อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 205

เห็นบนพื้น โต๊ะ ล้วนมีหีบอยู่เต็มไปหมด!

แล้วยังมีกล่องผ้าแพรใหญ่น้อย กองเป็นภูเขาลูกเล็กๆ

หีบกับกล่องผ้าแพรปิดผนึกอย่างดี ไม่เคยถูกคนเปิดออก

เมื่อได้ยินเสียงหยุนหว่านหนิงตกใจ หรูเยียนก็รีบเข้ามา “พระชายา มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“นี่ มันอะไรกันเนี่ย”

หยุนหว่านหนิงกะพริบตาปริบๆ “ตอนแรกข้ายังนึกว่าเรือนชิงหยิ่งถูกยกเค้า! ”แต่มิจฉาชีพที่ไหนจะโง่แบบนี้ ดันเอาของเยอะแยะมากองทิ้งที่นี่ได้

“มิจฉาชีพ?”

หรูเยียนแสดงออกว่าฉงนฉงาย ฟังไม่เข้าใจว่ามันคือสิ่งใด

อึ้งครู่หนึ่ง “ท่านอ๋องก็คือมิจฉาชีพคนนั้นเจ้าค่ะ”

“ท่านอ๋อง?”

หยุนหว่านหนิงตกใจ “โม่เยว่ส่งของพวกนี้มาหรือ”

“เจ้าค่ะ!”

หรูเยียนเดินเข้าไป ยิ้มชี้หีบและกล่องที่อยู่ด้านข้าง “พระชายา ท่างอ๋องบอกว่านี่คือจะให้ท่านประหลาดใจ ท่านต้องแกะด้วยตนเอง จะให้คนอื่นทำแทนไม่ได้เจ้าค่ะ”

“ประหลาดใจ?”

หยุนหว่านหนิงเบะปาก “เขาจะทำอะไรให้ข้าประหลาดใจได้ คงไม่ทำให้ข้าหัวใจวายกระมัง”

แม้จะกล่าวเช่นนี้ แต่นางก็ดีใจมาก

เมื่อครู่ได้ยินหรูเยียนบอกว่าโม่เยว่ส่งของเหล่านี้มา นางยังนึกว่าโม่เยว่จะขนของของตัวเอง ยกครัวมาที่เรือนชิงหยิ่งเสียอีก

จากนั้นต่อไปก็พักอาศัยอยู่ที่นี่ไม่ยอมกลับ!

แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นการทำให้ประหลาดใจ นางจึงไม่สนใจจะล้างหน้าบ้วนปาก นั่งขัดสมาธิเริ่มแกะหีบทันที

นึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่ได้มาที่เฮงซวยแห่งนี้ เรื่องที่นางชอบทำที่สุด ก็คือการแกะพัสดุ

การแกะพัสดุช่างทำให้คนมีความสุขมากจริงๆ!

เดิมคิดว่ามาที่นี่จะไม่ได้แกะพัสดุแล้ว...คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ โม่เยว่จะส่งหีบเอย กล่องผ้าไหมเอยมาเยอะแยะอย่างนี้ พอให้นางแกะทั้งช่วงเช้าเลยล่ะ

หยุนหว่านหนิงสีมือแล้วจึงเริ่ม

แกะหีบใบแรก ข้างในคือชุดกระโปรงหรูฉวิน(*ชุดกระโปรงแบบหนึ่งในสมัยโบราณ)ที่พับเรียบร้อยหนึ่งชุด

นางไม่รู้ว่าเป็นผ้าอะไร แต่ลูบแล้วเย็นสบายมาก

ใส่ผ้าแบบนี้ในวันอากาศร้อนแผดเผา เหมาะที่สุด

หีบใบใหญ่สองสามใบ ข้างในแทบจะเป็นชุดกระโปรงใหม่เช้งวับ เนื้อผ้าชั้นดีและทำเป็นชุดเรียบร้อยแล้ว แล้วยังถึงกับมีชุดทางการของพระชายาหมิงโดยเฉพาะอีกสองชุด

เมื่อเห็นชุดทางการ หยุนหว่านหนิงก็ชะงักไปเล็กน้อย

แต่งเข้าจวนอ๋องสี่ปีแล้ว ก็มีแต่วันนี้นี่แหละ ที่ได้มีชุดทางการเป็นของตัวเอง

โม่เยว่เขา...

คิดทำอะไรกันแน่

เมื่อเห็นนางตะลึง หรูเยียนจึงรีบอธิบาย “พระชายา ยังมีกล่องผ้าไหมอีกหลายใบนะเจ้าคะ!”

เมื่อนั้นหยุนหว่านหนิงจึงได้สติ

เปิดกล่องผ้าไหม ข้างในหากไม่ใช่ปิ่นมุก ปิ่นหยก ปิ่นทองคำ ปิ่นดอกไม้ ก็คือกำไลหยก แหวนหยก ปลอกเล็บยาว หรือไม่ก็เป็นพวกสร้อยคอ ต่างหู พู่หยก และขนาดว่าเครื่องประดับศีรษะก็ยังมีหลายชุด

นอกจากนี้ ยังมีเยียนจือ(*แป้งสีชาด ใช้แต่งริมฝีปากและแก้ม) แป้งน้ำ เครื่องหอม...

“โม่เย่ว่หมายความว่าอย่างไรเนี่ย”

นางขมวดคิ้วมุ่น

ไม่มีความตื่นเต้นดีใจอย่างที่คาดหมาย แต่หัวคิ้วกลับขมวดเป็นปม

หรูเยียนหยั่งถาม “พระชายา ไม่ชอบของเหล่านี้หรือเจ้าคะ”

“ท่านอ๋องบ้านเจ้าจะทำอะไรกันแน่”

หยุนหว่านหนิงถามอีก

หรูเยียนวางกล่องผ้าไหมในมือ “บ่าวไม่ทราบเจ้าค่ะ หรูโม่ส่งของเหล่านี้มา บอกว่าหลายวันก่อนท่านอ๋องสั่งให้นำพวกเครื่องประดับเสื้อผ้าที่นิยมและแพงที่สุดในเมืองหลวงมามอบให้พระชายาเจ้าค่ะ”

“ชุดทางการเหล่านี้ ก็หาช่างตัดเย็บที่ดีที่สุดในเมืองหลวงทำไว้นานแล้ว”

“ระยะนี้หรูโม่ยุ่งอยู่กับการกวาดร้านใหญ่ๆ ในเมืองหลวง...”

เมื่อนั้นหยุนหว่านหนิงก็ยิ่งสับสน “เขามีเงินเหลือเฟือไม่มีที่จะใช้หรือ ถึงได้ทุ่มเงินซื้อของพวกนี้”

โม่เยว่กำลัง...เอาใจนาง?

หรือว่าชดเชยนาง?

หรือว่าจะมีแผนการอะไร ต้องการให้นางช่วยเขาทำธุระให้สำเร็จ ก็เลยซื้อใจนางไว้ก่อน?