อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 507

แก้มหยุนหว่านหนิงร้อนผ่าว ฝ่ามือร้อนรุ่ม เหมือนมือจับมันฝรั่งร้อน

นางรับชักมือกลับ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า เจ้าฟื้นแล้ว?”

เห็นนางชักมือกลับ โม่เยว่คว้าจับมาอีกครั้งอย่างไม่ยอม พร้อมจับไว้แน่นแล้วพูดขึ้นว่า “หนิงเอ๋อร์ หากข้าพูดว่าข้าเพิ่งฟื้น เจ้าเชื่อไหม?”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างมาก ราวกับสามารถหลอมละลายนางได้

หยุนหว่านหนิงอยากพูดว่าไม่เชื่อ

แต่มองดูแววตาสว่างไสวของโม่เยว่ จับจ้องมองดูนาง.....

แววตานั้น ราวกับสามารถกลืนกินนางได้

หยุนหว่านหนิงลองพยายามชักมือกลับอีกครั้ง แต่โม่เยว่จับไว้แน่นมาก นางก็ไม่กล้าออกแรง กลัวว่าจะกระแทกโดนบาดแผลของเขา

นางจึงไม่ดิ้นรน

“เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

นางก้มหน้ามองดูเข่าตนเอง

วันนี้ หยุนหว่านหนิงที่เวลาอยู่ต่อหน้าโม่หุยเหยียนแล้วเอาแต่ใจคนนั้น กลับหลบหลีกบ่ายเบี่ยง ไม่กล้าสบตาโม่เยว่

“ข้ารู้สึก....”

โม่เยว่ชะงัก น้ำเสียงน่าสงสาร พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ดีเลย”

หยุนหว่านหนิง “......ไม่ดีตรงไหน?”

เห็นโม่เยว่ก็มีแรงอย่างมาก เขายังรู้สึกไม่สบาย?

“ตรงนี้”

โม่เยว่ชี้ไปตรงหัวใจอย่างน่าสงสาร

เขาถือว่ารู้จักนิสัยหยุนหว่านหนิงเป็นอย่างดีแล้ว

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนสีหน้าเย็นชาแต่ใจดี ปากแข็งแต่ใจอ่อน

ตอนที่เขายังไม่ฟื้น นางเคลื่อนไหวตรวจดูบาดแผลอย่างอ่อนโยนมาก ตอนนี้เห็นเขาฟื้นแล้ว ก็เริ่มหยิ่งขึ้นมา ไม่อยากสนใจเขา

“หนิงเอ๋อร์ ข้าเจ็บมาก”

โม่เยว่รีบฉวยโอกาส พูดออดอ้อนว่า “เจ็บตรงนี้”

“หน้าอกของเจ้าถูกแทงจนทะลุ ไม่เจ็บสิแปลก”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นอย่างผู้หญิงแมนๆ

โม่เยว่ “......แต่ว่าข้าเจ็บปวดมาก ทำไงดี?”

“กัดฟันอดทนไว้ จะให้ทำยังไงได้? ข้าใส่ยาให้เจ้าแล้ว อย่างอื่นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

“เจ้าเป่าให้ข้า”

โม่เยว่ยังคงพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “หนิงเอ๋อร์เป่าให้ก็ไม่เจ็บแล้ว”

สีหน้าหยุนหว่านหนิงกลายเปลี่ยนเป็นรังเกียจขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “โม่เยว่ เจ้าเป็นเด็กสามขวบหรือ? หยวนเป่ายังเก่งกว่าเจ้าอีก เจ้าอย่าทำให้ข้าสะอิดสะเอียน?”

โม่สามขวบ “.....หนิงเอ๋อร์ ตอนนี้ข้าเป็นคนป่วย เจ้าห้ามตะคอกใส่ข้า”

หยุนหว่านหนิงขนหัวลุก จำต้องก้มหน้าลงเป่าให้เขาอย่างขอไปที

“ไม่พอ”

โม่สามขวบพูดขึ้นว่า “เสื้อผ้ากั้นไว้ ไม่ได้ผล”

หยุนหว่านหนิงอดทนไว้ เปิดเสื้อออก แล้วเป่าไปตรงแผลที่พันไว้อย่างแน่นหนา

“ดีขึ้นมากแล้ว”

โม่สามขวบพูดขึ้นอย่างพอใจว่า “หนิงเอ๋อร์ จู่ๆเจ้าก็ดีกับข้าขนาดนี้ ข้าค่อนข้างไม่เคยชิน ต่อไปเจ้าก็จะดีกับข้าแบบนี้ไหม?”

หยุนหว่านหนิงตอบอย่างขอไปทีว่า “อืม”

“งั้นเจ้าชอบข้าบ้างแล้วหรือเปล่า?”

“เปล่า”

หยุนหว่านหนิหลบสายตา

“เจ้าโกหก”

โม่สามขวบลองหยั่งเชิงนางอย่างบ้าคลั่งว่า “หากเจ้ายอมรับว่าชอบข้า ข้าก็จะไม่เจ็บแล้ว”

หยุนหว่านหนิงมองดูเขาอย่างเหยียดหยาม พร้อมพูดขึ้นว่า “ปัญญาอ่อน”

“เจ็บ เจ็บมาก....”

โม่เยว่ชักมือกลับ เอามือกุมหน้าอกแสดงสีหน้าเจ็บปวด

มองดูใบหน้าหล่อเหลาขมวดย่นขึ้นมา ท่าทีนั้นไม่เหมือนแกล้ง หยุนหว่านหนิงจึงยอมพูดขึ้นว่า “เอาละ เอาละ ข้าชอบเจ้าพอใจหรือยัง?”

ถึงจะขอไปที ท่าทีไม่ได้เรื่อง แต่โม่เยว่ก็ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่สุด