อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 529

เสียงกรีดร้องนั่นแสบไปถึงแก้วหู เต๋อเฟยตกใจ จนจดหมายในมือหล่นตกลงพื้น

“โอ้แม่เจ้า ด้านนอกเกิดอะไรขึ้น? มีคนถูกลอบฆ่าหรือไง? ส่งเสียงกรีดร้องจนวิญญาณข้าแทบหลุดออกจากร่าง”

เห็นเต๋อเฟยตกใจจนสะดุ้ง หลี่หมัวมัวรีบประคองนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ข้าไม่เป็นไรอยู่แล้ว คนที่เป็นไรคือคนที่กรีดร้องข้างนอกนั่น”

เต๋อเฟยยกมือลูบอก นั่งลงบนเก้าอี้กุ้ยเฟย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไป ไปพาคนเข้ามา ข้าจะดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

หลี่หมัวมัวตอบรับ กำลังจะออกไปก็เห็นนางกำนัลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนว่า

“เหนียงเหนียง เหนียงเหนียง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

สีหน้านางกำนัลขาวซีด ยังวิ่งมาไม่ถึงตรงหน้าเต๋อเฟยก็เข่าอ่อนคุกเข่าลงแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง เมื่อกี้เหลียนเอ๋อร์ไปตักน้ำ แล้ว แล้วพบศพอยู่ในบ่อ”

“อะไรนะ? ศพ?”

สีหน้าเต๋อเฟยเปลี่ยนไป รีบพรวดลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ลากตัวขึ้นมาหรือยัง เป็นศพของใคร?”

นางกำนัลพูดตอบด้วยเสียงสั่นว่า “พวกเสี่ยวจินจื่อกำลังลากขึ้นมา เพราะมืดจึงไม่รู้ว่าเป็นศพใคร”

“ต้อง ต้องลากขึ้นมาก่อนถึงจะรู้”

นางกำนัลมองดูเต๋อเฟยด้วยสีหน้าหวาดกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง เหลียนเอ๋อร์ตกใจจนหมดสติไปแล้ว”

“ตามหมอหลวงมาดู อีกอย่าง รีบนำเรื่องนี้ไปทูลฮ่องเต้ ข้าจะไปดูด้วยตนเองว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เต๋อเฟยก้าวเท้าเดินออกไปข้างนอก

หลี่หมัวมัวรีบตามไป พร้อมพูดขึ้นว่า “เหนียงเหนียง ค่ำมืดขนาดนี้ถึงไม่ต้องออกไปจะดีกว่า หากศพนั่นส่งผลกระทบต่อเหนียงเหนียง จะเคราะห์ร้ายเอา”

“กลัวเคราะห์ร้ายอะไร? ข้าเป็นคนกลัวผีหรือ?”

เต๋อเฟยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

หลี่หมัวมัว “……”

ใช่ แม้แต่ฮ่องเต้เหนียงเหนียงยังไม่กลัว ยังจะกลัวผีหรือ?

เหนียงเหนียงตนเองกล้าหาญมาตั้งแต่เด็ก ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน

หากเป็นสนมคนอื่นเกิดเรื่องแบบนี้ในตำหนัก คงจะตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ...ดูเหนียงเหนียงตนเองสิ ไม่เพียงไม่กลัว ยังจะไปดูด้วยตนเอง

เต๋อเฟยไม่กลัว แต่หลี่หมัวมัวกลัว

แต่ต่อให้กลัวแค่ไหน นางก็ทำได้เพียงติดตามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

เต๋อเฟยถือชายกระโปรงเดินไปอย่างรวดเร็ว นางเอาจดหมายยัดไว้แนบอก แล้วก็มาถึงตรงริมบ่อ

เสี่ยวจินจื่อกำลังพาขันทีหลายคน เพิ่งลากศพขึ้นมาได้

“เกิดอะไรขึ้น? รู้ไหมว่าเป็นใคร? ใช่คนตำหนักหย่งโซ่วของเราหรือเปล่า?”

เสียงเต๋อเฟยดังขึ้นทางด้านหลัง พวกขันทีหลายคนต่างตกใจจนสะดุ้ง มือสั่นจนศพเกือบตกลงไปในบ่ออีกครั้ง

“เหนียงเหนียง”

พวกเสี่ยวจินจื่อถวายความเคารพ

หลี่หมัวมัวถือตะเกียงเดินมาใกล้ ส่องไปยังตรงศพ....

“ไอโย้แม่เจ้า”

หลี่หมัวมัวตกใจจนสีหน้าขาวซีด ตะเกียงในมือเกือบหล่นตกลงพื้น

ศพนี้อย่างน้อยก็ถูกแช่งอยู่ในบ่อมาหลายชั่วยามแล้ว ใบหน้าศพบวมป่อง ขาวซีดเปลี่ยนรูป

พอดูออกว่า บนใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น

ทันทีนั้น ดูไม่ออกว่าเป็นใคร

เพียงดูออกว่าเสื้อผ้าที่นางสวมใส่เป็นชุดชาววัง ชุดหมัวมัวในวัง บนตัวยังแบกถุงผ้าเล็กๆไว้ ข้างในมีพวกเงินทองเครื่องประดับกับเสื้อผ้าหลายชุด

พวกคนในวัง ต่างก็ตกใจจนก้าวถอยหลัง

เต๋อเฟยไม่กลัว ขมวดคิ้วมองดูเสี่ยวจินจื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “รีบนับจำนวนคนดู คนคนนี้ใช่คนตำหนักหย่งโซ่วของเราหรือเปล่า”

เสี่ยวจินจื่อยังไม่ไปไหน นางกำนัลประจำตัวเต๋อเฟย และก็เป็นคนดูแลนางกำนัลในตำหนักหย่งโซ่วเดินมารายงานว่า

“เหนียงเหนียง บ่าวสั่งคนนับคนแล้ว คนคนนี้ไม่ใช่คนตำหนักหย่งโซ่วของเรา”

“ไม่ใช่คนตำหนักหย่งโซ่ว งั้นเป็นคนของตำหนักไหน?”

เต๋อเฟยขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “อยู่ดีๆ นี่เป็นหมัวมัวของตำหนักไหน ทำไมถึงมาฆ่าตัวตายในตำหนักข้า?”