อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 288

เห็นได้ชัดว่าโม่จงหรานไม่อยากพูดคุยกับพวกเขาสองสามีภรรยา

คุยกับพวกเขา ยังไม่ดีกว่าทะนุถนอมโอกาสที่ได้อยู่กับหยวนเป่าที่หากได้ยากนี้

เขาทำเสียงเชอะ “ไปถามท่านอ๋องของเจ้า”

จากนั้น เขาก็หันหน้าออกไปอย่างเย่อหยิ่ง

ในวินาทีต่อมา ก็ยิ้มอย่างเมตตาให้กับหยวนเป่า "หลานสุดที่รัก เสด็จปู่พาเจ้าออกไปเล่น! เจ้ายังไม่เคยไปเดินตลาดกลางคืนเลยสีนะ？อยากได้อะไรเสด็จปู่ซื้อให้เจ้า!"

หยุนหว่านหนิง：“……”

หยวนเป่าได้ยินว่าจะไปเดินตลาดกลางคืน ก็เฮ้อย่างดีใจทันที "เสด็จปู่ทรงพระเจริญ!"

วินาทีนี้ โม่จงหรานมองเขาด้วยความรักและเมตตา เป็นเพียงคุณปู่คนหนึ่งที่ธรรมดาและเมตตาต่อรักหลานชาย

ไม่มีออร่าของจักรพรรดิที่ยืนอยู่เหนือมวลชน และสำรวมตน

เมื่อเห็นว่าโม่จงหรานจะพาหยวนเป่าไปเดินเล่นตลาดกลางคืน โม่เยว่ก็รู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

"เสด็จพ่อ! ค่ำแล้ว หากท่านเป็นอะไรไป……"

“ข้าจะเป็นอะไรไปได้? เจ้ากลัวลูกชายเจ้าเป็นอะไรมากกว่า？!”

โม่จงหรานทำเสียงเชอะ "ไว้ใจเถอะ ข้าดูเขาไว้ จะไม่เกิดเรื่องอะไรแน่นอน!"

“พวกเจ้าห้ามตามมา!”

เมื่อเห็นว่าโม่เยว่กับหยุนหว่านหนิงตั้งก็ยืนขึ้น ราวกับว่าจะตามพวกเขาออกไป โม่จงหรานก็มองพวกเขาด้วยความรังเกียจ "ข้าไม่อยากพาพวกเจ้าไปด้วย ยุ่งยาก!"

โม่เยว่：“……”

หยุนหว่านหนิง：“……ออ”

หยวนเป่าให้หรูอวี้หยิบหน้ากากให้เขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ โม่จงหรานก็ครุ่นคิด "สิ่งนี้สนุกดี!"

หยุนหว่านหนิงรีบหยิบหน้ากากขนาดใหญ่ออกมาจากช่องว่าง(สิ่งที่ใช้เชื่อมต่อกับนางเอก)ทันที ลวดลายเหมือนกับหน้ากากของหยวนเป่าทุกประการ

"ข้าชอบอันนี้!"

โม่จงหรานใส่มันอย่างมีความสุข

แต่เมื่อมองไปที่แขนเสื้อของหยุนหว่านหนิง ดวงตาก็กะพริบเล็กน้อย

แขนเสื้อของอีนังหนูนี้ เป็นกระเป๋าวิเศษจริงๆหรือ?

ของอย่างหน้ากากเช่นนี้ นางก็สามารถพกติดตัวได้ด้วยหรือ?

แต่เมื่อเห็นว่าหยวนเป่าตื่นเต้นมาก โม่จงหรานก็ไม่ได้คิดอะไรมาก อุ้มเขาแล้วออกไป

ดูจากภายนอกแล้ว เป็นเพียงโม่จงหรานกับหยวนเป่าออกไปเดินเล่นตลาดกลางคืน โดยมีหรูอวี้ค่อยติดตามอยู่เพียงผู้เดียว แต่ในความเป็นจริง พวกเขาพึ่งออกจากประตู……

โม่เยว่ก็สั่งให้หรูโม่นำองครักษ์ลับ ติดตามออกไปอย่างไม่ออกห่าง

ยังมีองครักษ์ลับของโม่จงหราน ก็ซ่อนตัวอยู่ข้างๆเช่นกัน

เรื่องตลก!

ผู้ที่ออกไปเดินเล่นนั้น เป็นถึงฝ่าบาทกับพระนัดดาองค์โต!

ปู่และหลานชายสองคนนี้ เป็นบุคคลที่สูงศักดิ์ที่สุดในหนานจวิ้น!

ดูเหมือนชิวๆ แต่เบื้องหลังกลับมีองครักษ์ลับนับสิบคนที่ค่อยติดตามอยู่ใกล้ชิดอย่างไม่กล้ากะพริบตา มีการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็เหมือนดั่งนกตื่นธนู…… (นกตื่นธนู=ผู้ที่เคยตกใจหรือผ่านเหตุการณ์ร้ายมาก่อน เมื่อพบกับเหตุการณ์ก็จะรู้สึกตื่นตระหนก)

ถนนที่จอแจเจริญรุ่งเรือง เต็มไปด้วยคนทุกประเภท คนเดินทุกคนเห็นเพียงคนสองคนที่สวมหน้ากากขนาดใหญ่และขนาดเล็ก แต่พวกเขาไม่รู้ว่าตัวตนของสองคนนี้ สูงส่งเกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้

……

ในห้องโถงใหญ่ เหลือเพียงหยุนหว่านหนิงกับโม่เยว่สองคน

โม่เยว่ถอนหายใจแล้วพูดว่า "วันนี้เสด็จพ่อออกจากวัง กักขังเสด็จแม่ไว้ในตำหนักหย่งโซ่ว"

“ถึงป่านนี้แล้วยังไม่ยอมกลับวัง คงเป็นเพราะกลัวกลับวังต้องไปเผชิญหน้ากับเสด็จแม่สินะ？”

เต๋อเฟยคลุ้มคลั่ง แม้แต่ตำหนักหย่งโซ่วก็จะต้องถูกรื้อถอนออก!

“เจ้ากับอ๋องฮั่นทำอะไรลงไปกันแน่？”

หยุนหว่านหนิงไม่ได้ถูกเขาเบี่ยงเบนความสนใจไป เหลือบองเขา "โม่เยว่เจ้ารู้หรือไม่ หากคืนนี้ข้าไม่ช่วยเจ้า จุดจบของเจ้าก็จะเหมือนกับอ๋องฮั่น？"

“ข้าไม่ชอบกิน ไม่เป็นไร”

โม่เยว่ยิ้ม

“เสด็จพ่ออาจไม่ลงโทษเจ้าห้ามกินก็ได้”

หยุนหว่านหนิงหัวเราะเยาะ

จากนั้นโม่เยว่ก็ส่ายหัวและถอนหายใจ และเอาแขนโอบไหล่ของนางอย่างหน้าด้าน "ข้ารู้ หนิงเอ๋อร์จะไม่ยืนมองเฉยอย่างแน่นอน! เพราะข้าคือสามีของเจ้า"

"ต่อให้ใจของหนิงเอ๋อร์จะแข็งราวกับหินอย่างไรก็ตาม แต่ต่อหน้าข้า ก็เป็นหินก้อนหนึ่งที่อ่อนโยน"

เขาหัวเราะ "ดังนั้นข้าจึงไม่กังวลเลย"

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วมองดูมือของเขา

ผู้ชายคนนี้ ไร้ยางอายจริงๆเลย!

ยังมีโต๊ะเล็กๆ ตัวหนึ่งอยู่ระหว่างทั้งสองคน แขนของเขายาวเกินไปแล้ว……เหมือนชะนี มีโต๊ะอยู่ระหว่างกลางยังสามารถโอบไหล่นางได้? !