อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 531

ภรรยาของหมอหลวงเหอ เป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของจางลาเมี้ยน

นอกจากนี้ หมอหลวงเหอกับจางลาเมี้ยน ล้วนเป็นคนของโม่หุยเฟิง

แบบนี้ เรื่องที่หมอหลวงเหอปรับเปลี่ยนยาของโม่เยว่ ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนสั่ง

แต่หยุนหว่านหนิงยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ

เรื่องนี้เหมือนไม่ง่ายขนาดนั้น เห็นทียังต้องสืบต่อไป....

นางมองดูจดหมายถูกเผาไหม้หมดแล้ว จึงค่อยตบเศษกระดาษในมือเบา ๆ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เสด็จแม่เต๋อเฟย เนื้อหาในจดหมายเชื่อถือได้ไหม?”

“เชื่อถือได้อยู่แล้ว เป็นท่านลุงของเจ้านะ พี่ชายของข้าสืบมาด้วยตนเอง”

เต๋อเฟยพูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “บนโลกนี้ นอกจากเจ้ากับเยว่เอ๋อร์ เฟยเฟยแล้ว อีกคนที่ข้าสามารถเชื่อใจ ก็มีเพียงพี่ชายแล้ว”

หลี่หมัวมัวที่อยู่ด้านข้าง พูดขึ้นอย่างน้อยใจว่า “เหนียงเหนียง บ่าวไม่ใช่คนหรือ?”

“ใช่สิ ยังมีเหล่าหลี่ คนรู้ใจของข้า”

เต๋อเฟยตบบ่าหลี่หมัวมัวอย่างปลอบโยน

หยุนหว่านหนิงถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “งั้นเสด็จพ่อ?”

“เขาถือเป็นนกตัวไหนกัน?”

เต๋อเฟยถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เยว่เอ๋อร์กับเฟยเฟยเป็นลูกที่ข้าคลอดมา เจ้าเป็นภรรยาของเยว่เอ๋อร์ เท่ากับเป็นลูกสาวของข้า”

“เขาเป็นคนนามสกุลอื่นคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่ข้าคลอด ข้าไม่เชื่อใจเขาอยู่แล้ว”

หยุนหว่านหนิง “……”

คำพูดประโยคนี้ นอกจากเต๋อเฟยกล้าเฟยแล้ว ยังจะมีใครกล้าพูด?

โม่จงหรานเป็นคนนามสกุลอื่น?

โม่เยว่กับโม่เฟยเฟย ไม่ใช่นามสกุลอื่นหรือ?

คำพูดประโยคนี้หากโม่จงหรานได้ยิน คงโกรธโมโหจนกระอักเลือดแน่

ตอนนี้หยุนหว่านหนิงก็ไม่มีเวลาพูดคุยกับเต๋อเฟยไปเรื่อย จึงถามขึ้นว่า “ใช่ เสด็จแม่เต๋อเฟย จางหมัวมัวตายยังไงหรือ? สืบรู้ชัดเจนหรือยัง?”

“ยังเลย”

เต๋อเฟยส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าว่า “ผู้ชันสูตรศพตรวจดูแล้ว ตามร่างกายไม่มีบาดแผลใดๆ”

“ก็เท่ากับว่า จางหมัวมัวกระโดดลงบ่อฆ่าตัวตายเอง ไม่ได้ถูกลอบทำร้าย น่าเสียดาย ถึงจางหมัวมัวจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่ยังไงก็เป็นชีวิตคนคนหนึ่ง”

หยุนหว่านหนิงมองดูท่าทีปลงของเต๋อเฟย พร้อมกลอกตามองบนอย่างจนใจ

“เสด็จแม่เต๋อเฟย จางหมัวมัวฆ่าตัวตายในตำหนักหย่งโซ่ว ท่านไม่ลองคิดดู เป็นแผนร้ายของเสด็จแม่หรือเปล่า?”

นางพูดขึ้นมาอย่างจนใจว่า “จะโยนความผิดมาให้ข้าไหม?”

เท่าที่นางรู้มา จางหมัวมัวเป็นคนขี้ขลาดกลัวตาย

ที่ผ่านมาทุกครั้งที่นางลงมือทำร้ายจางหมัวมัว นางก็จะตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากตาย

ในเมื่อไม่อยากตาย แล้วทำไมต้องกระโดดลงบ่อฆ่าตัวตาย?

เดิมเต๋อเฟยไม่ได้คิดมากขนาดนั้น

ตอนนี้ได้ยินหยุนหว่านหนิงพูดขึ้นมา.....

สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “คงไม่มั้ง? ฮองเฮาคงไม่โหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนั้นมั้ง? จางหมัวมัวติดตามอยู่กับนางมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ ต่อให้เลี้ยงสุนัขตัวหนึ่ง ก็คงทำใจไม่ได้ที่จะฆ่าตายหรอกมั้ง?”

ยิ่งไปกว่านั้น ฆ่าจางหมัวมัวตายเพื่อใส่ร้ายนางหรือ?

“เสด็จแม่เป็นคนยังไง เสด็จแม่เต๋อเฟยสู้รบตบมือกับนางมาตั้งนานหลายปีขนาดนี้ น่าจะรู้ดีที่สุดถึงจะถูก”

หยุนหว่านหนิงขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “ยิ่งไปกว่านั้น มีแม่แบบไหนก็มีลูกแบบนั้น”

“เสด็จแม่อำมหิต โม่หุยเหยียนก็อำมหิต อำมหิตถึงขั้นสามารถกำจัดลูกแท้ๆของตนเองได้ ท่านว่าแม่ลูกสองคนนี้ ยังจะมีอะไรที่ทำไม่ได้?”

สีหน้าเต๋อเฟยเปลี่ยนไป พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดมามีเหตุผล งั้นข้าจะรีบไปทูลฮ่องเต้”

เดิมหยุนหว่านหนิงก็อยากตามไปดูเรื่องสนุกที่ตำหนักคุนหนิง

แต่เกิดเรื่องที่ตำหนักคุนหนิง โม่หุยเหยียนก็ต้องอยู่ที่นั่นแน่

หากนางปรากฏตัว เขาจะต้องรู้ตัว และสงสัยแน่

ดังนั้น นางรีบดึงเต๋อเฟยไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่เต๋อเฟย รอข้าสักครู่”

……

ผ่านไปสักพัก เต๋อเฟยพาหลี่หมัวมัว กับ‘นางกำนัล’คนหนึ่งรีบเดินทางไปยังตำหนักคุนหนิง