อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 20

หยุนหว่านหนิงคิดไม่ถึงว่า หลบโม่เยว่พ้น แต่กลับหลบคนข้างนอกไม่ได้

ใครจะคาดคิดว่า เพิ่งจะออกจากประตูได้ก็พบเข้ากับเต๋อเฟย

รู้ดีว่าแม่สามีคนนี้ของนางไม่ชอบนาง หยุนหว่านหนิงก็รู้ตัวดีจึงไม่ได้เข้าหาเพื่อจะได้ไม่ลำบากใจ ด้วยเหตุนี้จึงคิดจะหนีไปก่อน คิดไม่ถึงว่าเต๋อเฟยจะเห็นนางเสียก่อน

ด้วยเหตุนี้ กั้นประตูเอาไว้บีบให้นางต้องถอยกลับเข้าไป

“ข้าไม่รู้เลยว่า หญิงที่ถูกทอดทิ้งและกักบริเวณอย่างเจ้า ยังสามารถเข้าออกจวนอ๋องอย่างอิสระได้ด้วย”

เมื่อเห็นหยุนหว่านหนิงค่อยๆถอยหลังทีละก้าว เต๋อเฟยก็มีสีหน้าไม่พอใจ

เมื่อนึกถึงการลงโทษด้วยการโบยของเต๋อเฟย ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาบ้างแล้ว

ตอนนั้น คำนึงแค่ว่าอยู่ใต้ชายคาคนอื่นก็ต้องก้มหัว รวมไปถึงความรู้สึกของหยวนเป่า

ตอนนี้แม้ว่านางจะถูกถอนคำสั่งกักบริเวณแล้ว และได้ทำข้อแลกเปลี่ยนกับโม่เยว่สำเร็จ ถ้าหากถูกเต๋อเฟยจับจุดอ่อนแล้วถูกรังแกอีก นั่นก็เท่ากับว่านางไร้ความพยายาม

ปลาเค็มอย่างนางต้องกลับมามีชีวิตอีกครั้งให้ได้

หยุนหว่านหนิงยิ้ม “ลูกก็ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าเสด็จแม่ชื่นชอบการปิดกั้นประตูเอาไว้”

“บังอาจ”

เต๋อเฟยโมโห กำลังจะฟาดฝ่ามือลงไป เพื่อให้ลูกสะใภ้ที่โอหังคนนี้รู้จักหลาบจำซะบ้าง ก็เห็นโม่เยว่เดินเข้ามาใกล้ประตู

นางยังไม่ทันได้พูดอะไร แต่หยุนหว่านหนิงกลับร้องขึ้นด้วยเสียงออดอ้อนว่า “ท่านอ๋องช่วยข้าด้วย”

ต่อหน้าเต๋อเฟย นางโถมตัวเข้าไปในอ้อมอกของโม่เยว่

เต๋อเฟยมองตาค้าง ฝ่ามือที่ยกขึ้นแข็งค้างกลางอากาศ

โม่เยว่ก็อึ้งไปชั่วครู่ แต่ด้านข้างของเอวกลับถูกหยุนหว่านหนิงหยิกเอาไว้ นางกำลังเตือนถึงข้อแลกเปลี่ยนระหว่างพวกเขา ข้อแลกเปลี่ยน ข้อแลกเปลี่ยน ตกลงกันแล้วว่าต่อหน้าผู้อื่น ต้องปกป้องนาง

เมื่อเขาได้สติ ก็ใช้มือข้างหนึ่ง โอบหญิงสาวไว้ในอ้อมอก

อีกมือหนึ่ง ก็คว้ามือของเต๋อเฟยเอาไว้ “เสด็จแม่ มีอะไรก็พูดจากันดีๆเถอะ”

เห็นดังนั้น เต๋อเฟยก็นิ่งอึ้งไป

“เยว่เอ๋อร์ เจ้าถูกผู้หญิงคนนี้ กรอกยาเสน่ห์หรืออย่างไร”

ไม่สนใจแล้วว่ากำลังยืนอยู่นอกประตูจวนอ๋อง เต๋อเฟยถามขึ้นอย่างโมโห “หรือเจ้าจะลืมไปแล้ว นางเคยทำอะไรกับเจ้าไว้บ้าง และทำอะไรเฟยเฟยไว้บ้าง”

“เสด็จแม่ มาคุยกันข้างในเถอะ”

โม่เยว่รู้สึกระอาใจ โอบหยุนหว่านหนิงเดินนำเข้าไปในจวนก่อน

ในโถงใหญ่

มองดูสายตาของเต๋อเฟยที่ราวกับจะกลืนกินหยุนหว่านหนิง โม่เยว่ได้แต่อธิบายอย่างจนใจว่า “เสด็จแม่ หยุนหว่านหนิงได้เปลี่ยนแปลงตนเองใหม่แล้ว ลูกเองก็ ให้อภัยนางแล้วด้วย”

“และหวังว่าเสด็จแม่ อย่าได้หาเรื่องนางอีกเลย”

“ข้าหาเรื่องนางอย่างนั้นหรือ”

เต๋อเฟยโกรธมาก คว้าแก้วชาที่อยู่ข้างๆขว้างปาออกไป

แก้วนั้นถูกปาอย่างแม่นยำไปตรงหน้าของหยุนหว่านหนิงอย่างโหดเหี้ยม ถ้าหากกระแทกโดนละก็

น้ำชาร้อนๆในแก้วชาจะลวกใบหน้าของนางหรือไม่ก็เรื่องหนึ่ง แต่ถ้าหากกระแทกถูกใบหน้า แล้วทำให้เสียโฉมคงไม่ดีแน่

กำไลหยกเกิดความร้อนอย่างรุนแรงขึ้นมา หยุนหว่านหนิงกำลังจะเตรียมตัวหลบ

แต่กลับเห็นโม่เยว่ยกมือขึ้น รับแก้วชาเอาไว้อย่างมั่นคง เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “หยุนหว่านหนิง เจ้ากลับไปก่อน ข้ากับเสด็จแม่ มีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย”

เมื่อรู้ว่าโม่เยว่มีความคิดที่จะปกป้องนาง แม้ว่าจะอยู่บนพื้นฐานข้อแลกเปลี่ยนของพวกเขาสองคน

หยุนหว่านหนิง จึงทำตามอย่างว่าง่าย

เต๋อเฟยมองนางด้วยสายตาโมโห “เยว่เอ๋อร์ นี่เจ้าหลงนางจนสติเลอะเลือนแล้วหรือ”

“เสด็จแม่ ลูกไม่ได้หลงนางจนไร้สติ แต่หยุนหว่านหนิงยังมีประโยชน์ต่อข้าอยู่”

โม่เยว่เดินเข้าไปใกล้ วางแก้วน้ำชาไว้ใกล้มือเต๋อเฟย

เขากับหยุนหว่านหนิงตกลงกันแล้ว ว่าไม่สามารถบอกเรื่องข้อแลกเปลี่ยนระหว่างพวกเขาให้ใครฟังได้ แม้แต่เต๋อเฟยก็ห้ามบอก

หยุนหว่านหนิงที่ยืนอยู่นอกประตูได้ยินเข้า ก็จากไปอย่างวางใจ

ตอนนี้นางได้อิสระกลับคืนมาแล้ว บัญชีแค้นที่มีต่อฉินซื่อเสวีย นางจะค่อยๆคิดบัญชีให้ครบ แต่ก่อนจะทำอย่างนั้น เกรงว่าจะมีเรื่องยุ่งยากอีกเรื่องต้องจัดการก่อน

การขออภัยจากโม่เฟยเฟย รวมไปถึงความไว้ใจจากเต๋อเฟย