อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 208

หรูเยียนที่อยู่ข้างนอกเห็นสีหน้าโม่เยว่แปลกไป จึงรีบเข้าไปถาม “ท่านอ๋อง ทำไม...”

ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกสายตาดุร้ายของโม่เยว่จ้องกลับ “หลีกไป!”

หรูเยียนหลีกทางอย่างน้อยใจ

โม่เยว่เข้าห้องด้วยความเดือดดาล

หรูโม่เดินมา กระซิบ “วันนี้พระชายาต้องตายแน่ๆ!”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ”

หรูเยียนถามด้วยความตกใจ

ระยะนี้นางเห็นท่านอ๋องเปลี่ยนจากเกลียดชัง เคียดแค้น ไม่ชอบพระชายาเป็นเอาใจใส่ ปกติกับพระชายาก็ตีไม่ตอบโต้ ด่าไม่เถียง วันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตกหรือ

ตอนเช้าตื่นมายังมอบของขวัญให้พระชายามากมาย ตอนนี้กลับพลิกหน้า?

พลิกหน้าเร็วกว่าพลิกหนังสือจริงด้วย!

“คุณชายน้อยลงแรงไปตั้งขนาดไหน”

หรูโม่ส่ายหน้าถอนหายใจ

หรูเยียนงุนงง “อยู่ดีๆ เกี่ยวอะไรกับคุณชายน้อยเล่า”

หรูโม่กำลังจะตอบ ก็มีเสียงตวาดของหยุนหว่านหนิงดังออกมาจากในห้อง “โม่เยว่ เจ้าอยากตายใช่ไหม!”

จากนั้นก็เหมือนเสียงอะไรตกแตก

“แย่แล้ว! ตีกันแล้ว!”

หรูโม่สบสายตากับหรูเยียนทีหนึ่ง ทั้งสองรีบผลักประตูเข้าไปด้วยความตื่นตระหนก

ไหนเลยจะรู้ พอเข้าไปก็เห็นโม่เยว่ที่เมื่อครู่โมโหพลุ่งพล่าน ถูกหยุนหว่านหนิงดึงทึ้งผมลากออกไปนอกประตู ราวกับสุนัขถูกทอดทิ้งตัวหนึ่ง

“นี่ จะอนาถเกินไปแล้วกระมัง...”

หรูโม่อดจุปากไม่ได้ “ท่านอ๋องถึงกับถูกพระชายาดึงทึ้งผม?!”

โม่เยว่เจ็บจนหัวคิ้วผูกเป็นปม “หยุนหว่านหนิง ข้าให้หน้าเจ้าใช่ไหม!”

มีผู้ชายบ้านไหนถูกผู้หญิงบ้านตัวเองตีแบบนี้บ้าง!

เมื่อได้ยินเสียงของหรูโม่ สายตาที่คล้ายจะกินคนของเขาก็หันขวับมา หรูโม่กับหรูเยียนตกใจจนรีบถอนเท้า...เผ่นแนบ

ปิดประตูให้เบ็ดเสร็จ

เมื่อนั้นโม่เยว่จึงดึงสายตากลับ “หยุนหว่านหนิง! ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง ปล่อยมือเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นข้าจะพลิกหน้าไม่รู้จักคน!”

“เจ้าลองทำให้ข้าดูสิ”

หยุนหว่านหนิงปล่อยมือแล้ว “สมองเจ้ามีปัญหาใช่หรือไม่”

“ไม่ใช่ว่าไปรับลูกหรือ ทำไมกลับมาก็มาหาเรื่อง”

“เจ้ายังมีหน้าพูด!”

โม่เยว่กุมหนังศีรษะ เห็นได้ว่าเมื่อครู่หยุนหว่านหนิงลงมือหนัก “เจ้าบอกมาตามตรง วันนี้ซ่งจื่ออวี๋มา เขาให้อะไรกับเจ้า!”

ซ่งจื่ออวี๋?

ก็แค่ยันต์คุ้มครองอันเดียว?

เกี่ยวกับความลับของนาง นางวางแผนว่าจะปฏิเสธไม่ยอมรับ “จะสนใจทำไมว่าเขาจะให้อะไรข้า มันเกี่ยวกับเจ้าหรือ”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว!”

โม่เยว่โกรธจนตัวสั่นเทิ้ม!

“เจ้าคือผู้หญิงของข้า! เข้าสู้ตื่นเช้ามาเหมาร้านค้าในเมืองหลวงมามอบให้เจ้า พริบตาเจ้ากลับรับของขวัญจากซ่งจื่ออวี๋?!”

ความหึงหวงในน้ำเสียง อย่างไรก็ปิดไม่มิด “มิน่าเจ้าถึงได้ซึมกะทือ”

“ที่แท้ก็เป็นเพราะซ่งจื่ออวี๋?”

โม่เยว่จ้องนางด้วยความโกรธ “เจ้าอย่าลืมนะ ข้าต่างหากที่เป็นผู้ชายของเจ้า!”

เมื่อได้ยินคำนี้ หยุนหว่านหนิงก็เปลี่ยนจากโกรธเป็นหัวเราะ

นางหัวเราะ “โม่เยว่ นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าหึงหรือ”

“หึง?! น่าขัน! ข้าหรือจะหึง ไม่ส่องกระจกดูเสียบ้างว่าเจ้าคือใคร ข้าอยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ย่อมได้ ทำไมยังต้อง...”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง หยุนหว่านหนิงก็คว้าหมอนหยกขว้างออกไป

“โม่เยว่ ข้าจะให้โอกาสเจ้าประสมคำพูดใหม่อีกครั้ง!”

นางทำตาขวางจ้องเขา “แขนหักขาด้วน หรือว่าครบสามสิบสอง เจ้าเลือกเอง!”

โม่เยว่พลันพลิกเปลี่ยนคำพูด “ใช่ ข้าหึง”