ไม่ว่าเจ้าจะอยากหรือไม่อยากคลอดลูก ลูกที่คลอดออกมาเป็นอย่างไร ล้วนไม่ได้ขึ้นอยู่กับเจ้าเป็นคนตัดสินใจ

"ไม่สู้ใช้การลงโทษโบยครั้งนี้ มาทำให้พวกเขาคิดว่าเด็กคนนั้น เป็นเด็กที่มีสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์จะดีกว่า วิธีนี้ยังช่วยคุ้มครองข้าได้หมดทุกด้าน ไม่ใช่เรื่องที่เป็นผลดีด้วยกันถึงสองฝ่ายหรอกหรือ?"

ติดที่ว่าฉินซื่อเสวียคิดไม่ถึงเด็ดขาดว่า นางจะบาดเจ็บหนักจนถึงแกนสำคัญของร่างกาย ทำให้ยากที่นางจะตั้งครรภ์ได้ใหม่ในอนาคต

“ในเมื่อยากที่จะตั้งครรภ์ได้ใหม่แล้ว ตอนนี้ข้าจึงมีปัญหาใหญ่ถึงสองข้อ”

ฉินซื่อเสวียมองจื่อซูอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง "เจ้ารู้หรือไม่ว่าสองข้อไหน?"

จื่อซูครุ่นคิดอย่างละเอียด "หนึ่งในนั้น น่าจะเป็นคุณหนูรองหยุน?"

"ถูกต้อง"

ฉินซื่อเสวียพยักหน้า "ตั้งแต่ท่านอ๋องกลับมาถึงเมืองหลวง ยิ่งนับวันนางก็ยิ่งเข้า ๆ ออก ๆ จวนอ๋องหยิงบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งยังมีท่าทีที่โจ่งแจ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานในวังคงจะรู้เรื่องนี้แน่"

นางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกต่อไปแล้ว